Dromenland

In Nederland werd ik iedere ochtend gewekt met koffie op bed. Dat was heerlijk en luxe natuurlijk.
Deze ochtend, de dag van Marc's vertrek, word ik gewekt met een kus. Voelde me net een prinsesje en wist even niet hoe ik het had, waar ik het zoeken moest. "Dat doet ie anders nooit hoor!".
Na 1 mokje koffie is het mijn beurt de kastjes van de LaRo te vullen met eten, drinken en wat snoep en chips voor zijn 2-daagse reis. Een tas vol, met van alles en nog wat. Het brood moet hij zelf kopen, de papieren broodzakken zijn te luchtig en ons brood is te droog om mee te nemen. Kleffe hap is ook niks na een dag rijden.
Rond 9 uur is Marc vertrokken. Een gewoon afscheid voor een weekje, maar wat ik voorheen voelde als we een paar dagen gescheiden zouden zijn is weg, verdwenen.
Normaliter voelde het als een soort vakantie, zijn gestructureerde gedisciplineerde dagritme miste ik als de bekende kiespijn. Maar vandaag doet het een beetje zeer. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn, ik kan direct terug naar mijn dromenland waar m'n maatje me met zijn realiteit vaak uithaald.
Maar nu blijf ik achter met het beestenspul met een gehalveerd gevoel, alsof er iets niet klopt.
Er is iets wezenlijks veranderd tussen ons, iets essentieels waar ik niet zo 1-2-3 een woordje voor kan vinden. Een verbintenis die verdiept lijkt te zijn en ik kan wel gissen naar de oorzaak. Ik weet de oorzaak ergens ook wel. Maar het is nieuw en onwerkelijk.
Gelijk duik ik in mijn toestand van het alleen zijn, dromend leven in mijn realiteit.
Ik ga maaien en gras bijzaaien. Ook dat doe ik wat dromerig en de geuren van de gemaaide bloemen, het gras en wilde munt versterkt het irreëele gevoel dat ik heb als ik weet dat Marc voorlopig niet in m'n gezelschap verkeerd. Daar leef ik dan, in Frankrijk op een ontzettend mooi rustig plekje. De Koningspage die drinkt van het natte gras, de citroenvlinders en de vogels...
Daarna struin ik door de moestuin met slakkenkorrels en pluk nog wat escargots voor de race. (vanochtend heeft Castel de plaat van de teil gelopen en kon ik opnieuw gaan rapen. De slakken zijn ontzettend snel en een aantal hadden zich al flink wat meters verplaatst, richting moestuin uiteraard.)
Als ontbijt neem ik weer een stukje taart, nog lekkerder als de dag ervoor. Ik ruim het terrein wat op en mijmer heel wat af. Waar ik dan precies over denk te dromen is me altijd een raadsel achteraf.
Ik werk wat op de pc, aai de katten, kam Castel en kleed me leuk aan voor het 'op visite gaan.'
Eerst doe ik wat boodschappen voor het weekend; brood! Ik heb nog even geen zin het zelf weer te bakken en het is wat kort dag voor vandaag.
Ik neem de taart mee, althans de helft die nog restte, om dit te delen bij D&J. Het is leuk bij hen te zijn. Helaas is D ziek, maar de afleiding doet me goed.
Eind van de middag kom ik thuis en is Castel dolblij me te zien. Ze blijft het niet leuk vinden alleen op het huis te moeten passen. Een taak die ze niet begrijpt of niet aankan. De katten liggen her en der verspreidt te pitten, ook geen eer aan te behalen. Cros heeft zich verstopt in het benzine-hokje naast de schuur en ik zet al het werk van me af zodra de boodschapjes zijn opgeruimd.
Eerst start ik de pc op en kijk wat doelloos naar mijn mail. Stilletjes vandaag...
Wat moet dat worden van de week, ik mis hem nu al!! Dat zegt een hoop, alsof 24/7 op elkaars lip leven nog niet voldoende is.
We spreken elkaar vroeg op de avond. Alles gaat goed, ook met mij vanuit dromenland.
Ik maak iedere dag een plannetje wat ik allemaal wil gaan doen.
Voor vandaag ben ik 'klaar', alleen wil ik zo ook een hapje eten maken. De vriezers zijn zo goed als leeg, maar dat restje carbonara-saus, dat moet er aan geloven vanavond. Ik vond het altijd moeilijk om goed voor mezelf te zorgen en in actie te blijven als ik alleen was. Nu heb ik èn geen stok achter de deur, geen manman die me achter de broek aanzit, geen motivatie voor de dingen. En toch verzorg ik mezelf goed.
Ook dat is nieuw... Een aparte ontdekking die ik vandaag in mezelf doe.
Zodra het wat afkoelt buiten omdat het flauwe zonnetje nu echt achter de bergrug is verdwenen, schiet ik een vest aan van Marc. Zijn geurtje zit erin... Ik voel me een sentimentele vrouw en nog ongesteld geworden ook.
De avond zal weinig brengen. Wat pc-werk misschien in SecondLife.