Griep

Blijkbaar hebben we het echt even nodig.
En blijkbaar had ik het beter niet op kunnen schrijven.
Blijkbaar is onze beider weerstand niet zo goed.
En wilde ik er gewoon niet aan.
Wanneer of van wie we het hebben vinden we niet relevant.
Blijkbaar is het tijd om ons even wat af te zonderen...
Ziek is Marc, geveld door een heus griepje met alles erop en eran.
En ik voel hetzelfde al aankomen, terwijl ik voor m'n zieke lief zorg.
Deze begint met een kriebel hoog en achter in de keel, daar waar je twijfelt of het nu je keel of je neus is die irriteert. Je hoest eens een beetje en merkt al dat de irritatie wortel heeft geschoten in de vorm van een virusje dat zich heerlijk nestelt tegen een wandje zo hier en daar en zich vermenigvuldigt, waar het veel warmte en vocht voor nodig heeft. Dus keel en neus gaan het gevecht aan en doen hun best, wat snot veroorzaakt. De kriebel wordt niet erger, maar de rest van de malaise wel na een korte opleving die er alleen maar is door de hoop dat we niet ziek worden.
Frisse berglucht of niet, ondanks het bronwater en voldoende beweging.
Marc ligt vanaf het middageten op bed, is er wel even uit geweest, maar kan niet veel meer doen. Het schone bed wordt professioneel volgezweet en ieder uur ga ik bij hem kijken, via de walkie-talkie roept hij me op.
Dan voor een emmer naast het bed -die gelukkig leeg blijft-, dan voor wat dropjes en water. Dan voor een banaan en een paracetamolletje (kinderdosis), een praatje en een lach, want humor blijft hij houden. Een nat washandje doet ook wonderen, zijn lijf is net een kachel standje midwinter. En ik voel diezelfde kleine ruwe irritatie tussen keel en neus die hij dinsdag al had en krijg ter plekke mijn stonde.Tussen de zorgrondes door kijk ik stokoude Star-Trek afleveringen, zijn die paar sigaretten die ik rook ronduit vies en loop ik wat op het erf met m'n camera rond, op zoek naar leuke plaatjes. Het is steeds bewolkt geweest zonder wolken, een egaal grijs kleed dat van teint verschilt en zelfs even heel wazig licht blauw lijkt.
De wind waait maar door, bijna zijn we er zo aan gewend dat we het niet meer als storend ervaren. De kippen springen vanzelf op stok, waar de haan zijn vleugels wat spreidt om nog relaxter te dromen. Deze beesten zijn een lust om naar te kijken, er af en toe één op te pakken om te kroelen. Ze vinden het bij tijd en wijle allemaal even goed en ze ruiken lekker. -Het hok niet hoor, pfff wat een stank ondanks dat ik regelmatig de poep eruit schep.-
Ik zet potten kruidenthee, mijn lijf begint in de loop van de avond zeer te doen. Ogen worden lui en tranig, buik doet zeer en neusholtes lopen langzaam vol.

Waarschijnlijk moet alle rottigheid van afgelopen weken eruit, de indrukken verwerkt, de rommel geruimd. Lekker dat dat juist nú kan.
We zijn samen in quarantaine!!