Pech

Wat een pech. Ik had nog zo gehoopt dat ik eindelijk van de kiespijn af zou zijn. De behandeling zou geen zeer doen, gezien de zenuw toch al dood was.... Helaas is het ontstane gat iets te snel met desinfecterend spul dichtgemaakt. Het abces stak de kop weer op. Wederom een dikke wang en erg veel pijn. Vrijdagochtend vroeg maar weer de tandarts gebeld en ik kon gelijk terecht. Ze zag gelijk het euvel en heeft de kies weer opengemaakt. Gelijk ruik en proef ik de troep die erin, eronder, erachter en in de wang zit. Dus nu even spoelen spoelen spoelen en open houden tot woensdag.
Als je een andere taal wil en moet leren is een gezondheidsklacht die niet te negeren valt toch wel een hele goede manier. Je zult je uit moeten drukken om duidelijk te maken wat er scheelt. De gezondheidszorg kent hier weinig wachtlijsten of inefficientie. De prijzen van de alledaagse medicatie is spotgoedkoop en de informatie cq service is verrassend goed!
Ik verzet het etentje met Chris en Emma, met zo'n mond kan ik niet genieten van eten en het is nog wat pijnlijk.
De lente is echt losgebarsten, wilgen, prunussen en esdoorns laten al dikke groene knoppen zien. De vlinders zijn al in grote getale aanwezig. De eerste gezaaide bloemen ontkiemen al en de temperatuur is als een koele zomerdag, maar dan met het landklimaat.
Iedere avond en zeker als het wat miezerd of regent zien we een zestal vuursalamanders bij de overloopbakken van de bron rondkruipen. We hadden al kleintjes in de bakken gezien. Ook dat de hoogste bak lekt aan de zijkant. Zo was er altijd een zijstroompje over de weg heen waar de kleintjes konden groeien. We vonden het zonde van het water, dus Marc heeft dat gat gedicht. Oops, allemaal baby-vuursalamandertjes die liggen te creperen op het droge. Dus alle hens aan de weg en voorzichtig de tientalle ukkies uit de goot gevist om ze te redden van een snelle verdrogingsdood. Alsof ik weer als kind aan de slootkant met kikkervisjes in de weer was.
Aan de lijst met gespot wild kunnen we ook eekhoorns toevoegen. Een grote rode heb ik zien scharrelen aan de kant van de weg.
Omdat ik best nog last heb m'n kaak laat ik het hele zware werk even voor gezien. De kas is inmiddels af met een heuse stormbestendige verankering, hopen we. Platte stenen van de groeve vormen een klein paadje en ik zaai vast wat bakjes in met kruiden. Een plastic blad van een tuintafeltje is omgekeerd ook een prima kweekbak, daar gaan de meloenen en komkommers in.
Verder experimenteer ik wat af in de mini-keuken. Een bladerdeegbodem met pudding en aardbeien doen het goed na een dag hard werken.
Ook het werk aan de secadou vorderd, maar och och, hoe moeten alle lauzes er nu weer op. De nummers zijn eraf geregend en we hebben geen printer om de foto er even bij te pakken....
(een week nadat ik deze post hebben we de printer gebruikt van de dame waar we een ruimte hebben gehuurd om in de toekomst te kunnen werken)
Wennen aan de pracht en de nieuwe omgeving doen we voorlopig niet. Afgezien van dat we het geweldig naar onze zin hebben blijven we veel geluksmomenten houden als we tijd nemen om ons heen te kijken.
Op deze mooie lente-zondag krijgen we nogmaals goed nieuws, wederom zijn we oom en tante geworden van Yuna Lente.... Worden we weer even stil van, want alles verliep goed en snel, maar we kunnen er niet voor hen zijn of even langs gaan... GEFELICITEERD met jullie gezinsuitbreiding lieve 3!!!!!
Ook de jonge Parijzenaars zijn weer een paar dagen aan de overkant. Na veel pech aan hun kant hebben ze een prachtig weekend uitgekozen om die 600 kilometers te rijden. Morgen zijn we uitgenodigd op de maaltijd, daar kijken we beiden naar uit; even wat jeugd om ons heen.
Door alle klusjes die we zo heel de dag door aanpakken vergeet ik vaak dat we tussen de middag graag stevige pot willen eten, dus bij de tijd blijven is helaas nog nodig. Wij mensheid lopen niet lang op enkel zonne-energie.
Maar door smiddags warm te eten heb je wel de rest van de dag genoeg energie om weer aan de slag te gaan. Ook tijd voor een wandeling of een slaapje, die fransen zijn zo gek nog niet!
De katten vinden een nieuw evenwicht met dit fijne weer en de hond. De achterdeur kan weer open (hadden we gebarricadeerd voor de ijskoude tocht die door de gaten en kieren stroomde), alleen Joppie vindt het hier niet leuk. Hij vergist zich in wanneer Castel naar buiten komt, stinkt uit zijn bek en is voor ons zelfs aan de schuwe kant. We maken ons wel wat zorgen, maar wie weet heeft hij alleen wat tijd nodig.
Gelukkig worden de avonden wat korter, maar we vullen ze nog steeds met spelletjes en keuvelen. We eten laat wat brood met kaas en worst. Alleen de hagelslag blijft nog over aan hollandse gewoonte :-)