Foute boel

Het is helaas verkeerd afgelopen.
M's bezoek had teveel verwachtingen van ons drieëen en lagen ook te ver uit elkaar. We hebben het alle drie geprobeerd, om elkaar wel te begrijpen, om rust te scheppen en lekker te werken.
Maar zo menselijk als dat we zijn, het is gewoon mislukt.

Het doet ons besluiten het oproepje van het forum te halen. Dus geen 'meewerkende gasten' meer uit te nodigen. We stappen af van het delen. Het blijkt te intens, te zwaar en te complex.
Van de 5 keer is het nu 3 keer niet gelopen zoals we hoopten. Overtuigend genoeg dat het op deze basis niet werkt.
Dan maar wat werk dat gewoon moet wachten op volgend jaar, of het jaar daarop.

Marc heeft haar net afgezet op het station. Ze weigerde een middagmaal, teveel van slag, net als wij trouwens. Ze weigerde me gedag te zeggen, gewoon weggelopen, ingestapt. Ze weigerde een bijdrage voor de reis naar huis en de tas met eten en drinken.
Ze laat een volle plas-emmer achter en ze neemt meer rommel mee naar huis als waarmee ze kwam.
Het is haar en ons niet gelukt er wat van af te laten vloeien, hoe we ons er ook voor ingezet hebben.
Dit is sneu, pijnlijk, verdrietig. Het geeft ons onmacht, maar beseffen ons ook dat we onze eigen verantwoordelijkheden hierin hebben.
Je kunt dan nog zoveel gevoel voor iemand koesteren, maar het de ander niet opdringen.
Ik ruim wat verslagen op. Ik pak m'n ritme terug na een wandeling naar de rivier met Castel en Aai. (Castel kruipt in me, is bang en onzeker. Ik knuffel haar maar extra, ook al heeft ze een natte vacht van het zwemmen. Ik wil haar laten voelen dat het goed is, dat zij het niet is.)

Verder is het een warme dag, zomers bijna en de strakke spijkerbroek moet echt uit om m'n lijf wat lucht te gunnen.
Een glaasje wijn extra haalt me uit de tobberij en ik zet mezelf aan het dagelijks werk van wassen en opruimen....
De rust is een weldaad.
Marc gaat de stad nog even in, ook zijn zinnen verzetten op zijn manier.
Vanavond een filmpje kijken en vroeg naar bed.

NASCHRIFT:
We zijn een maandje verder en nog heeft haar vertrek een nasleep. Tien is het zat en het is en blijft mijn dagboek. Ze mag blij zijn dat ik dit naschrift niet op m'n voorpagina als nieuwe post zet;

Ze zat nog niet koud in bus of trein toen Marc haar naar het station had gebracht, of de sms'jes stroomden binnen. Dat ik een 'gestoorde bitch' zou zijn en wat al niet meer. Daar begint ze al kwa nivo door de mand te vallen. proberen de ander te kwetsen, maar duidelijk laten zien dat ze wat huichelachtig is geweest in alle reacties op m'n blog het afgelopen jaar! Na de sms'jes volgen dreigementen en chantage. Als ik alle berichten waar het over ene 'M' gaat niet accuut verwijder uit mijn dagboek, dan zal ze ons adres en alle gegevens publiceren op het internet... We hebben haar geblokkeerd in onze mail-boxen. Hier gaan we niet op in natuurlijk. Dat ik in alle respect over haar ben blijven schrijven is meer om de eer aan onszelf te houden dan om haar te beschermen. Wie is M dan wel helemaal om te gaan chanteren? Verder blijven de dreigementen binnenstromen, zijn wij schuldig aan het feit dat ze haar dochter niet informeert over dat ze niet naar huis komt, maar door de stakingen in het OV in Frankrijk bij een oude hippie haar verhaal gaat doen.
Wij blijven haar berichten en eisen negeren, wat moeten we anders? Haar nog serieus nemen? Ze schrijft op haar blog van alles en niets is ook maar gerelateerd aan de waarheid. Dat ze haar eigen waarheid zo beleeft, a la! Dat ze over ons onzin schrijft, ook a la. Maar dat ze na een kleine maand nog steeds probeerd ons door het slijk te trekken is belachelijk.
Nu relativeer ik wel dat haar blog geen duizenden lezers heeft en dat de lezers die ze misschien heeft mijn blog niet kennen en zo ja, ik vertrouw op het gezonde verstand van die lezers. Maar toch.
Ze stuurt ook een bericht "mama is boos". Mama is overal boos over en kent even maar 1 emotie; boosheid. Ze is ook boos op schuldsanering, boos op vrienden van haar, boos op haar ex. Over boosheid op zichzelf is geen sprake. Maar Mama is onze mama niet en ja, waar gehakt wordt vallen spaanders en een aantal zijn toch echt van haar!
Als ze dus onze namen, adres en telefoonnummers op internet gaat zetten, beseft ze niet dat ze strafbaar bezig is. Wij hebben nog wel tijd en geld om daar werk van te maken. Zij toch echt niet gezien ze halverwege de maand nog 10 euro op haar rekening heeft staan + een rijtje schuldeisers, geen baan en in de ziektewet.
Ik ben inmiddels ook wat boos aan het worden op zoveel simpelheid van iemand die gewoon de liefde, zorg en aandacht verdient.
Waar ze echt de rapen gaar mee stoomt is haar soort van beschuldiging dat ik BPS heb. Of laten we het anders verwoorden, 'BPS ben'. Dit komt dus uit de vingers van een mens die ik , als ervaringsdeskundige!!, kan zien als een graadje erger, ongediagnostiseerd en onbehandeld. Velen van hen worden niet oud en bereiken weinig tot niets positiefs in hun leven. Het sneue hieraan is, dat ze zelf niet in ziet dat ze zo ver heen is, dat ze er zelf veel erger aan toe is dan ik ooit ben geweest in die zware periode in mijn leven. Dat ze aantrekt, afstoot, de wereld en de mensen die nog van haar houden de schuld geeft, zelf geen enkele verantwoordelijkheid wil dragen en haar volwassen dochter hiermee belast.
BPS-ers die het zelf niet doorhebben hebben maar één ding nodig; GRENZEN.
De grens dat ze moest gaan hier na 1 weekje was duidelijk. Marc stelt grenzen op de goede manier met een perfecte timing, ik ken hem. Hij doet dit pas als de tijd er rijp voor is. Zonder te kwetsen, zonder stemverheffing en weloverwogen. marianne stelt geen grenzen voor zichzelf en dat is zo duidelijk gebleken afgelopen jaar. We hebben met alle liefde van haar gehouden. haar raad gegeven en proberen te steunen voor zover we konden op deze afstand. Laat ze nou ook suggereren dat ik denk dat ze verlieft is op Marc. Dat ze nog eens een compliment voor me betekenen!!! In plaats van dat ik daarom had gewild dat ze vertrok. Ik wilde niet dat ze ging, ik wilde afmaken waar we mee begonnen zijn met z'n drieëen. Al zijn er 10 vrouwen verlieft op Marc, dat schaadt hem niet, mij niet en de M&M-eenheid ook niet.
BPS-ers die het zich niet bewust zijn, zullen vast blijven lopen in hun leven, Marianne ook. Ze wil de werkelijkheid niet onder ogen zien en is zo gewiekst dat ze iedereen om zich heen zand in de ogen probeert te strooien. Tot mensen het een beetje door gaan hebben, dan sluiten ze zich voor haar af. Het is super triest dat ze op haar 45ste nog geen idee heeft en haar psycholoog ook niet duidelijk is naar haar toe. Zo in de knoop en dan geen juiste hulpvraag uit kunnen zenden :-(
Het is jammer dat ze het bij ons verspeeld heeft. We hadden haar in een veilige omgeving toch het zetje kunnen geven dat ze nodig had. Maar ze is zo snel om zich heen gaan maaien met de botte bijl... Dat zelfs wij er geen energie voor hadden na 6 dagen.
Ik neem geen blad voor mijn mond. Ik ga geen dingen uit mijn dagboek schrappen. Ik ontken niet dat de maatschappij ook mij ooit een stempel heeft opgedrukt. Ik schaam me daar allerminst voor. Ik heb er hard en lang aan gewerkt om ermee om te leren gaan en er is niets meer over van welk symptoom dan ook.
Op mijn hoogsensitiviteit ben ik trots. Ik ervaar zoveel meer en voel me zoveel rijker door een grote belevingswereld. Ik ben heel blij met die tijd, die ervaring en wat het me allemaal heeft gebracht. Tot waar ik NU sta in het leven met Marc.
Dat er zo metonze liefde en vriendschap wordt omgesprongen is nog het meest kwetsende. Maar we laten ons troosten door het feit dat zij ziek is en grote problemen heeft. Geen armen om haar heen, geen vrienden die haar kunnen helpen (wil ze niet echt) en geen maatje die haar aankan en haar grenzen geeft. We laten ons verder niet beinvloeden door mensen die hun wijsheid uit Libelles en Margrieten halen (sorry redacties; dit is niet kwaad bedoeld) en gaan verder op onze groene liefdevolle weg. Als man en vrouw met een band die is verdiept door haar 2e en laatste bezoek.
Nee, Marianne, het was prima dat je er weer was. Door de mand als mens en dat je nu op de blaren zit en ons de schuld geeft is niet erg. Ik weet niet beter bij zulke mensen als jij, ken het bijltje waarmee je hakt.
Je tijd hier was super voor ons en heeft ook Marc overtuigd van het feit dat hij een hele fijne partner heeft.

Al zou ze onze gegevens op internet zetten? Wat dan nog? Het systeem in Nederland leest geen blogs, heeft geen tijd zich zo in een M&M te verdiepen. Mensen gaan geen duur nummer in Frankrijk bellen of op haar aanwijzing ons lastig vallen. Dan nog komen ze van een koude kermis thuis. Wij zijn niet op de vlucht en wij zijn niet gezocht. We hebben geen vijanden achtergelaten in Nederland. Wij zijn gewoon maar een stel dat een wending aan ons leven wilden geven en dit gewoon gedaan hebben.