donderdag 5 mei 2011

Moe, snot & een strontje

Energiek zijn we. Maar ook moe van de afgelopen weken. Marc is begonnen met snotteren, niezen en hoesten. Wat erg vreemd is, want ik heb hem nog nooit verkouden gezien in de ruim 5 jaar dat ik hem ken. Terwijl ik naar de super sjees en daarna even 'op de koffie ga' bij H&T, zet hij het verhuisde 2-persoons bed in elkaar en zet de onderstellen en matrassen van het samengeraapte gevonden zootje rechtop tegen kasten en schuine muren. De stofzuiger blijft er ook staan en ik ruim de hele kist met beddengoed uit, om passend groot en breed beddengoed te vinden. Het donzen dekbed komt naar boven en na het eten trekt hij zich terug onder de wol.
Er hangen al drie wasjes te drogen, er volgen er nog 3 van de week. Dat zal ik op moeten ruimen, uit moeten zoeken en een plek moeten geven. Samen met 4 bedden, 4 matrassen, een tafel in stukjes en een 15 tal dozen. Een kast moet op z'n plek en ingeruimd, terwijl de keukenvoorraad kast naast de schouw ook helemaal gesopt moet worden. Dan liggen er nog een paar naaiklusjes en er moet ruimte gehakt worden in de moestuin voor de koolplantjes. Het moestuin paadje wil ik ook nog even maaien en er ligt een vervelende berg werk op me te wachten in de virtuele werelden. Het huishouden gaat wel tussen neus en lippen, maar kost ook tijd.
Deze middag rijd ik weer naar P om nog een middagje te helpen met soppen en ik sla even af in de woonplaats van R&K om toch even naar hun grasveld te kijken. Naar zeggen komen ze pas in juni en ik heb al maanden niets gehoord. Geen belletje of email, niet zomaar en ook niet voor hun grasveld. Ze wilden eigenlijk wel een grasveld, geen onkruiden-knollenveld. Daarom kan ik het niet plaatsen dat ik, na twee seizoenen voor ze gewerkt te hebben, maar niks van ze hoor. Zodra ik het einde van hun paadje heb bereikt, zie ik de auto met het nederlands kenteken staan.... "Nou ja!" Schiet het door me heen. Ik voel me afgedankt. Nul komma nul communicatie is voor mij een overduidelijk signaal. Haar snibbigheid tegenover de fijne momenten die we hadden begrijp ik nu ook beter. "Klaar." Beloof ik mezelf, maar het rommelt de rest van de middag door mijn hoofd. -Ik vergeet het wel Marc te vertellen 's avonds, ik weet dat ik m'n eigen soep heet heb opgediend en het rustig af heb laten koelen.-
Hun buurtjes zijn er natuurlijk weer voor een aantal maanden, leuk! Ik maak een praatje met draaiende motor bijna midden op de weg met hun buurtjes. Lief stel op leeftijd, het is toch even fijn. Terwijl ik met goede moed door rijd naar P voel ik het al groeien. Naast mijn traanbuisje een rood prikkend gevoel. Een strontje!! Vaker voelen aankomen, maar het trok altijd weer weg. En nu sinds jaren een poep-oog, argh!! Proberen er niet aan te zitten en dat gaat gemakkelijk met in de ene hand een schuursponsje met viezig sop dat heerlijk zoet naar geurstoffen ruikt en de andere steunend tegen de grove muur in de lichte ruime kamer die ik schoonmaak bij P terwijl de makelaar een rondje doet met een geinteresseerde voor hun huis dat hier te koop staat.
Na die paar natte dagen nu weer een wel heel mooie dag; niet te fris of te warm en een fijne bries. Rond zessen thuis, ploffen we even op het terras om bij te kletsen. Marc is naar het riviertje gegaan met dropjes, een boek en Castel en heeft zich tegoed gedaan aan het rusten op een mooie platte boulder middenop het riviertje terwijl de hond haar eigen steen uitzoekt.
Er is rust en vrede, het insectenkoor in de acacia's neemt al af, ieder windje regent het witte bloemblaadjes van deze bomen, hun geur gaat langzaam over in de geur van de petunia's die ik rond het huis heb geplaatst. De kipjes scharrelen, we worstelen nog steeds om een manier te vinden om de kippen binnen een ei te laten leggen. Maar hun timing verschilt, van alle drie. De haan gaat als eerste vroeg op stok en de dames zijn nog in geen velden of wegen te bekennen rond zijn tijd.
's Avonds tijdens een filmpje, snottert en sputtert m'n lief nog altijd. Ik heb een dik klein bultje op mijn ooglid dat warm voelt op mijn oogbal zelf en het prikt. Het is allemaal zo intensief op het moment en niets van dit alles kunnen we gewoon maar even laten zitten. Tijd om naar bed te gaan en het geprik nog even te trotseren door toch wat bladzijden uit dat mooie boek te lezen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten