We hebben er beide wat moeite mee. We zijn ons ter dege bewust dat het inherent is aan emigreren. Of het nu naar Belgie is of Australie zal niet veel uitmaken. Of je gratis kunt bellen of de volle pond betaald voor de verbinding met het buitenland. Of je internet thuis hebt en heel de dag kunt mailen of eens in de 2 weken een internet-cafe aandoet, de stilte blijft gelijk.
Hoe we ons hierbij voelen, maakt het niet makkelijker. Natuurlijk is het logisch, uit het oog, uit het hart. En zeker ik heb me dat goed gerealiseerd voor we besloten te emigreren. Je voelt ook dat er aan je gedacht wordt, maar voor contact mis je toch het gemak van de kleinere afstanden. Het vertrouwde bellen met KPN en het mail sturen op je eigen tijd heeft het heel eenvoudig gemaakt. We zijn nu nog meer op elkaar aangewezen en op de nieuwe contacten hier. Wie je dacht dat vrienden waren, hier of daar!, blijken opeens van geen enkele waarde en juist ook andersom. Even bijpraten aan de telefoon is nauwelijks te doen door de slechte verbinding. Maar per email is ook best moeilijk. Je hebt iedereen wat anders te vertellen en voor een aandachtig geschreven persoonlijke brief per email neem ik alle tijd. Dat is vermenigvuldigd met het aantal contacten die ik wat van ons wil laten horen een dagtaak. Dat gaat niet als Frankrijk iedere dag 2 uur 'dicht' gaat. De pauzetijd die hier is tussen de middag is heel goed. Je hebt tijd om thuis te gaan eten en je op te laden voor de rest van de werkdag. Maar lastig is het wel als je voor een hele dag naar een stad gaat voor boodschappen en internet. Dus zoeken we het liefst de hoofdstad van ons departement op, Rodez heeft een prachtig stadscentrum en het is erg leuk er rond te struinen.
We missen het contact met onze familie en vrienden in Nederland dus wel degelijk. Ook omdat we dachten dat contact houden per email wel zou gaan.... Het scheelt ons in de toekomst wel ritjes naar Nederland. Dat klinkt cru, maar is reeel. De lege plekken zullen hier op een andere wijze ingevuld worden. Net zo fijn, warm en welkom, maar toch. We kunnen niet weten waarom het zo loopt, we accepteren het, en toch knaagt er nog dat laatste restje verdriet van het gemis en de voorlopige leegte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten