Het is er altijd erg druk, maar dat is niet voor niks. De omgeving is werkelijk schitterend. De bistro is wel wat lastig te bereiken. Maar de lange wandeling is zeker de moeite waard. Of je durft je te laten vallen, maar dan nog zul je een stuk moet lopen voor een goed plekje. De tinten op het pad zijn van grote pracht, alle tinten grijs in sepia, met hier en daar een toefje geel. Het is er warm en druk. Rij aan rij doet iedereen zich tegoed aan het kostbare voedsel. De etensgeuren verspreiden zich over het hele terrein, maar voor de creme de la creme moet je echt naar de top en soms op z'n kop plaats nemen. Warm en gezellig en plat en uitgehongerd kun je aan de dis. De rust als je eenmaal aan het eten bent is goed voor de spijsvertering. Als je nog niet je plekje hebt gevonden zul je je af en toe goed vast moeten houden. Voor je het weet ben je van het terrein af en verdwaald in de weidse omgeving en zul je opnieuw de sprong en wandeling moeten wagen. Het schijnt dat er af en toe een razzia gehouden wordt en iedereen die aan tafel zit er hardhandig af wordt gerukt. Wat vaak de dood tot gevolg heeft, maar overleven moet je. Wil je betrekkelijk safe kunnen fourageren dan is de tocht lang en zwaar en moet je een sterke maag hebben en wat kou kunnen ontberen. Maar dan heb je ook wat als teek op Castel.
De bistro is in mei 2007 geopend, maar de zaken gaan ieder seizoen slechter. Zoals alle horecaondernemingen in deze regio moeten ze het hebben van het hoogseizoen.
Op de vorige locatie was er minder clandizie, dus vandaar de verhuizing naar een bos, om de omzet wat te verhogen. Dit ging erg goed, voor even. Want mensennagels die dagelijks door haar vacht jagen doen hun werk goed. De bijna dagelijkse zwempartijen helpen de handen en het goedje Frontline zorgt voor een bijsmaak die in de keukens al wordt toegevoegd. Maar de teken wennen aan de Frontline geur van hun maaltijden, ook de smaak valt best mee op de lange termijn. Dus had de Bistro "Chez Castel" weer een topomzet afgelopen twee maanden.
Maar het lijkt erop alsof de bistro nu toch echt gesloten gaat worden, want de spierwitte halsband is echt teveel van het goede. De wandeltocht naar de kop van castel is al onmogelijk geworden en als je zo slim was gelijk op haar kop te landen is de atmosfeer niet te harden.
Dan maar die andere beesten die er rondlopen. Vooral die ene; lang lijf, dunne enkele vacht, lange gladde haren. Het is net een glijbaan naar de zitplaatsen om gelijk toe te kunnen happen. Ook hier, op Cros, dagelijks de vingernagels en Cros vindt het ontteken erg prettig, hij gaat er gewoon voor liggen met uitgestrekt koppie, snorharen zo wijd mogelijk naar buiten, mmmmm lekker. Ook op Cros ruikt het verschrikkelijk. Frontline ruik je niet, maar de eucalyptus olie speciaal voor dieren is een zeer sterk goedje. Shadow en Aai komen amper buiten -wat wij graag anders zouden willen zien- Joppie en Pipo hebben er af en toe eens één.
De jaarlijkse strijd tegen de teken zetten wij voort.
Hiernaast ben ik toch vitamines wezen kopen voor ons pluimvee. Ze vinden het water nu opeens zo lekker dat ze veel lijken te drinken. Ik concludeer hieruit dat ze toch wat tekort kwamen. Marc komt terug op zijn verontwaardiging dat ik een flesje vitamine koop, terwijl ze hier toch in een rijke omgeving hun voedsel bij elkaar zoeken, bronwater drinken en wat kippenvoer krijgen.
Eén dode haan is mij genoeg. Haan² kraait ook niet -meer-, maar doet het prima met zijn overbite. 's avonds doen we nu de deur van het kippenhok dicht, maar Haan² wil gewoon ergens naar binnen. Dus de schuur, als deze open staat, of het woonhuis, het maakt hem niet uit. Hij laat zich al wel makkelijker pakken, begrijpt misschien dat het voor hem het beste is en dat we het goed voor hebben met hem. Als hij tam wil worden, knippen we zijn snavel bij, misschien helpt dit wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten