Unieke verjaardag

Anders als anders begon deze dag al; ik word eerder wakker dan m'n maatje en zet eens koffie voor hem in plaats van andersom.
Ik tut me op en kleed me extra gezellig. Fris, fruitig en jarig :-)
Hij gaat de auto pakken, ik rommel in huis en loop wat verdwaald in de moestuin met een gietertje rond. In de loop van deze ochtend krijg ik ontzettend veel felicitatie's binnen. Via de blog, mail en 'twitter'-achtige sites. Zo lief!
's Middags komt daar nog de post bij en als ik alles optel heb ik nog nooit zoveel felicitaties gekregen. Het maakt m'n dag!! Zelfs de toegestuurde shoarma-kruiden liggen bij de post. We dachten al dat zo'b pakje met bruin poeder never nooit zou arriveren, maar niks hoor! Gewoon bezorgd, van Silvo nog wel, lekkerrrr.
Ik marineer een kalkoen-poot (niet met shoarma-kruiden, de post is altijd na de lunch) en eten er verder rijst met gekookte kool! bij. Heel saai, maar in deze ambiance toch weer een heerlijk maaltje.
's Middags lopen we wat langs elkaar heen. We vinden het beiden niet leuk dat hij een week weg moet. Vooral het 'moeten' en al die voorbereidingen staan ons tegen. Verder de gebruikelijke zorgen, dat huis in Nederland, hoe de bank reageert op een klant als je 1 vraag wilt stellen. Je moet dan gelijk een papieren leven tot-aan-de-dood met je meenemen. Papieren en geld (ook van papier meen ik...) lijkt synoniem voor mens te zijn, achterlijk maar helaas de realiteit.
We krijgen ook Tristan op bezoek. Die wilde liever naar ons komen dan dat wij hem op zouden zoeken. Hij verblijft hier in de buurt tijdens vakanties en woont in Parijs. Hij heeft wat hectare land boven ons perceel en hij komt kennismaken. Wij willen graag de beschikking krijgen over de dakbedekking van lauzen die nu half op en naast de ruine liggen op zijn perceel.
Het liefst kopen we zijn land, zodat we meer aan één stuk hebben en hij staat daar wonderwel open voor. Maar voorlopig zit dat er natuurlijk niet in.
Hij was een dienstmaatje van de vorige eigenaar. Rond 3 uur horen we mensen bonjour roepen. Marc is in de moestuin en ik ben boven, Castel slaat niet aan, dus haasten we ons naar het terras.
Hij is met zijn vrouw vanuit het gehucht boven op het plateau komen wandelen. Geboren in deze regio en ja, ze keren na een werkleven bijna allemaal terug naar hun roots. Ze praten zo duidelijk frans dat we eigenlijk alles vlekkeloos begrijpen en weer een dik compliment mogen ontvangen over onze taalbeheersing na een kleine anderhalf jaar.
De sfeer is erg leuk, ongedwongen en open. We krijgen een aantal zaken over hier en fransen bevestigd dat ook weer de verschillen met Nederlanders benadrukt.
Na een uurtje kletsen met veel weetjes en gewijs op kadaster-uitdraaitjes, vertrekken ze weer. castel wil wel met ze mee, maar dat kan niet.
Ik bel m'n mams en hebben een ouderwetse babbel. Ik hoor mijn neefje al echte gearticuleerde woordjes zeggen en het doet me goed 'oma' zo gelukkig te horen zijn.
Ik maak wat foto's en vlieg opeens de auto in om naar de brievenbus te rijden, er is vast wel iets. Zodra ik de eerste bocht om ben zie ik een wel heel donkere wolk.
Ik haal huis niet in het droge en moet rennen om een heel klein beetje droog de deur te halen waar Marc het onderluik voor me openhoudt.
Pipo schuilt onder de auto en laat zich roepen. Op z'n gemakkie loopt hij naar huis toe in de stromende regen en blijft onder de terrastafel zitten met 1 poot opgetrokken terwijl de zanderige spetters tegen zijn poten opspatten. Hij knipoogt naar ons, laconiek beestje is het toch als het om de elementen gaat.
Nog meer felicitaties komen binnen, dus ik blijf maar jarig terwijl we er verder niks mee doen.
Ow wacht, ja, 2 stukken taart oppeuzelen met kleine hapjes.
Ontzettend zware taart, maar met bastogne-bodem wel zo verschrikkelijk lekker...
We staan in de deuropening naar de regen te kijken, voelen het vocht, ruiken een onweerstaanbare geur. Het bos, vochtig, dampend, groen met zoveel bloemen ,fris varenblad, mossen en alles geurt, dampt, ademt dat nieuwe leven dat de lente zo kenmerkend maakt. De lucht is zacht als watten, de mistwolken drijven in de gorges op het water; we gaan wandelen.
De temperatuur en luchtvochtigheid zijn bijna huid-identiek, alsof je geen kleren hoeft te dragen, geen verschil. De vogels fluiten weer, alles drupt wat na en oplichtende druppeltjes schitteren subtiel als we langslopen.
We gaan even zoeken naar de paardekastanje-spruiten die we vorig jaar in het bos verspreid hebben.
We vinden er 3 terug, van de 16.
We struinen, kijken naar bloemen van bomen en bewonderen de mei-orchis. Ook de grote keverorchis heeft al bloemknoppen. Er is wel een veelvraat aan de gang geweest, maar 23 april al keverorchissen?
We zoeken ook deelnemers. Voor de slakkenrace. We verzamelen ze in de zak van een oude regenjas. Het bos in, vinden we er één. Maar het bos uit, langs het gemaaide stalpad blijken het heuse groepsdieren, jong en oud, wit en bruin alles door elkaar zijn ze aan het fourageren op het maaisel van blad, braam en brandnetel.
Thuis krijgen ze een teil met hetzelfde eten.
Tijdens de avondbam nemen we de regels en set-up ervan nog door. De test was al heel lachwekkend en nog spannend ook. Maar de uitvoering in het groot... best spannend en het stelt allemaal zo weinig voor, gewoon een actief dorpsfeest voor het onderhoud van dit historische gehuchtje. (we gaan het zien)

Na een filmpje ter afleiding en rust voor de nacht is het bedtijd.
Ik ga m'n foto's nog bekijken en wat schrijven.