The Daisy Chain

Van de markt komt niets terecht. Ik schep even orde voor de komende dagen. Bah, planning is even alles, niks aan!
Na een rits winkels met wat heel zware dingen voel ik me al moe en moet nog beginnen aan de situatie in de slacht-keuken van de dorpsoudste. Vorig jaar ook een dialect sprekend 'kippenhok' met 2 oude mannen die de mixer en de zware kom ter hand nemen en verder strikte orders uitdelen, waarbij onderwijl de dames in de bloemenschorten rap frans ratelen. Ik ben altijd weer blij als ik een compleet gespreksonderwerp kan volgen.

Ik voel me wat ongemakkelijk. Misschien omdat ik sinds een half jaar m'n gezicht weer eens laat zien. Het is nog stil in de keuken met de 2 oude mannen en 2 dames. Ik loop nog een rondje, even kijken of Jeanet er is. Alles dicht en ik sta in een warme wind bij een pergola beklommen door een Whysteria met een stamvoet van een ruime 40 centimeter. Nog nooit zoiets groots gezien naast de Druif aan de gevel van P&W's huis. Enorm, trots vol bloemen die me letterlijk lijken te bedwelmen in de warme wind die op de top van deze heuvelrug m'n haar door de war en klitterig maakt, alsof ik in een open sportieve wagen rijd.
Ik ontdek een Pariesienne die daar op vakantie is, een moeder van een leuke meid van 6. Ze haalt één klein konijntje uit de hokken en de meid stopt het diertje in haar zonnehoed om het te strelen. Marie-L en ik kijken elkaar aan en fluisteren allebij hetzelfde; 'belle viande!'.

De keuken is inmiddels gevuld met 5 dames en de twee oudjes die hun werk als 80+-ers schuifelend doen, steunen en kreunen. Vorig jaar waren er veel grappen, maar dit keer hangt er ook een spanning in de lucht. Het duurt echt even voordat het weer wat soepeler loopt, dan is al het fouaces-deeg klaar en in de doeken in de manden toegedekt.
Ik wilde nog wegrennen met mijn gevoel, ik voelde me even alleminst welkom of gewenst. Maar voelsprieten als ik hebben kan, ik moest doorzetten. Gewoon doen wat je wilt doen, wat je kan. Na 1,5 uur in de keuken spoel ik wat kommen om en kijk door het grote raam op ooghoogte naar de beboste helling van de overkant van de gorges. Ik hoor iedereen kletsen, rap snel geratel, mijn hoofd is echt te moe.
Ik heb even een wegzink moment, een moment waarop de tijd stilstaat en je even alleen in het NU bent, je hoort 1 geluid en 1 beeld staat op je netvlies en dat is wat er is. Hier woon ik. Hier leef ik en dit is een haast onbewuste keuze geweest. Een 'go-with-the-flow' periode waarin ik mezelf niet af heb kunnen remmen. Een puur moment van het roer om en het als nu beleven. Ik keer langzaam weer terug naar wat er achter mij in de keuken gebeurd om er weer in terug te springen met heel mijn zijn. Het moment zou 3 minuten geduurd kunnen hebben, maar het is misschien één seconde, misschien 2.
Ik kan vrij vroeg naar huis. Ik ruim alle boodschappen op, eet een flinke bak couscous en zet een filmpje op.
The Daisy Chain.
Het blijkt een onverwacht juweeltje!!! Een aanrader voor filmliefhebbers.
En onder de indruk keer ik weer even terug naar hier. Castel voor de deur, poezen allemaal de deur uit om op de regen te wachten en hier en daar een muisje op te snoepen. Ik drink een portje en schrijf.