Het prachtige weer maakt dat de dagen voorbij vliegen. De stilte is heerlijk, de rust is alleen wat verstoord door Castel-op-proef. Ze is super-onderdanig, heel lief, alleen moet ze nog zo wennen. De katten zijn smakelijk speelgoed, ze hebben het zwaar te voorduren. Aai vliegt het liefst zo hoog mogelijk een boom in en bedenkt zich pas na haar klimpartij dat ze er niet uit durft. Dus de ene speed-climb-ervaring die ik heb komt goed van pas. (zonder touwen of klimgordel in een boom klimmen) De 8 meters waren relatief makkelijk door het taaie harde hout van de tamme kastanje die ze uitgezocht had. Verder klimt Aai op het dak, waar we echt niet bij kunnen en die voor Aai ook eigenlijk te glad is om vanaf te lopen. Haar nageltjes doen weinig op de gladde lauzes (dikke stenen dakplaten). Joppie, voorheen Bin-Laden, is de angsthaas zelve met Castel op wacht bij de voordeur. Hij laat zelfs Aai met rust en komt 's avonds laat uitgelaten binnen spelen met de schaduwen op de vloer en het puntje van zijn eigen staart. Shadow is laconiek bij het gadeslaan van dit alles. Hij heeft Castel een tik op de neus gegeven om zijn bewegingsvrijheid te waarborgen en vindt plekjes om te slapen buiten. Slimme oude kater slaat zich overal met een bedachtzame trage rust doorheen. Pipo is geen kattekat. Pipo is met de fles grootgebracht en een weerzinwekkend grote hond gewend. Dus op gepaste afstand vermaakt hij zich overdag buiten ergens op de helling en zodra hij hoort dat Castel veilig achter slot en grendel de nacht door mag brengen komt hij, lieflijk knorrend en miauwend, binnen om te eten en te knuffelen. Castel is gewend aan aandacht van haar hondevrienden, 6 stuks, en is wat snel verveeld. Ze heeft nog veel te leren als ze kan blijven, maar we moeten er goed over nadenken. Ze zal moeten leren blaffen als we bezoek hebben, leren zichzelf te vermaken, leren zelf wat rond te struinen en niet meer tegen iedereen op te gaan staan als zijnde 'kus geven'. Of we haar dus houden is nog de vraag.
Van de week deed Marc een laatste rondje 's avonds met Castel en stuitte op een heuse bosbrand. Aan onze kant van de heuvel tussen het gehuchtje op de heuvel en ons. De wind stond richting het westen, dus voor ons geen gevaar, maar de pracht versus de vernietigende kracht geeft een vreemd gevoel. Het was een heel bijzonder gezicht, want het was aarde donker en de randen van de brand uitgestrekt over zoveel meters gaf een onwerkelijk aanzicht. Ze waren al wat weken bezig geweest met grasland platbranden op de hellingen, maar bij deze boer was er toch iets mis gegaan. Als je geen vergunning hebt is de rekening voor jou. De buren vertelde ons de dag erop dat de desbetreffende boer waarschijnlijk geen stookvergunning had.... oops. De brandweer kon natuurlijk niet overal erbij, dus de gehele omgeving was gealarmeerd. Maar de gendarmerie kon iedereen geruststellen, de brand is onder controle, gelukkig maar.
De temperatuur is 's middags in de zon een graad of 35. De koele bries, af en toe stevige winden, maken het erg goed te doen. Zo mag het altijd blijven.... Het stimuleerd om veel buiten te doen. Dus tot 7 uur 's avonds zijn we lekker aan het rommelen. Ik heb een lang werktuig gemaakt om de broodoven leeg te halen van as en een net zo grote brembezem om hem schoon te vegen. We brainstormen over een oplossing om daar ook een warme tocht-vrije ruimte te maken om grotere hoeveelheden deeg te laten rijzen. Steeds met gerezen deeg het paadje af naar beneden is geen doen.
De reparatie van de secadou is bijna voltooid. De betonnen dwarsbalk is gegoten en mag drogen. Daarna kan Marc de planken monteren zodat de lauzes-stenen er weer op kunnen.
De begane grond van de secadou heb ik uitgebaggerd. Dat scheelt een hoop ruimte en de groentetuin-spullen kunnen er dan in. Alle bakken zijn gevuld met nieuwe aarde en ingezaaid met bloemen, evenals de zonne-muren. Lathyrus, zonnebloemen, bloemenmix, margrieten, blauw-bloemige wingerd, goudsbloemen, noem maar op. Als proef vast wat knoflookteentjes in de aarde gestopt.
Verder ben ik al een paar dagen brood aan het bakken in de combi-magnetron. Allerlei nieuwe mixen en toevoegingen om te varieren.
Het verdoofde gevoel in mijn onderlip gaat niet weg. Dat zal de dode zenuw wel zijn. Ik verzamel moed om een afspraak met de tandarts te maken. De buren stellen me gerust, het zal allemaal mee gaan vallen.
Ze zijn een enorm lief stel, Mauricette ontfermd zich als een moeder over me. Ze is een zoon verloren en haar dochter woont flink ver weg. Het voelt heel goed zo, we lopen de deur ook niet plat bij elkaar. Wel zijn we weer op het eten uitgenodigd deze week. Een 'drukke' week met alle andere afspraken en dingen die we willen doen.
Bar la Poste heeft aangegeven dat als de brievenbus is geinstalleerd de postbode het best leuk vind de post te komen brengen. Dus een prachtige kronkelende eikentak wordt nu bewerkt als steunpilaar voor de brievenbus. Langs de weg, dus na het keren kan de postbode in zijn auto blijven zitten. Als we de staanders van het hek vervangen hebben gaan we het hek dichtdoen als we er beiden niet zijn. Dat maakt het voor iedereen duidelijk of het zin heeft het terrein op te rijden.
We hebben weer een optie een ruimte met internet te gebruiken, maar we moeten daar nog even achteraan. Kijken of het adsl is en of we de mensen daar niet te veel belasten. Ook weer britten, buren van Chris en Emma. Met 15 permanent bewoonde huizen ken je zo het hele dorp. We voelen ons hier welkom. Om dit wat kracht bij te zetten willen we binnenkort de rode laro importeren. Dan rijden we met een frans kenteken en laten we zien dat we geen bezoekende nederlanders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten