Goede Vrijdag

Goede Vrijdag was echt de Goede Vrijdag. Niet goed dus, maar vol onbewuste donkere wolken die zich boven in mijn hoofd samenpakken. Het zal de vermoeidheid wel zijn. Het niet ingehaald hebben van gemiste slaap en dan versterkt door m'n bewustzijn van de betekenis van Goede Vrijdag. Ik plaats al het lijden dat ik ken en gezien heb, van gehoord en al lang geschiedenis maar wel een essentieel stuk van het erfgoed van de mens, bij elkaar in mijn hoofd en zie alle verbanden, breng het terug tot één essentie. De tegenpolen en de strijd die ieder van ons kent, die van de menselijkheid. Altijd strevend naar dichter bij God of dichter naar onze kern toe. Het goede en het kwade dat zoveel uitingsvormen heeft. Mijn vermoeidheid doet er een schepje bovenop, waardoor ik vlekken voor mijn ogen krijg en niet zo goed kan nadenken. Ik kan alleen maar voelen en het beste zou zijn niks te doen. Maar een dag niks doen is te moeilijk. Ook lezen valt bij mij onder niks doen maar mijn hoofd en ogen zijn te moe. In de frisse buitenlucht leef ik me uit op de moestuin, waar de aarde zwaar is van het regenwater. Op zulke dagen wil mijn lijf ook niet meewerken, licht motorisch gestoord hanteer ik toch de hak en hark, schrepel en schoffel. Ik doe mijn ding half automatisch.
's Avonds wil Marc weer 'uit-op-z'n-M&M's' en ik bedankt voor de eer en wordt wat sjagerijnig.
Ik voel weer de strijd, het verwerven van een plekje, mijn plekje, mijn waarde, mijn ik. Los van onze toch wel traditionele rolverdeling voel ik me steeds meer 'ik' worden, minder meegaand, meer uitgekristalliseerd met duidelijke grenzen en wat ik nu eigenlijk wil en wie ik ben.
Daar is in Marc's leven weinig plek voor, hij creëert zijn eigen wereld met alles erop en eraan. Hij geeft me een plekje, maar dat wil ik graag zelf vormgeven en dat blijft moeilijk. Het komt vaak tot uiting in SecondLife waar we samen een bedrijf hebben. We hebben beiden echt ons eigen ding daar, onze eigen kwaliteiten en taken en los van elkaar zijn we niets. Zo als ook in het echte leven vullen we elkaar aan. Maar ik blijf ten alle tijden het idee hebben dat ik een bezemwagen ben, een aanhangsel nog net niet misbaar. Niet belangrijk genoeg of gelijkwaardig. Hoe meer ik groei naar volledige zelfstandigheid, mijn grenzen leer kennen en mijn kracht, hoe meer strijd dat opleverd op de niet gebaande wegen. Wegen die we samen voor het eerst bewandelen. Volgzaam als dat ik ben, of was, is het lastig om mijn visie gestalte te geven, het onder woorden te brengen en het door te duwen in gezelschap van m'n maatje. Stellig als hij vaak is, rationeel en direct. Ik doe veel eigen dingen naar eigen inzicht, maar juist in SecondLife heb ik zijn begrip en openheid nodig. Dat is hij niet en ik ga hem niet veranderen. Maar de afhankelijkheid is op z'n zachtst gezegd onprettig en mijn liefde voor hem en mijn ding daar weerhoud me van het nemen van drastische stappen en beslissingen.
De dag eindigd onbevredigend om 9 uur. Na 1 uurtje lezen gaan gelukkig mijn luikjes dicht voor een lange goede slaap die ik hard nodig heb.
Deze dag krijgen we Heleen en Arnold op bezoek. Zijn zijn de vorige eigenaars van onze blauwe woon-Landrover en reizen een aantal maanden per jaar door Afrika in hun andere 4x4-camper. Op de terugreis naar huis rusten ze een dag bij ons. Het is heel fijn me even op wat anders te richten en sluit SecondLife af na een opbeurend gesprek met een goede Texaanse vriendin en ga een lekker brood bakken voor vanavond.
Het weer blijft wisselend met meer regen en bewolking dan het heerlijke lentezonnetje. Dat werkt ook niet echt mee.