Typisch voor het dagelijks leven op het platteland van Frankrijk; Je nergens druk om maken. Het komt toch wel goed, alles gaat vanzelf. Geen heisa maken voor het nodig is, kortom "Relax!!".
Gisteren ging ik het onderhoud doen in de tuin van het huis dat we in onderhoud hebben.
Het slot op het hek was een goed signaal naar de schapenhouder, die dacht het schuurtje wel te kunnen gebruiken, waardoor de helft van de voortuin gereduceerd was tot schapen verblijfplaats. Ook moest ik echt de kersenboom van de gemeente wat kortwieken, want de takken lagen op het schuurdak dat Marc belooft heeft te repareren dit jaar. Het maaien is een feest met al die heerlijke kruidengeuren in m'n neus en de goedkeurende blikken van de buurtbewoners die blij zijn te zien dat er wat onderhoud gepleegd wordt. Precies op tijd thuis om eten te koken, maar 'slow-cooking-Tien' valt in mindere goede smaak bij m'n lief, want het duurt hem te lang. Ik sluit een deal dat hij morgen in 30 minuten, zijn gestelde deadline, aardappelblokjes, groenten en vlees op tafel heeft... Ik ben benieuwd.
Maar zijn klagen, over alles, is wel eens genoeg. Tien heeft er ff genoeg van en vertrekt. Ik ga eerst naar het familiehuis van Nadine waar de ramen open staan, maar het verder stil is. Ik word gadegeslagen door Grichouette de poes, een zwerfster die gepromoveerd is tot verzorgde dorpspoes, een mooi maar oud poesje dat in vele schuren een vol etensbakje vindt.
Ik ga in één van de drie hangmatten liggen die in een driehoek opgehangen zijn aan de fruitbomen in de voortuin. Vogels vliegen aan en af en storen zich niet aan poes of mij. Ik val pardoes in slaap en word te laat wakker voor yoga, pech gehad en relaxxxx. Maar Nadine is nog niet wakker of niet thuis, dus ga ik toch maar naar het centrum om een sauna te pakken en wat baantjes te trekken. Geen puf om op de roeimachine te gaan zitten. Na het badderen en tutteren rijd ik weer terug naar haar huis en ga op het stoepje zitten lezen omdat het begint te regenen. Drie druppels, je kent het wel, terwijl de aarde smacht naar een week regen. Weer gadegeslagen en in het gezelschap van poes. Ik wandel door de druppels over de muur langs het riviertje van de molen van m'n vriendin. Het gekabbel van het water over de stenen, een slang die onder water op zoek is naar een hapje in de vorm van een kleine vis die daar veel zitten. Het is een mooi gezicht al die dieren; vogels, insecten, zingende krekels, vogels, vissen en die slang, wat een rijkdom tussen het lentegroen met al die bloemen. Er heerst daar rust, een andere rust dan bij ons met het stromende water en de brug met wat verkeer zo vlak achter de schuur. Ik vluchtte van huis, ik was het gezeur zat van m'n lief en altijd hetzelfde werk. Hier kan ik niets doen, hoef ik niet te converseren in het frans, niet te luisteren, hoef er niet te zijn voor iemand, of voor iets...
Maar de auto op de oprit schud me wakker uit het gemijmer en ze stapt uit de auto met haar man en zus die me gelijk uitnodigd om te blijven eten. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik heb een alleszeggend briefje op Marc's toetsenbord gelegd voor als hij is ontwaakt uit zijn middagdutje, dus hij snapt het wel als ik laat thuis kom. Nadine lacht als ik het haar uitleg. Dat ik het huis- en tuin-geneuzel even zat ben, met daarnaast voor een zieke vent zorgen die veel hooi op zijn vork kreeg afgelopen maand. Ze vertaalt mijn uiteenzetting in het frans voor haar zus, die zich nog niet vrij voelt adrem te reageren. Als Nadine met de rug naar ons toe toegeeft dat ze ook graag in het familiehuis is zonder echtgenoot, schiet haar zus in de lach. Ze geeft grinnikend toe dat ook zij het even prettig vindt zonder echtgenoot eruit te zijn. JL kijkt grappig en verongelukt tegelijk. Later die avond zien we Philippe ook lachen, want ook hij zit daar even 'onder ons' te zijn zonder zijn echtgenote.
We eten restjes van de dagen ervoor; konijn en kip, rijst, salade (vers uit de moestuin) en knolselderij-puree dat de lekkerste puree is ooit gegeten!
Een glaasje Bordeau Grand Cru uit 2005 vergezelt de eenvoudige maaltijd, opgewarmd in de gasoven om daarna met een kop kruidenthee en een rokertje de avond af te sluiten. Als JL, de man van Nadine, al naar huis is, komt Phillipe nog even een bak thee mee doen en de conversatie komt weer op gang.
Daarna houd ik het ook voor gezien en ga opgefrist weer naar huis.
Dit zijn mijn mini-uitjes die ik nodig heb om het leven op elkaars lip een beetje vol te houden. Thuis tref ik een briefje aan dat hij opgeknapt is door de rust, veel en hard gewerkt heeft in SL om de sales weer op te krikken en er staan drie dikke zoenen onder. het licht brandt nog, dus ga ik hem welterusten zoenen.
Relax, het is goed, niks om je druk over te maken!
Ik maak deze ochtend goed wat ik aan werk heb laten liggen gisteren. Ik maak een begin met het plukken van bosaardbeitjes en verheug me op 'kokende manman met deadline 30 minuten'. Maar m'n lief vergeet even dat het meer is als geschilde, gewassen en ontdooide ingrediënten in de pan gooien en klaar is de maaltijd. Dus sta ik om 12:30 uur alsnog te koken, maar het lukt me wel in 35 minuten. Al is de bloemkool niet helemaal gaar, heeft ze erg weinig smaak en zijn ook de aardappelblokjes niet zoals ik gewend ben. -niet gaar-
Zodra ik de 2e ronde van het bosaardbeitjes zoeken aanvang krijgt Marc telefoon van Bernard, die hem wil helpen met de reparatie van het dak van het huis-in-onderhoud. "Maak je niet dik, de takken zijn net 24 uur van het schuurdak af of de specialist belt om de klus te helpen klaren." Maar ik wacht het gesprek niet af en ga in de middaghitte met een tupperware het bos in naar de bekende plekjes met bosaardbeien.
Als ik terugkom ligt er een briefje dat Marc zich suf gezocht en geroepen heeft op zoek naar mij voor de sleutels van het slot, hij moet daarbij kunnen om het dak op te klauteren met spullen en al. Toch is de auto weg en als ik net even zit, binnen om af te koelen van die hete zonnestralen, komt hij al binnen lopen.
De auto-accu is op en hij staat bijna aan het einde van het bospad. Hij kan niet even 1-2-3 naar huis en is de mobiele telefoon vergeten. Bernard is al naar de overkant, die weet niet waar hij blijft. Snel pakken we de Blauwe en rijden met startkabels naar de Rode die pas na een paar minuten moeilijk doen wil starten.
Ik rijd naar huis en ga verder waar ik mee bezig was; afwassen...
Als ik later op het buitenbed een borrel lig te doen en geniet van twee spelende katers, komt hij alweer thuis.
"Ik heb niks om me druk om te maken"!....
"Eerst jij die gister gewoon weg ging. Toen die hitte weer. Daarna snel achter Bernard aanrijden voor het schuurdak en een lege accu hebben halverwege de 3.5 km bospad. Dan geen sleutel kunnen vinden en ook na 4 uur de nieuwe haan op halen.
Alles lijkt dan de mist in te lopen, maar alles loopt gewoon zoals het lopen moet."
En laat ik me nog geen minuut daarvoor in m'n eentje op dat buitenbed hetzelfde realiseren; Dat alles loopt zoals het lopen moet wat we ook willen forceren of hoe we het ook uitgedacht hebben....
Relax! Laten we ons niet druk maken!
De haan krijgt hij mee zonder te betalen, dat is netjes! Meneer de Haan is enorm en zit levendig in de grote doos. Die heeft alle ruimte gehad. Enorme lellen en een grote kam die zo zwaar is, dat deze halverwege de kop omvalt door het gewicht. Haan verzet zich hevig tegen het oppakken. Het kost me veel kracht de vleugels tegen z'n lijf aan te houden en hem door het luik naar binnen te begeleiden.
Binnen kijkt hij even wat om zich heen, maar gaat gelijk zitten wassen en kraait de volgende 5 minuten vanuit het hok de hele gorges wakker.
Hij is prachtig! Muisgrijs en rood, groot en sterk, fleurige kam en lellen, felle uitstraling en alert.
Binnen zit er weer een engerd, die zoemend en kronkelend zich een uitweg zoekt naar buiten....
Cros wil er nog even mee stoeien, maar ziet de legboor van 4 cm op het achterlijf en denkt "laat maar zitten, ik neem wel een paar kattenbrokjes". Het insect is opeens verdwenen en zal zijn weg naar buiten wel gevonden hebben.
Zo zie je maar, niks om je druk over te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten