Terwijl wij maandagochtend het busje terugbrengen naar Nadine, slapen onze avonturiers uit. Het verliefde koppel werkt aanstekelijk, want wij gedragen ons ook bijna als twee tieners die het serieus met elkaar voor hebben. Natuurlijk loopt onze ochtend erg uit; Het terugbrengen van het busje wordt verlengd met een dubbele espresso (gewone zwarte filterkoffie is gewoon niet te krijgen) op het terras tewijl we bijpraten met z'n driëen en na het betalen van de garage rijdt Marc een haast dichtgegroeid paadje op. Alleen omdat het dicht bij huis is en we dit nog nooit bekeken hebben. Een schaduwrijke helling geurt van het lentegroen waar bloemen de bosbodem wat kleuren. Het pad loopt door tot op een stijle weide omzoomd door struikgewas, bomen en bloeiende brem en het bos waar we net uitkomen. Ik maak het hek open, zodat hij keren kan en we blijven daar nog even saampjes in de ochtendzon tussen de grassen en kruiden. Romantiek fladdert en ritselt, is die bries en het gezang van vogels.
Zodra we thuis komen staat er een pot verse koffie klaar. Ik heb een snelle schets en legende gemaakt van de keuken, zodat ze kunnen ontbijten wanneer ze willen.
Johnny kan slecht tegen de hete zon van het zuiden en is astmatisch. Bij ons binnen een probleem met de oude grove stenen muren, de houten balken met hun kieren, het stof in de schouw en 5 katten verspreid over de ruimte.
Na het eten gaan zij wat toeren en tanken bij de super. Ik leen ze mijn pas. We verrekenen dit later met de vier banden en 5 velgen die ze 2e hands voor ons op de kop hebben getikt in Nederland en deze zijn komen brengen. Inclusief 2.5 kilo dropjes!! en 2 dozen negerzoenen.
We zitten 's avonds lekker buiten bij het schijnsel van een olielamp en een citronellakaars. Debbie kan heerlijk verhalen over haar werk met dolfijnen en als bijna afgestudeerd biologe, weet zij zovele dieren bij naam, dat we onder de indruk zijn van al deze waardevolle informatie in onze eigen taal. We zijn opeens een oliekever en een kramsvogel rijker. Het waren altijd die 'enorme zwart-blauwe dikke kevers of torren' en 'die grote lijsterachtige die zo krijst'. Ransuilen onderscheiden zich nu ook duidelijk van het bosuiltje. Ze vinden het hier geweldig en wij genieten van de liefde, de bijdschap van het lachen, kletsen en het samenzijn met gedeelde interesses.
Zijn LaRo, de Groene, is een 130, een slagje langer, dubbele cabine en een huifje van canvas op de pick-up bak. Net zo zelf-voorzienend als wij avonturieren, ongedwongen. Het is jammer van maar 1 week; 2 dagen heen en 2 dagen terug, geeft ons 3 dagen met elkaar.
Wel drie hele leuke, vol van alles. Gisteren maken we een wandeling naar de bruggen, buitenom klimmen we langs het hek van de EDF om achter op het barrage terrein te komen. Castel wordt over het hek gezet, waar ze soepel op haar grove poten landt, even herstelt en er dan als een haas vandoor gaat om op de kruidenweide te gaan liggen rollen. Dit om zich even lekker in de wildsporen te kunnen rollen. Helemaal op en top op jacht, goed voorbereidt, neus veelal aan de grond gaat ze op de dribbel voor ons uit.
We struinen langs de oever van de rivier, de barrage voorbij. Waar ooit al het rivierwater ongestoord door de gorges stroomde en enorme boulders glad heeft gestreken, gepolijst en hier en daar bezet met de prachtigste steenmossen. We willen hen graag het rare gebouw laten zien dat de turbines omsluit die af en toe gebruikt worden, om het gebouw niet nutteloos te laten zijn. Om dit verlaten gebouwtje heen, ligt een prachtige onderhoudsvriendelijke siertuin met veel groenblijvende struiken, geschoffelde borders en een gemaaid gezon ervoor. Maar eerst die rivier oversteken via die boulders met weinig vlak voor voeten. Na drie personen, is de grootste overgang van rots naar rots te glad voor Debbies wandelschoenen. Ik vind het ook maar zo-zo, maar het lukt wel. Johnny klimt als een profklimmer terug naar de twee rotsen en knielt zodat hij zich knel zet tussen de twee bolders, een bruggetje van dijbenen is haar uitkomst. Castel gaat zich te buiten aan een klimpartij, waarbij ze valt, uitglijdt, zwemt, struikelt en in een veerkrachtig struikje blijft hangen, waardoor ze lachwekkend genoegt even blijft wiebelen op de dunne takjes.
Het is inmiddels wel erg dichtgetrokken en drukkend. Het onweer wil nog niet doorzetten. Zodra we over de grote verlaten brug zijn, begint het te spetteren. En plots lopen we in een wolkbreuk. Marc heeft 2 paraplu's meegenomen en die komen goed van pas. Ik heb een warm vest aan en Marc een wollen trui. Maar Debbie een armvestje en een t-shirt en Johnny alleen een t-shirt. De breuk is op ter hoogte van ons huis.
Maar ook zo'n dag maken ze mee en een avond binnen om een leuke film te kijken, "The Trolhunter". (<-- een echte aanrader als je van Defenders houdt)
Das even slikken voor John. want dat betekent stofhappen en extra 'puf'. Het marsmellow-feest dat we daarna aan onze mooie grote tafel kunnen hebben bij het knapperende vuur, is wel een heel toffe afsluiting.
Vanochtend laten we ze weer lekker uitslapen, m'n boomknuffelvriend komt zeker terug en Debbie is ook al te porren om terug te komen in het najaar.
Tijdens de even lege momenten, werken we in de moestuin. Veel groenteplantjes moeten echt deze week naar buiten, sperciebonen en haricot verts inzaaien en de uitjes.
Marc werkt onverstoorbaar verder aan de schuur 's ochtends. Terwijl alle verhuisde spullen hier en daar nog staan, de wasmanden overvol zijn en ik de afwas niet bij kan benen en al helemaal niet toekom aan ook maar een kwartier 'onderhoud in de virtuele werelden'.
Ik vind het even allemaal prima, kook lekkere makkelijke maaltijden en we zwaaien elkaar 'snel tot ziens' als ze om 12 uur van het terrein rijden met luid getoeter.
In stilte en alle rust eten we, we zeggen niet zoveel. Zijn gewoon even heel dankbaar met de stilte en het alleen zijn samen na afgelopen twee weken.
Na het eten duiken we weer samen de moestuin in. Dan komen H&T even plantjes halen. Ik zaai altijd teveel in, voor als er veel mislukt. Ik zit ieder jaar wel met te veel van het een of ander. Ze hebben tijd voor koffie en zodoende eet de schot een negerzoen, H een stroopwafel van de AH en vinden dit wel ff heel relaxt en ongedwongen. Ze moeten weer aan het werk, dus duiken wij de zonovergoten tropische moestuin weer in waar het 5 cm onder de grond nog hard, kurkdroog, zanderig en versteend is. Nadine volgt een half uurtje later als toetje voor die dag. Ook om plantjes te halen, maar ze is een spraakwaterval, zoals vaker, en ik voel wat m'n lief denkt. Ze heeft wat oud brood voor de hond en kippen en brengt haar paddenstoelen boekje mee om te lenen. We laten haar eindelijk het huis zien, voor haar nog gewoon, maar ze kent geen mensen meer die nog zo wonen en leven. We behouden hier dus toch een stukje franse nostalgie ondanks dat we 'kaaskoppen' zijn. Ach, dat kan ook eigenlijk niet verkeerd vallen bij dit kazenminnende volk.
Zodra ze als wervelende wind weer weg is, ruimen wij op in de moestuin en het huis -weer afwassen- en regelt m'n lief een samen-feestje. Wat een 2 weken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten