De D-weg waar het bospad aan ligt heeft er een B-weggetje bij; het bospad. Twee weken geleden is men verder gegaan aan het geheel asfalteren van het bospad. Op ons verzoek tot de buren en geen meter verder. Wat mij verplicht wel een keer de ergste kuilen handmatig te dichten met stenen. Maar a la.
Het ziet er letterlijk raar uit; een prachtig bos, ongerept met een biodiversiteit waar je je over kan blijven verwonderen, een lust voor biologen en andere kenners of de gewone liefhebber van natuurschoon optima forma. Dit met een strakke antraciet grijze asfaltbaan er doorheen. In z'n drie rijden wij de piste, 40 per uur in nog geen 7 minuutjes. De bermen zien zwart van de teer, de kruiden en bloemen zijn verdwenen.
Nu is er natuurlijk al eerder een stuk geasfalteerd en de natuur trekt wel weer bij.
Maar de bermbegroeiing is arm en eenzijdig. Door de warmte absorberende werking van asfalt is het erg droog, erg warm en veel van de planten die er stonden hebben nu geen kans meer. Denk aan gipskruid, boterbloemen, vergeet-me-nietjes, bosaardbeien, tijm en marjorein. Ook zien we geen zonnende slangen meer, padden in de mist of de honderden vuurbuiksalamanders, helaas, gewoon verdwenen!!
We blijven verontwaardigd. We komen de strepenzetters tegen, de mannen die de gekleurde streepjes plaatsen op bomen, paaltjes, rotsen en stenen in de kleuren van de wandelroutes, waarmee Frankrijk bezaait is. Ook zij spreken zich met verontwaardiging uit over de rare geld verslindende actie om dit doodlopende pad te asfalteren. De mensen in het kasteeldorpje en het gehucht ernaast, mensen die de gorges kennen van hun wandelingen of omdat ze hier al 60, 70, 80 jaar wonen. We hebben nog niemand ontmoet die het logisch vindt, het goed vindt of er blij mee is; werkelijk geen enkele ziel. Iedereen vindt het ronduit belachelijk.
Eerlijk is eerlijk; het stuk asfalt dat er nu ruim een jaar ligt heeft ook weer bermbegroeiing dat verre van lelijk is. Maar toch, dat grijs en die -kleurrijk, dat wel- arme vegetatie die het asfalt omsluit, blijft een doorn in het oog.
De wandelroute-strepentrekkers (geef mij zo'n baan, geweldig!!) weten uit ervaring dat er zo weinig tot geen wandelaars de keuze zullen maken voor het rondje gorges. De motorrijders weten het nog niet allemaal, wel dat de route niet helemaal geasfalteerd is en er spannende stukken verderop liggen. Grote groepen scheuren met een herrie die alles verstoort en de katten de hoogste bomen in jagen voorbij. Ze slopen het bospad nog verder als dat het er al bijlag. De stank is ontzettend smerig.
Ik ben benieuwd hoe het verandert als alle bordjes geplaatst zijn...
Ik ga graszaad zaaien, op het asfalt tijdens een lekker natte miezerbui, en verzamelde zaden. Ik ga zout strooien tijdens de winter, en veel! Ik kan niet meer weg als het nu gesneeuwd heeft, wat niet erg is en een goed excuus het asfalt zo snel mogelijk te laten breken en scheuren. Het weer doet de rest....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten