hectiek

Ik ben maar een agenda gaan schrijven voor alle afspraken, dingen die we moeten doen, werkzaamheden en klusjes, activiteiten hier in de regio waar ik een actieve rol in wil spelen en er komt weer een meewerkende gaste. M, die hier vorig jaar ook was, onze heldin, een meid die dit aandurfde als eerste en zich kranig door de 'pilot' heen wist te werken.
M kennen we inmiddels erg goed na de vele mails die we hebben uitgewisseld, een band die is versterkt door de overeenkomsten en verschillen, de openheid die inmiddels een vriendschap is geworden.
Ik heb vaak een keer flinke bonje met mensen om er daarna een hechte vriendschap mee te hebben die onvoorwaardelijk is. Juist met zo'n enorme afstand is dat toch wel heel bijzonder. Het scheelt ook dat M het hier al kent en niet meer zo hoeft te acclimatiseren en we hebben weer erg veel werk. Met name buiten en misschien ook een schilderklus voor een heuse klant.

Na de zware werkdag hebben we het woensdag rustig aan gedaan. Marc is weer wat gaan voegen op het achterterras... ook zwaar. Ik maak de goot schoon zodat de afvoer, die we verlengd hebben met stukjes thyleen-slang naar de moestuin voor continee wateraanvoer, dichtgemaakt kan worden en er geen water verloren gaat.
Marc gaat ook met 2 reservebanden naar de garage om de gladde racebanden voor te vervangen door deze 'nieuwere' om veiliger de weg op te kunnen. Eén van de achterbanden die lek was hebben we zelf gerepareerd met een setje nood-plak-spul. Er zat een schroef in, vast op het terrein hier gebeurd met al dat gerommel.
Ons terrein voor het huis is een echte franse bende aan het worden. Soms stoor ik me eraan, maar het blijkt te wennen. We ruimen tussendoor ook wel veel op. Toch lijkt het te groeien, waarschijnlijk omdat we van oude dingen houden en alles nodig blijken te hebben. Van de stukjes steen in de moestuin tot die restjes thyleen-slang.
's Middags haken we vroeg af, douchen en installeren we ons op het matras om 2 WaltDisney films te kijken. Het was nog erger als The Sound of Music en zoeter als Little house on the prairy. Maar vooruit, we luieren de spierpijn van de dag ervoor eruit. En we duiken heel vroeg ons bed in.

Vandaag sta ik lekker uitgerust op en ga naar de markt. Ik heb een onderonsje op z'n frans met de postbode, koop weer brood, onze vriezer is inmiddels aardig leeg, doe m'n ding bij de groenteman en -vrouw en sta onnodig lang in de verkeerde kassa in de supermarkt. Al het werk komt op me af tijdens de rit naar huis. Ons financiele plaatje en weinig verkopen in SecondLife zitten me toch erg dwars. Met de rug tegen de muur en je werkt je een slag in de rondte.
Ik besef me dat het niet aan ons persoonlijk ligt, maar het maakt het er niet makkelijker op. Ik voel me blij als ik weer voel hoe goed het met M&M gaat. Wij samen kunnen dit goed aan, we 'heibelen' amper, mokken wel maar niet op elkaar.
We zien ook zoveel mensen om ons heen met een beetje dezelfde problemen. Werken en het maar net kunnen bolwerken.
Deze middag maak ik een agenda met alle bezoeken, vrienden die hier een huis hebben komen deze maand, M 2 weken hier (leuk!!!!), Marc naar Nederland (Ook weer een kink in de kabel door de wat domme suggestieve inhoud van een email die Marc kreeg vanavond.) wat ontzettend veel geregel inhoudt en naar Nederland moeten voor deze moeilijke dingen valt niet mee. Doe-dingen, inzaaien van de moestuin, framboosjes uitpoten, noem maar op. Ow ja toch, SecondLife is ook werk... Kost ook tijd en rust.
Dus de gorges en het seizoen is weer geopend.

We zijn vanmiddag op de borrel gevraagd bij vrienden. Nee, aperatiefje en bij Jeanet en Nicholas is het erg erg leuk. Het huisje is een poppenhuisje, een mix tussen een Franse cottage en een echte Britse. 3 Britten, 1 Francaise, 2 Nederlanders en een echte Schot in een Poppenhuisje hoog op een bergtopje ingesloten in een prachtige gorges tussen het kerkhofje en het kasteeltje.


Het is lieflijk rustig gezellig en warm. We lachen om het feit dat Marc gestresst is en jeanet hem toelacht met de woorden dat het 'pas net begint'.

Ja hectiek ja, er is geen ander woord voor na een doodse stilte van 4 maanden. We schrikken er beide van, hadden dit niet in kunnen schatten. De tegenstelling van het winter- en zomerseizoen.
Dat dit niet alleen de toeristische sector betreft, maar toch het hele sociale leven op het platteland. Waar het landschap ruig en minder toegankelijk is, de wegen kronkelig en nat, de mensen vaak nog met de natuur leven in plaats van alleen erin en men bij de kachel kruipt en winterslaapjes doet.
Wij kenden alleen de regelmatige cadans van het Nederlandse levensritme, al niet eens meer stads, maar doorgaan.
Hier is het hollen om swinters stil te kunnen staan. 'Toen' was het altijd hollen, hard werken voor die weekend-dagen die ook vaak vol zaten en naar de vakanties toe.
Dit hier, leven op het Franse 'platte'land (wat nou plat? hadden we maar méér plat dan 78 vierkante meters op 11 hectare) is een heftige cultuur-omslag die we niet 'gezien' hebben van te voren.
Dat het levensonderhoud in dit dunbevolkte gebied ook duur zou zijn heb ik echt niet goed ingeschat. Het verklaard wel waarom heel veel mensen een moestuin hebben en kippen bijvoorbeeld.


Rond 8 uur stappen we op, etenstijd, daar ga je voor naar huis. Een vanzelfsprekendheid bij de Fransen, je komt na 5 uur voor een aperatiefje en voor het avondeten ga je naar huis. Ideaal en afgebakend, geen lange verplichting, niet formeel en het duurt net niet te lang om geen gespreksonderwerpen meer te hebben. Het is grappig hoe dat gaat. Er wordt gewoon niet doorgeschonken na 2 glaasjes. Dus de gasten krijgen dorst en honger en gaan naar huis om te eten.
Ik kijk ook weer uit naar de volgende keer als we hen gaan zien. Genoeg te kletsen over en te lachen natuurlijk.
Ik maak hen vast nieuwsgierig door te vertellen dat ik een Competition d'Escargot ga doen tijdens het dorpsfeest 1 of 2 mei. Omdat dit franse woord niet bestaat, maar ik zelf maar een woord verzonnen heb, moet iedereen het eerst bedenken voor zichzelf. Maar een lachsalvo en brede grijnzen heb ik al gekregen als reactie op m'n plannetje.
Veel inwoners van het dorpje (25 totaal met de inwoners van het gehucht ernaast erbij op geteld.) doen ook soortgelijke spelletjes voor 50 cent of een euro. De opbrengsten gaan naar het onderhoud van dit eeuwenoude dorpje. Ik heb zo ontzettend veel pret gehad daar vorig jaar dat ik dit absoluut toe wil voegen aan dit unieke feestje.

Marc ontdekt aan Cros een hele dikke wang, alsof het kattedier kiespijn heeft. Niets aan zijn tandjes en niks te zien aan de buitenkant. Ik vermoed dat hij de smaak van een bijtje eens wilde weten en dat dat hem slecht bekomen is. 's Avonds laat lijkt het al veel minder. Ik ben een beetje te gek op die kat. Het is zo'n monter diertje, zo makkelijk in de omgang met een fascinatie voor water. Gisterenavond nog komt hij binnen met een klein muisje, een snack-muis nog net niet uit de muur getrokken. Misschien ook wel, want met grote muizen doet hij moeilijk. Deze kleine is hap slik weg. Als toetje eet hij brokjes en drinkt uit het glas van Marc wat water. (jakkes) Daarna gaat hij via het luikje naar buiten om na 5 minuten dit muizen-eet-festijn nog eens dunnetjes over te doen met exact hetzelfde ritueel.

Cros vangt dagelijks muizen, Pipo is pas ook voor het eerst door mij betrapt, de oudste onder alle dieren hier. Joppie is als het ff kan nog erger, maar ook hij laat ze buiten onaangeroerd slingeren, net als Aai. Die moet overdag in de slaapkamer waar ze slaapwaakt op de muizen aldaar. Ze bijt meestal de kop eraf, versleept deze en gaat verder slapen. Ik stond laatst nog met mijn slipper op zo'n koppetje. (weer jakkes)
Maar Cros spant de kroon, alsof hij zich met plezier vastbijt in het werk van muizenvanger.