Met het back-uppen van de foto's van voor onze emigratie kom ik deze herinnerings-bestandjes tegen en ik maak het diep in de nacht om ze allemaal nog eens te bekijken. Het weer was niet om over naar huis te schrijven. We hebben erg veel regen en mist gehad, maar wel een goed moment om huizen te kijken; als de zon niet schijnt, je moe bent en verregend en de natuur nog erg kaal en doods aan doet met gure temperaturen.
We hebben thuis in Nederland een lijstje gemaakt met onze wensen, eisen, prioriteiten en aandachtspunten per object. Een soort schema om na iedere bezichtiging in te vullen.
1 Liefde op het 1e gezicht
2 Internet-mogelijkheden
3 Woonoppervlakte
4 2e Woning of atelier
5 Bijgebouwen of schuren
6 Water vanuit bron of anders
7 Basisvoorzieningen van het huis
8 Uitzicht
9 Bouwkundige staat
10 Eigen weg vs doorlopend
11 Landschap
12 Geisoleerd
13 Ligging t.o.v. de zon
14 Ligging t.o.v. mensen
15 prijs
16 Hoeveelheid bos
17 Perceeloppervlakte
Met op de andere as van het schema de huizen, om al bovenstaande punten na het bezoek punten te geven van 0 tot 5.
Dat leverde na 2 weken wel wat verrassingen op. Huizen die bij nader inzien echt laag scoorden terwijl we er bijna van overtuigd waren dat het 'je-van-het' was. Andersom ook, de huizen die we wilden zien ter orientatie of eigenlijk om te zien wat we NIET wilden scoorden weer erg hoog. Ons huidige huis stond op een gedeelde 2e plaats. Alleen ons gevoel, het liefde op het eerste gezicht, gaf de doorslag.
Tijdens de reis was de natuur even ver ontloken als nu, zonder die strenge lange winter vooraf. De locals blijven beweren dat de lente een maandje later is, maar als we zo om ons heen en naar de foto's kijken van twee jaar terug klopt dat beeld niet. Het zal een subjectieve beleving zijn die we delen, de bomen en bloemen zeggen dat ze er zijn, zoals altijd, zelfde plek zelfde tijd!
Dit object had Marc zelf via Google-Maps ontdekt. Het is een huis met een enorme aanbouw. Een succesvolle pottenbakster zoekt met haar man een nieuwe locatie die beter te bereiken is voor alle klanten. De amerikaanse met haar britse echtgenoot hebben het huis prachtig verbouwd, de nieuwe aanbouw was nog niet helemaal klaar. Met 30 hectare terrein was het Marc's droomhuis. Maar door de extreme verbouwingen en inrichting met geen aandacht voor het landschap is de geest uit de fles. Het huis doet hokkerig en benauwd aan en de caravan op de oprit zit ons ook niet lekker. Tevens is dit geheel een beetje aan de dure kant. Verder kijken dan maar.
Dit spul vinden we ook zelf voordat we er met de makelaar heen gaan. Aan het einde van een weggetje, afgesloten met een net hekwerk. We ontmoeten de oude arts met zijn gepassioneerde temperamentvolle vrouw. Ze hebben het huis zelf gebouwd en zijn erg trots op hun stulpje. Alles is spik en span, helemaal af. De badkamer is zwart marmer met chroom en goud afgewerkt. Mooi van lelijkheid. Verder heeft het huis een spaans karakter, omdat ze zo van Spanje houden. het is een heel lief stel en moeten alles bekijken. Ook hun zelfgemaakte kaart van het terrein en het bronnetje achter het huis. Maar wat een saai eenzijdig bos, wat een hitte zo in april (30 graden), geen boom voor schaduw rond het huis en geen geknutsel, want het is helemaal af. De schuur staat 700 meter verderop, ook niet echt jedat om in te rommelen. Nee, dit is wel leuk, maar toch niet je van het.
Af en toe waren we te laat op zoek gegaan naar een fijn plekje in het bos waar de auto recht kon staan. De avonturen die je meemaakt als het fout gaat zijn altijd leuk om op terug te kijken.
Bij onderstaande foto was het die dag geen minuut droog geweest en sloegen we tijdens de schemering op goed geluk een smal volgegroeid pad in. Het werd hoe verder hoe smaller tot we tegen een caravan aanreden die daar nooit meer weg zal komen. In een haakse bocht voorbij een watervalletje staat dit witte plastic gedrocht te rotten met alles erop en erin.
Een inmiddels oncomfortabel toevluchtsoord. Net op tijd zie ik een waslijn laag over het pad, die ik omhoogduw vanuit het raampje van de Laro. We staan precies over een waterstroompje dat door de regen een waterval lijkt die het pad onder de auto lijkt weg te spoelen. Aan de bestuurderskant kunnen we er niet uit. Plassen moet maar even onder een paraplu, want veel van onze kleding is al nat of vies en in de auto hebben we te weinig ruimte om er een wasserette van te maken. Ik kook maar niet, het dak kan er niet omhoog en we zitten hutje mutje. Extreem vroeg gaan we slapen, naast elkaar, lepeltje lepeltje. Ik ben erg bang dat de aanhoudende stortbui de weg onder de auto zal wegspoelen en we zo al slapend het ravijn in storten.
De dag erna is het opgeklaard en moeten we het dichtbegroeide pad in z'n achteruit verlaten, wat ons 40 minuten kost. De ruime platte parkeerplaats die we al snel aantreffen als we weer en-route zijn hebben we zeker over het hoofd gezien de dag ervoor?
Eindelijk is er een zonnetje, ontvangst op de labtop en kunnen we wassen, scheren, goed laten drogen, koken en bijtanken.
Ook komen we huizen tegen die niet op ons lijstje staan. De één is te koop, de ander weten we niet.
We doen bij één van de verlaten huizen een briefje onder de deur of men weet of het te koop staat of komt. (Een half jaar later krijgen we in Nederland een geschreven brief terug, over dat het een familie-huis is en er nog geen verkoopplannen zijn. Wel willen ze ons succes wensen op onze speurtocht en laten ze ons weten als er ontwikkelingen zijn)
Het huis van Francois hadden we al in Nederland gespot. Het heeft ruim 20 hectare land en zodra we het herkennen in de verte draaien we het weggetje op en parkeren onze auto naast de verlaten gebouwen. Het is doodstil en nog vroeg in de ochtend. Vlakbij Lourdes ligt dit achter een heuvel verscholen in een dal. Het is een typisch oude fransen boerenzoot met 2 lieve hondjes die niet blaffen en wel in de buurt blijven. Ze zijn stoffig en vies, maar opgewekt en allerminst schuw. Het huis lijkt leeg te staan en we struinen het geheel wat af. Tot rond half 11 er toch een raam opengaat van de serre en er een heel oud mannetje tevoorschijn komt. We worden uitgenodigd op de koffie, opgewarmde koffie. En meneer verteld dat hij het advies kreeg het zo duur te verkopen. het huis is weinig meer waard. De grond misschien? En wat moet deze oude man zonder familie met 7 ton? We voelen ons heel welkom hier, maar ook dit zal voor ons niet zijn weggelegd. pas in de middag rijden we verder en brengen een bezoek aan Lourdes, waar Marc het kathedraal-terrein niet opmag in zijn korte broek. Jezus kijkt vanaf het terrein met gebogen hoofd lijdend toe, met enkel een lendedoek om... Terwijl de stroom troost- en genezing zoekenden in allerlei gedaanten over de brug toestromen. ik kan wel het terrein op, laaf me in de stilte tussen duizenden bezoekers, nonnen, geestelijken, zieken en gezonden, kinderen, ouderen en toeristen. Eén keer en het was prachtig, maar nooit meer!
Ook een pand dat ons aansprak, op de kale ruige plateau's, verstoken van enige verbinding met de wereld met een bron, veel land en een hele grote schuur-keet erbij. Maar het is ons net te oud en vervallen. De scheuren in de muren en de staat van het dak doet ons huiveren. We zijn geen bouwvakkers en hebben die ambitie ook niet.
We rijden ook op goed geluk tegen een bijna-ruine aan. Het plekje doet ons duizelen, wat een pracht en wat een stilte... Alleen dit is met recht een ruine en dat zien we echt niet zitten. Een beetje teleurgesteld druipen we weer af.
Een doorsteek in de Pyreneëen laat ons k(r)amperen in de sneeuw. De passen zijn nog gesloten en we passeren zo wat skioorden die er bijna verlaten bijliggen. De stilte is apart. De boomloze pistes met hun lege en stille kabelbaantjes, de blokhutten die gesloten zijn en de enkele boer die er nog woont geven ons een apart gevoel van schoonheid.
Als laatste op ons lijstje. Als laatste op de agenda om te gaan bekijken. Geen internet-mogelijkheid, eigenlijk te oud met teveel om eraan te doen. 'Maar' 11 hectare bos erom heen... en toch... Dit is het dan, als Liefde op het eerste gezicht je raakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten