Vandaag is het voorbereidingen treffen voor de volgende gaste. Bedden versjouwen en opmaken, kamers luchten, stoffen en zuigen. Ook de winterkleding verwisselen voor de zomerkleding. Ik laat met verbazing alles door mijn handen gaan, ik schaam me bijna zoveel kleding dat we hebben.
Als ik de logeerkamer klaar heb, ligt er op mijn werkblad beneden een laag stof en zand dat door het lopen op de oude planken vloer naar beneden dwarrelt.
Marc voegt weer verder aan het achter terras, wat een enorm werk is dat toch. 's Middags waait de parasol weg en scheuren de voegen door het zonnetje. Extra werk...
Ik draai vier wasjes die gelukkig buiten kunnen drogen vandaag, fris het hele huis op.
Het doosje dat op een tafeltje in de kamer staat moet ook nog op de bus, dat zal volgende week worden, ik hoef overdag niet meer de gorges uit en morgenochtend kom ik er ook niet aan toe.
Ik heb namelijk eindelijk een verjaarskadootje voor mijn moeder kunnen vinden op de markt. Dit kraampje staat er 's winters niet en de leukere winkeltjes in de stad verkopen hun aardigheidjes alsof ze van goud zijn gemaakt. Dat kan ik me simpelweg niet veroorloven en heb ik reikhalzend uitgekeken naar die marktkraampjes met hun 'toeristenwaar'.
Ik voelde me er nogal lullig om begin februari, vlak voor yoga als ik toch in het stadje ben een kaart uit te zoeken, deze ter plekke schrijven met natte handen van de regen en hem snel te posten om me door de kou en nattigheid naar yoga te begeven. En dan maar afwachten of de kaart ook op tijd zal zijn.
Ik kreeg namelijk van mijn moeder een paaskaart vol met tekst met daarbij wilde bloemen-zaad-matjes. Een week voor Pasen gepost en dit pas na 11 dagen in de brievenbus aantreffen alsof we in Timboektoe wonen.
Het zijn de wat minder leuke kanten aan het ver weg wonen van je dierbaren in een afgelegen gebied waar het leven 's winters gewoon stil ligt en er weinig te krijgen is naast de noodzakelijke behoeften van brood, seizoensgroenten en vlees.
Ik heb wel een heel erg leuk aardigheidje kunnen kopen nu. Het maakt het voor mij helemaal goed dat ik het niet vergeten was en het ijzer smeedde toen het heet was. Nu nog wachten tot ik in de buurt van een postkantoor kom op de openingstijden.
M gaan we vanavond halen, op het dichtstbijzijnde treinstation zal ze rond half 12 vanavond aankomen. Het zal een emotioneel weerzien worden na wat we per email hebben moeten delen en inmiddels van elkaar weten.
De kennismaking en het wennen aan elkaar zal er nu niet zijn, het is gelijk goed en dat gaat enorm veel schelen.
Het frist in ieder geval heel erg op in huis, opruimen, wassen, weer opruimen, uitzoeken en weggooien! Schoon schip... alweer!
Maar we zullen dan komende weken wel onze handen vrij hebben voor de echt belangrijke zaken zoals droog hout, moestuin en alle maaiklussen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten