Een auto? Ja. Een camper? Ja. Een 4x4? Ja. Een busje? Ja. Een huis? Ja.
Als we gasten hebben ben ik er vaak voor de gasten uit. Voelt toch als plicht om er te zijn en verwen hen graag met warme koffie terwijl Marc voor een vuurtje in de schouw zorgt. Ook kijken we altijd graag even naar onze 'SL-Business' voor zover het nog wat waard is. (Het gaat niet zo goed daar en helaas meer een zorgenkindje dan dat we erop kunnen vertrouwen)
Ik stap eerst eens lekker onder de warme douche, dat gaat niet meer wennen, die eenvoudige luxe.
Zoals dat bij reizigers hoort weten we dat ze vandaag weer vertrekken, nooit lang op 1 plek blijven, verder, ervaren, zien, leven! Ook al zijn ze op weg naar huis waar het werk weer roept.
Tegen de middag komen ze hun huis op wielen uit voor de koffie. We zetten gauw een nieuwe bak in de cafetiere, makkelijk, snel en lekker.
Ik bied hen altijd een kamer aan met een gewoon bed, maar wij weten ook wel dat ze liever thuis slapen, in de auto. Daar hebben ze een loopruimte, kunnen rechtop staan. Hebben er een toilet, zithoek, tafel, luxe keuken, warm water (boilertje), koelkast, noem maar op. Het bed is superdeluxe en bevindt zich boven op hoofdhoogte met dakraampjes (4 of 5) om naar de sterren te kunnen kijken.
Vannacht geen 1000-sterrenhotel, maar een donker gat met de regen die zachtjes tikt op het grootste dakraam.
Ontbijten doet Heleen net zo min als ik en we drinken koffie tot het na 1 uur is en ik begerig naar de avocado's kijk die ze meebrachten en het zakje met Marokkaanse koekjes leeg eet. Het immense brood is net genoeg voor 2 maaltijden met z'n vieren en we maken iets dat lijkt op Guacamole (oei, hoe schrijf je dat ;-) met een gekookt eitje. We tafelen weer, drinken thee en melk en daarna willen H&A graag afwassen, net als de vorige keer.
Hun bezoek loopt ten einde, jammer. Castel krijgt nog een enorme knuffel- en aandachts-sessie van Arnold en ze pakken de enkele spullen die achter Aai op de bank liggen binnen.
We snappen dat ze gaan en toch is het jammer. We waren met elkaar, een samen zijn.
Zodra ze zijn vertrokken druipt Castel af en gaat hun afwezigheid liggen betreuren in haar huisje. Ook wij zijn weer samen, leeg en stil, haast saai.
Het blijft heel fijn om mensen te ontvangen en het is altijd jammer als ze weggaan. De rest van deze Paasdag is van ons en in alle rust hebben we een echte zon- en feestdag. De getuigen zijn de paaseitjes in een schaaltje op tafel en een half-leeg zakje Marokkaanse chocoladekoekjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten