In 2006 kopen we een Landrover Defender 110 van een Nijmeegs stel. Zij kopen iedere 3 jaar een 4x4 die ze ombouwen tot camper om erin te kunnen wonen en reizen. Altijd door Noord-Afrika. Na 3 jaar zijn de auto's wel zo af en geoptimaliseerd, dat hij toe is aan de volgende uitdaging.
Wij kopen de Defender om mee te reizen, niet zo ver en niet zo lang, maar om er dezelfde afgelegen plekken mee te bereiken.
Onze eerste reis met de 'LaRo' is onze huwelijksreis en we maken kennis met het op elkaars lip leven, 24/7 in een extreem kleine doch luxe camper.
Geen Tupperware, zoals Heleen en Arnold dat noemen, de grote witte brede logge wagens waar je in kunt wonen en die je hutje mutje op grote camper-stand-plaatsen ziet staan aan de costa's en langs wegen op parkeerplaatsen. Niet met opstapje naar binnen en gordijntjes voor de ramen.
Het je reiziger voelen is prettiger als de toerist uithangen en we blijven ons verbazen over de vrijheid en de mogelijkheden van zo'n minicamper met z'n ingenieus ingebouwde koelkast, gasfornuis, badkamer, bergruimtes, kastjes en mini-garage weggestopt in een klepje ergens.
We raken verknocht aan het motorgeluid, de geur van de wagen en het zwijgzaam vol bewondering door de prachtigste landschappen rijden.
Na een aantal reizen kwam dit plekje op ons pad en hier bleven we 'steken' in al onze reisplannen. De LaRo heeft wat kleine gebreken en we zijn er zo zuinig op dat we hem droog wegzetten in het 'chateau' tot we tijd en middelen hebben weer een reis te maken.
Heleen en Arnold hebben inmiddels al een ander vehicel, steeds 'luxer' en beter aangepast op hun wensen, en reizen weer 3 maanden door Marokko waar ze elke keer weer nieuwe dingen zien, andere reizigers ontmoeten, oude bekenden tegenkomen en nieuwe belevenissen ervaren.
Op de terugweg van hun 3 maanden kwamen ze vorig jaar ons nieuwe stulpje bekijken, wat uitmondde in een fijne tussenstop naar huis in Nederland. Toen brachten ze 2 Marokkaanse Liefdesbekers mee, een oranje en een rode met een 'vergulde' randje.
Waar we ook gingen, wanneer we maar koffie dronken, de liefdesbekers gingen altijd mee.
Tot ik na een half jaartje mijn oranje bekertje per ongeluk van tafel stootte en het in 100 scherven op de tegelvloer brak. Ik vond het meer dan erg, mijn liefdesbekertje was stuk.
Ik heb het toen H&A gelijk per mail laten weten, het is maar een bekertje maar toch!
Ik lees hun reisblog en als ze weg zijn, lees en leef ik met hen mee. Ook deze reis weer mooie foto's en kleine filmpjes gezien en het blijft kriebelen om ook op reis te gaan. Maar dat verlangen moeten we beperken tot soms eens 1 dagje en het verlangen naar een grote reis parkeren we.
Gisteren werden we weer vereert met hun 2e bezoek. We bewonderen hun andere 4x4 vehicel, een Mercedes Iglhaut, een busje hoog op terreinbanden. Het is een wat raar gezicht, het is geen terreinauto om te zien, geen camper of busje, maar alles in 1 en toch ook weer niet. Na een flink rondje 'tuin' met een zwemmende en takken apporterende Castel belanden we in de woonkeuken aan tafel met maar weer eens koffie.
Opeens gaat Heleen even naar de auto. Het is me 1 seconde te binnen geschoten dat ik ze eigenlijk wil vragen of ze aan een nieuw liefdesbekertje hebben kunnen komen.
Als Heleen terugkomt zet ze in een krantenpapiertje gewikkeld het bekertje op tafel. Ik ben zelden zo blij geweest met iets. Een voor mij wel belangrijk symbool, zo'n bekertje. Deze is van iets dikker porcelein in mijn lievelingskleur; groen. Ik kan niet meer stoppen met blij kijken en krijg kramp in mijn kaken. Wauw!
We tafelen, ik heb een groot brood gebakken en kletsen. Over reizigers, locals en toeristen. Over Nederland en Marokko en verder alles ertussenin, over politiek en culturen en doen een flinke pot Yathzee. De drank komt pas daarna ter tafel en we bomen verder. Rond middernacht gaan we slapen in een heel donker bos terwijl het weer eens regent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten