Twee x winter

En hij is weer terug, de winter. Met wel zeer fijne sneeuwvlokjes die haast onzichtbaar zijn en pas na een dik uur een witte waas achterlaten op de weg en de bosgrond.

Ik moet voor wat groente naar de markt en kleed me warm aan. Zo'n fijne buitensport-broek en een leuke pfbroek eroverheen. Pet op en sjaal om en ik voel me weer eens het vrouwtje. Marc straalt, die ziet me niet zo vaak zo uitgedost en in de beginnende sneeuw met de kou in de cabine rij ik omhoog. De markt armzalig vergeleken met het zomerse festijn, maar alle vast kramen zijn present en ik begroet weer vele bekende gezichten. Ik heb weinig tijd om voor 12 uur alles binnen te hebben, dus haast ik me. Ik neem nog wel tijd om bij het vaste Farcous-kraampje, waar ze ook appel-beignets verkopen een warme Farcous te snoepen voor een euro. Het zijn gefrituurde hartige 'koeken' die ter plekke bereid worden. Het is een lief stel die daar iedere week staan te verkleumen en een praatje is ook altijd gezellig.

's Middags ga ik met Castel wandelen in de stilte en de zacht dwarreldende sneeuw. Ik blijf ontroerd bij de aanblik van ons huisje dat zo vredig verstopt ligt in de ruige natuur. Met de rokende schoorstenen en het typisch franse zootje op het erf. De zomerse luiken en deuren nu zo gesloten en ontoegankelijk, met daarachter het warme knusse van de kaarsen en de schouw.

Castel is overgelukkig. Ik kocht 1 stukje biefstuk (de slager vergiste zich en heeft beide stukken verpakt, maar a la) en hij sneedt de randjes eraf. "Voor de hond" zei ik nog en natuurlijk kreeg ik nog 1 kg voor de hond. En sneeuw en vlees is weer een feestje voor het dier dat zich toch wel veel verveeld swinters. Wij binnen en zij alleen buiten of in haar mooie onderkomen. Ik ga nog even wandelen om van het 'buiten' te genieten en ze loopt uitgelaten van me af en holt net zo hard weer naar me toe. Ze wast en rolt zich in de sneeuw alsof ze zometeen nooit meer sneeuw zal voelen. De witte klontjes plakken vast op haar neus en het maakt haar nog doller. Genieten!

Het is een geweldige periode. We gaan ons 2e jaar in en kunnen al vergelijken met dezelfde tijd vorig jaar. Toen begon voor mij de 6 a 7 weken durende kiespijn. Veel is langs me heen gegaan en ik kijk de foto's terug van vorig jaar. Dat we dat toch allemaal doorgemaakt hebben en ons niet hebben kunnen bedenken dat we nu toch warm zitten met de luxe van nauwelijks tocht en internet. het scheelt wel een sjaal of 3 a 4 en iets minder boeken die we verslinden. Het is niet niks, dat emigreren. Aan de andere kant is het zo eenvoudig als ieder andere verhuizing. Een kwestie van in het diepe durven springen en vertrouwen op jezelf. Dat was er toen niet echt bewust en blijkt nu nooit weggeweest te zijn...