
De dag begon in de moestuin en voor alsnog ten alle tijden vergezeld door Cros.
Na een paar uurtjes werken in de moestuin deze morgen verrek ik een spiertje in m'n rechter schouder. Het werk met de hak is zo onmogelijk, dus ga ik maar plantjes buiten zetten met een schrepeltje. Ook dat lukt niet meer na een half uurtje en ik geef het op met één afhangende schouder. Met pijn ga ik koken, makkelijke pastahap en als marc een tukkie gaat doen, ga ik Castel een knipbeurt geven.
Ze is werkelijk verzot op dat getut aan haar lijf, dus gaat ze zo zitten zoals ik haar hebben wil, beweegt niet en laat zich alles genietend welgevallen. Ik knip haar plukkerig, ze zit al zolang dat ik meer knip, overal waar ik vind dat die wintervacht nu eindelijk eens dunner mag. Dat resulteert in een terras-met-vacht, een proestende en blije hond en een losse bol haren in het voortuintje voor de vogeltjes of als poezenbed.
Het beste is als ze even lekker gaat zwemmen, dus pak ik matje, boek, sap en handdoek en vertrek naar beneden. Het is weer warm vandaag, maar de wind maakt een hoop goed.
Castel gaat uit haar bol tijdens haar pogingen gegooide stenen uit het water te vissen. Ze blaft hier uitbundig bij en het galmt heen en terug naar boven, waar Marc wel wakker van zal worden. Haan² ook, die begint te kraaien en ik zit in een klankschaal daar beneden.
Marc komt inderdaad maar even kijken wat er aan de hand is. Als er wat loos is of ze heeft buit gevangen, gaat ze ook zo te keer en ik heb geen walkie-talkie bij me, je weet maar nooit....
Als Marc met een gerust hart weer naar boven is, probeer ik nog wat te lezen. Zodra ik mijn liggende houding verander voelt ik wat prikken rond mijn elleboog. Ik ben op mijn buik met mijn pijnlijke rechterarm op een hele dikke lange wollige rups gaan liggen die zijn haartjes als een tapijtje in mijn arm geplant heeft. Het insect ligt verontwaardigd stil en opgerold. Ik bekijk de elleboog van alle kanten, er net onder en net boven aan de binnenkant van die arm zijn vlekjes zichtbaar, die alleen vlekjes lijken, omdat de honderden haartjes zo dicht opeen rechtop in mijn huid staan. Auw! Ik probeer ze er nog uit te vegen, maar helaas. Daar gaat zo rescue-creme op zodra ik thuis ben en wacht af totdat ze eruit zijn of tot mijn lijf ze geabsorbeerd heeft...
De rups wandelt na een half minuutje rustig door, alsof er niets gebeurt is.
Terwijl Marc even aan de telefoon zit op het terras, sta ik de lekkerste mayonaise ooit te maken als hij me roept boven het geluid van de mixer uit. Hij ziet steeds 2 slangen in het hoekje van de secadou, naast de ingang van Castel haar huis. Ik grijp m'n fototoestel en terwijl Marc ophangt en ook komt kijken, verschijnen er drie!
Dit is een bijzonder fraai filmpje, niet de kwaliteit, maar de inhoud, heel bijzonder!

De slang op de foto is de gevluchtte slang die aan het kortste eind trok gedurende de krachtmeting.

Dit was dierendag in de hoogste graad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten