Mascarpone taart

Zijn poten zijn altijd wat groezelig en enorm groot vergeleken met het stoere ranke lijfje. Hij lag er zo fantastisch bij... Moet ff op de foto.

Mijn lievelingstaart volgens handgeschreven vergeeld recept in een oude ringband van mijn eerste jaar op mezelf is de Monchou-taart. Je zou denken dat Monchou hier wel bekend is, maar na een aantal winkels afgestruind te hebben bleek het onvindbaar. Dan maar roomkaas en Mascarpone...
Morgen ben ik dan misschien officieel wel jarig, maar we hebben geen plannen. Niemand uitgenodigd ook. Ik heb het 1 maart al gevierd met hele tassen vol lekkernijen, aardigheidjes en bezoek van P. De naaimisschiene is al relatief veel gebruikt en er ligt nog zat te naaien klaar. Ik ben dus dolblij met dit grote kado en dek hem steeds af met het hoesje dat erbij zit.
Marc is vandaag voor de auto naar de stad geweest. Maar heel de dag in de stad maar een beetje wachten en samen 1 winkel in om wat voor me te kopen vond ik niks. Ik wilde taart maken, lekker tutteren, wasje doen.
Morgen komt alleen de eigenaar van het stukje land boven ons langs. We willen graag de lauzen van zijn ruine gebruiken voor reparaties aan onze daken. Dus heeft Marc de man benaderd en hij kon alleen morgenmiddag. Ons best, tussen de bedrijven door.
De grote wespen, hoornaars en ontwakende bijen kruipen en vliegen wat rond in huis. Ze worden wakker en zijn enorm traag. Ik laat ze lopen op voorwaarde dat ze mij ook met rust laten en waarschuw Cros dat hij ze met rust moet laten. Cros is trouwens de laatste dagen alleen met hagedissen in de weer.
Een grote wesp blijft tijdens het maken van de taart dicht in mijn buurt op het aanrecht. Hij snoept restjes pap van een bord, van mij mag ie.
Normaal is de taartbodem van lange vingers, maar franse lange vingers zijn te zacht. M had een geweldig idee; Bastogne-koeken. Dus met roomboter erbij wordt dit een wel heel bijzondere vette en zoete hap.
Ik mix alles in een kom onder toeziend oog van vriendje wesp en maak de taart af zodra de bodem hard is. Morgen pas eten natuurlijk.
Marc komt heel moe terug van wat doelloos in de stad rondlopen, wachten op een berichtje van de garage. Het is goed mis met de Laro. We kunnen er wel mee rijden, maar daar is alles mee gezegd.
Offerte voor een goede reparatie; 2900 euro!!! En daar zitten de paar honderd van het werk van vandaag nog niet bij.
Geen best nieuws dus.
We zoeken al wat spullen bij elkaar en zodra Marc zijn paspoort bekijkt komt hij lachend de keuken in; geldig tot 18 april 2010.... Oops!! Ook dat nog. Voor hij duidelijk heeft hoe en wat is hij weer een uurtje verder.
Mijn taart ziet er te aanlokkelijk uit met zijn top-laag van kersen- en morellenjam. Maar we moeten echt wachten.
Ik had niet zoveel zin, een dag voor Marc's vertrek, om een huis vol visite te hebben en heb echt het gevoel het 1 maart al gevierd te hebben. Ook Marc zit ermee in zijn maag. Hij vindt dat hij MOET, maar eigenlijk ook weer niet. Hij voelt zich er haast verlegen om en spreekt zich ook zo uit. Maar dat we dit zo kunnen uiten is alweer een kadootje. Ik vind het prima, we vieren het met taart, kosten genoeg hier en ik heb toch eigenlijk al alles wat mijn hartje begeerd.
Ik ben gezond, woon prachtig, we hebben iedere dag voldoende te eten, lieve mensen om ons heen, betrokken lezers, een lieve man die mijn ziel ervaart en dan zou ik nog meer wensen??
Ja, die Mascarpone-taart! En zelfs die staat al op te stijven!

Er drijven eindelijk regenwolken door de gorges, eindelijk!!! Alles mag wel even afgespoeld worden buiten en verlangend kijken we naar de lucht. De schouw gaat aan, de koelere wind zegt ons al genoeg.
Met frietjes maak ik mezelf er makkelijk vanaf vandaag met de maaltijd.
Wat zou deze avond nog meer brengen dan een vredige rust en blij gemoed?