oogsten

Wie zaait zal oogsten. Ik heb geen wind gezaaid, wel veel andere dingen. En ik blijk te kunnen oogsten, niet alles, maar zoveel onbekende nooit geproefde nieuwe voedzame dingen.

Alleen is niet gelijk aan eenzaam. Alleen zijn is niet altijd even leuk. Maar moet alles in het leven leuk zijn? Een amusementsfactor hebben?
Mijn alleen zijn is ouderwets fijn. Tot rust komen, gehoor geven aan mijn gedachten, stil staan bij wat ik voel en hoe ik de dingen beleef. Ik hoef ze even niet te delen op een ander zijn moment. Ik hoef nergens snel op te reageren en kan de dag laten lopen zoals het komt.
Vandaag heb ik geen sociale verplichtingen. Naar mezelf toe misschien, om bijtijds me op te frissen en naar yoga te gaan. Ik heb nog wat boodschappen, zware dingen zoals een volle gasfles en 20 liter benzine voor de generator. Ik zou mezelf een aperatiefje kado kunnen doen bij het zo franse café boven en wat flirten met de Patron, me lieve woordjes laten zeggen. De sfeer proeven van het leven hier op een maandagmiddag.
Deze ochtend sta ik weer wonderwel bijtijds naast mijn bed. Ik heb een lijstje gemaakt met wat ik vandaag wil doen... ehm... moet doen van mezelf.
Deze ochtend, als alles nog fris bedauwd is, wil ik de 3 kleine bloemkooltjes oogsten en de spinazie die bladeren heeft zo groot als een volwassen voetzool.
Nog in kamerjas met een beker koffie (de liefdesbeker raak ik niet aan als Marc er niet is, er gaat minder koffie in en we zijn niet samen... ;-) in de hand gaat de telefoon. Ik moet rennen, want ik liep natuurlijk te mijmeren op het terrein en hoor maar net de telefoon over gaan.
Het is m'n zwager, die ik zelden tot nooit te spreken krijg, als de broers elkaar eenmaal aan de lijn hebben, houd ik me daar verder buiten. Dat is zo'n dierbaar incidenteel contact tussen hen dat ik daar met diep respect voor die twee buiten blijf.
Nu vind ik het geen toeval en heel fijn om eens met hem te babbelen, we nemen er dan ook lekker de tijd voor zo'n anderhalf uur. Het is heel fijn dat m'n maatje juist nu even in Nederland is, zodat ze elkaar ook kunnen zien en life bij kunnen praten.
Als je dan al zo'n kleine familie hebt, zijn de contacten die er zijn van een groter belang. Ook mijn moeder belt me, die ik gelijk na het eerste telefoontje terugbel.
Nog een dik uur later leg ik neer en kijk naar de tijd; 11 uur!
De gesprekken haal ik terug terwijl ik met Aai en Cros ga oogsten. Daarna kleed ik me pas aan, oogsten in kamerjas gaat prima, maar het ding word ik zat.
Ik ga bijtijds verstandig koken. De spinazie past maar net in de grootste pan die ik heb. De aardappeltjes kook ik, voor 1 persoon natuurlijk 1,5 te veel. Ik schep mijn bord vol en leeg het op mijn gemakje met 5 katten en een hond om me heen. De laatste ruikt nog steeds naar koeienvlaai, waar ze gister even lekker in heeft liggen rollen tijdens de wandeling met W en Spetter. De spinazie smaakt niet naar spinazie. Het heeft een voor mij onbekende smaak, bladgroente, dat wel... De smaak is niet sterk, zacht, gezond en ik smul van het feit dat dit uit eigen tuin komt.
M'n lijstje blijft haast onaangeroerd. Maar na het eten wil ik Castel echt even laten zwemmen, ze is zo vies en stinkt en loopt zo toch d'r knuffels en verzorging mis. Ik laat de boel de boel en droomwandel naar het water.
Hier zo alleen zijn, op eigen terrein, een sprookjesachtig lentebos met de stilte, de bries, de vogels die de stilte vervolmaken omdat ze er horen. Geen stemmen of muziek, geen teken van andere mensen dan mijn eigen stem als ik Castel aanmoedig tijdens het zwemmen en zelfs mijn eigen stem over het water horen glijden stoort me.
Het alleen zijn hier is verdovend, het verblind, het vervaagd de realiteit van het moeten. Wat nou yoga? Met de zware diesel erop uit? Ik betrap mezelf erop dat ik geen zin heb om eruit te gaan. Dit te verlaten, ook al is het maar voor even.
Ik wil niet weg, ik wil niet tanken, ik wil niet naar de brievenbus en ook geen mensen zien. De ouderwetse strijd van het iets moeten, al is dat dan van mezelf, is terug. Ik graaf naar mijn zelfdiscipline en ik moet diep graven.
Met lood in de slippers loop ik terug naar huis en bewonder de gesnoeide appel en zijn bloesem, de alruin die overal opkomt, de bloemetjes die het stalpad kleuren waarvan ik de naam niet weet. De mooiste esdoorn die hier staat, zo vol al en groener dan groen. Ik bijt op m'n tanden, ik moet. Ik moet even af gaan wassen en wat opruimen. Ik moet zo echt aan de koffie, wakker worden, me ertoe zetten dat ik me even onder de mensen begeef. Maar eerlijk is eerlijk; ik heb echt echt echt geen zin. Bah, ik moet.
Ik ben oprecht benieuwd of ik mezelf ertoe dwingen kan toch naar boven en naar yoga te gaan. Ik verbaas mezelf ook met het op tijd opstaan en het eten koken voor mezelf. Heel apart om op mijn leeftijd nog zoveel nieuwe ontdekkingen te doen.
Duidelijk nog niet opgedroogd, uitgekristalliseerd, alleen geland op een veilige manier...
De oogst is prachtig.

Toch ga ik een dik uur te vroeg naar boven. Ik haal geen brandstoffen, ik ga niet even een krantje kopen bij de kroeg in ons dorp en rij direct door naar het centrum van het stadje. Parkeer de auto, begroet de Kiosk-eigenaar, koop sigaretten bij de lieftallige dame van de kado-winkel tegenover de poort en loop regelrecht in de armen van mevrouw de Patrone ;-). Ik vraag een cola en haal de krant van de bar om hem buiten in de late middagzon te lezen.
Even een geconcentreerd lesje frans. Het is rustig op straat met een vol terras. Geen muziek uit de kroeg, de wind en de laagstaande felle zon door de steeg die met het terras uitkomt op het plein.
Het is een frans lente-straatbeeld. Met nauwelijks straat-geluiden maar een gemoedelijke rust.
Ik kom best ver met verschillende krantenartikelen. M'n franse 'juf' zou best tevreden kunnen zijn. Maar ze schat mij goed in en legt mijn lat dus steeds hoger.
Ik maak een half uur vol, betaal en ga nog even wat lekkers halen in de super. Ook tijdvulling.
Het valt me op dat het leven in dit stadje, de binnenkant van de super die momenteel verbouwd wordt, de inrichting van de kantoren die er zijn soms zelfs wat communistisch aandoen. Zeker als het koud, guur en winderig is op deze ruim 800 meter hoogte.
Het is dat de zon schijnt, anders krijg ik buiten het hoogseizoen om toch altijd weer zo'n 'oostblok-gevoel'. Maar ok, op wat uitzonderingen na, gaat Frankrijk voor de inhoud en niet vaak voor de presentatie.
Ik word weer ontzettend lief en hartelijk begroet na 4 weken geen yoga. Eén keer vergat ik het, andere keer was ik zeker van de vakantie, de 3e misser stond ik er voor niets (nog steeds vakantie) en vorige week waren we te laat klaar met een klusje. Het blijft ontzettend goed voor me en ik ben blij dat ik mezelf een bekende schop onder de kont heb gegeven om er toch uit te gaan. (Dacht zelf nog aan omdraaien en naar huis. Maar eenmaal op het terrasje met zijn scherpe warme stralen en de beleving van op het terras te zitten met een frans krantje gaf de doorslag)
Yoga was weer super, pure ademhalingtechnieken ruim een uur lang, dat haalt alles dat niet lekker zit er 'eventjes' uit.
Thuis skype ik met E. Fijn even kletsen met een lieverd. Na een filmpje wordt het bedtijd...