Het is moeilijk te verwoorden hoe het leven hier voor ons veranderd is.
Iedere minuut die we kunnen werken we. Met name buiten, daar is het meeste te doen dat we zonder financiele middelen aan kunnen pakken. De grote dingen binnenshuis (houtkachel, dubbele beglazing, schilderen enzovoorts) moeten nog even wachten in verband met de kou, het vocht en de eeuwige geldkwestie.
Het verschil voor mensen die hier in het begin eens zijn geweest is nauwelijks zichtbaar, maar voor ons is het zeer groot. De helling vanaf het huis naar beneden is geheel vrij van al die hoge begroeiing en kleine boompjes. De gebouwen zijn allemaal vrij van begroeiing en de meeste rondslingerende rommel is opgeruimd.
Zonder houtkachel stoken we 10 kub per maand. Om dat tussen de buien door van de hellingen te plukken is niet gemakkelijk en kost veel tijd. Met een houtkachel verstook je de helft per maand. 10 kub droog hout zagen, kloven en versjouwen kost een volle week werk. (exclusief de brandstof en olie) Als het een weekje nat is buiten, zoals afgelopen week, is het zwaar het binnen warm te krijgen.
Bakken en braden helpt wel, maar kost weer gas. Dus zo zijn we lekker zoet.
Verder prijzen we ons gelukkig met lieve mensen, 'locals', die ons complimenteren met ons frans en helpen met alles waar we maar vragen over hebben. Zo dunbevolkt als het hier is , is ieder contact erg waardevol.
Het studio'tje dat we gaan huren blijkt te on-af en we krijgen aangeboden (en aangeraden) haar kantoor als werkruimte te gebruiken. Samen zijn we langs geweest om het wat verder te bespreken en om me voor te stellen. De reactie van haar hondje Maya is bepalend of zij ons mag en of de 'deal' wel doorgaat. Met vlag en wimpel slaag ik, want Maya kruipt bijna in me. De dame is een alleenstaande geleerde dame die nu in ruste in het dorpje woont.
Ze draagt erg oude kleding met scheuren en gaten, overal liggen papieren, boeken, cd's en aantekeningen. Eerst een klein glaasje cabernet sauvignon en terwijl ik kleine slokjes neem, anders is het glaasje zo leeg en dat staat zo gulzig, kijk ik om me heen. Van binnen is het huis zoals alle huizen hier, maar geen steentje te zien. Alles is afgetimmerd met 1 laag hout. Oude meubels met wollen kleden, schemerlampen uit half vorige eeuw en een brandend elektrisch kacheltje warmen de ruimte wat op.
De kleine raampjes bevinden zich boven ooghoogte, dus wel licht, maar geen uitzicht naar de prachtige vallei. Terwijl Marc en Danielle 'de zaken' bespreken, kijk ik rond en knuffel Maya.
Castel wilden we niet meenemen, Maya kan andere honden niet luchten of zien en we hadden nog meer te doen. We wilden Castel de boel laten bewaken, maar ze bleef achter de auto aanhollen. Omdat we haar het toch willen leren dat ze af en toe thuis moet blijven en haar niet op willen sluiten in haar superdeluxe hondenhok (bovenverdieping van de secadou), besloten we haar aan de ketting te leggen. De enige die we hadden was een erg zware 15 meter lange ketting. Dus helaas Castel, blijf maar hier met brokken, droge slaapplek maar wel aan de ketting.
Nog even naar het lieve creatieve britse stel. Ik wil ze graag eens te eten uitnodigen, gewoon zomaar, voor wat bits & bobs. Dat liep wat uit tot het donker werd. Thuis aangekomen had Castel zich met ketting en al vastgelopen in een stapel stenen waar ze geen kant meer op kon. Niet bij het water of haar eten en ook geen droge slaapplek; arm ding. Volgende keer anders.
Vanochtend was het zover, ik moest naar de tandarts. Andere kleinere ketting, wel voldoende ruimte om bij het water te komen. Bij terugkomst had ze toch de plastic tasjes met bestek dat lag te wachten op een beekbad, te pakken genomen.
Hierbij een vaas kapot laten vallen. Dus het bestek, het glas en de stukjes plastic lagen overal. Castel kan zich alleen dus uitstekend vermaken met dingen die niet goed voor haar zijn. Haar balletje lag onaangeroerd. (het bestek was over en dat was bevuild geraakt door het riool dat in het aanrecht was teruggestroomd. Ik had het in de beek schoon willen spoelen, te zijner tijd.)
Zo nu en dan zaai ik alvast wat in. Alle ruimte die ik al vrij heb gemaakt. Meeste bloemenzaden zitten al in de grond. Een paar soorten groente heb ik vast gezaaid in de 2 kleine terrasjes. Nu nog een flink stuk voor de aardappels en bonen. Het voorzaaikasje is bijna klaar.
De tandarts heeft de oude vulling en de dode zenuw verwijderd. Ruim een half uur met m'n mond open was het minst prettige. Het desinfecterende goedje dat in het gat is gepropt moet het een weekje goed en schoon houden, maar 's avonds komt de pijn terug. We hebben kunnen concluderen dat ik toch een allergische reactie op de antibiotica heb gehad. De dikke pijnlijke wang is pas gekomen na de eerste antibiotica-pil. Voorlopig ben ik dus genezen van de chemische troep.
Volgende week mag ik weer terug zodat ze alles netjes af kan dichten. Ik heb het gevoel alsof ik een karate-stoot op m'n kaak heb gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten