We pakken de spullen om bij P&W te gaan maaien. Eerst naar de key-keepers van het huis om de sleutels op te halen. Ze zijn telefonisch steeds in gesprek, dus zijn ze thuis, zo concludeerden we. Maar helaas staat alleen Bob de boxer dof te blaffen en aan zijn ketting te rukken... Niemand thuis is dus rechtsomkeerd.
Jammer, want we hadden dit klusje vorige week al willen doen. De planten die nog binnen staan, staan te verdrogen en het gras gaat nu echt groeien. Later dan ooit, zeggen de locals hier, door de strenge lange winter.
We maken rechtsomkeerd en stilletjes, we zeggen geen woord, genieten van de rit en de stilte, rijden we weer richting huis.
Maar de unieke gebeurtenis dat men een compleet stuwmeer ook via 1 waterval leeg laat lopen willen we nader beleven. Niet alleen op de stuwdam, maar ook naast de waterval. Het water door die nauwe kloof zien spuiten, vallen, razen met het waterstof meters hoog als wolken tussen de rotswanden. Nu de bomen nog niet groen zijn is het zicht onbelemmerd. Ook hebben we daar een prachtig zicht op de bergrug met het bospad die naar ons huis leidt.
Het zicht is er adembenemend. We zijn ook niet de enige die nieuwsgierig zijn, de parkeerplaats staat vol op deze lente-zondagmiddag.
Via een gehuchtje met een nauw straatje waar een gekruld ijzeren kruis op een uitstekende steen in de muur nog net beschenen wordt door de zon, lopen we het pad af naar de Cascade. Het geruis van het water klinkt steeds harder door het nog open bos. We passeren de uitkijk-plateau's met hun hoge hekken en lopen eerst door naar de beekbedding om te zien wat het water veroorzaakt heeft. Ze hebben eerst de meters aan beide zijden gekapt en gesnoeit, zodat de bomen en struiken niet meegesleurd worden de diepte in en een chaos in de watervallen veroorzaakt. Hoe ze op al die punten konden komen met kettingzagen en al is ons nog een raadsel. Wat een werk!
Ik maak bij het bruggetje wat foto's van ons. Die hebben we al weinig. Echt Frans zijn alle bordjes langs het pad. Nu extra veel ivm de werkzaamheden aan het meer. Dat het wandelpad tijdelijk gesloten is in verband met de plots hoge waterstand en het verbreede stroomgebied. De gewone bordjes met het gevaar van de waterkrachtcentrales van Frankrijk en de bomen-bordjes waarop te zien en te lezen is welke bomen er staan. Het is een wir-war en eigenlijk een beetje zonde van deze prachtige omgeving.
Mijn oog valt op wat Dotters op een beschaduwd nat plekje naast het pad. Ik wist niet dat ze hier toch te vinden waren naast die ene pol onder het stalletje thuis.
Een hagedis met staart, zeker geen katten hier!, kijkt me wantrouwig aan als ik hem ga fotograferen. Zo snel als water doet hij steed wat stapjes verder.
Het is een leuk uitje, ondanks dat we niet hebben kunnen werken. Morgen weer een dag.
's Avonds poot ik nog wat aardappels in het veldje dat af is. De grond is los en droog en rolt het vakje ook weer af, zodra ik een pootschopje in de grond steek. Dit keer hebben we wel de ruimte om de grond om de planten steeds wat op te hogen.
Wij kijken weer een lange film en zo rollen de dagen voorbij. De tijd gaat te hard!
De pomp van de verwarmingsketel is inmiddels uit. Vuur hoeven we 's ochtends ook niet te maken, het is droog en niet zo koud. De stilte in huis is weer oorverdovend en geeft de ouderwetse sfeer, de sfeer waarin we onze eigen gedachten zo goed horen. De stilte spiegelt ons innerlijk, wat confronterend maar eerlijk is.
Het is goed zo, M&M daar in het stille bos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten