Het is weer ijzig koud en m'n wintertenen spelen weer op. De gezwollen en stijve middelvinger wordt nu vergezeld door de ringvinger. Ik hoop door flink te bewegen er wat minder last van te hebben en had zondag al een begin gemaakt met de uitbreiding van de moestuin. Met de hak op de helling de bramenstronken en de brandnetels met wortel en al proberen uit te roeien valt niet mee. Maar het is heelijk werk, de grond is zacht, Cros is continu om me heen en Castel kijkt jaloers vanaf de muur van het barterras toe hoe wij lekker bezig zijn. Marc is weer zagen en mooie stenen verzamelen voor de muren. De zon komt door, maar het blijft koud door de wind. Uitzonderlijk genoeg steken we 's middags de kachel al aan. Ik blijf het heerlijk vinden om met en in de aarde te werken, het geeft zo'n oergevoel, zo aards en eerlijk met de wind om me heen, de ingegraven escargots met hun witte vliesje, de enorme regenwormen en ander wakker geschrokken klein spul.
We moeten het er echt van nemen als het droog is. Morgen dus misschien fruitbomen snoeien....
's Avonds laat blijkt het weer heel lichtjes te sneeuwen, vandaar die zere tenen en vingers...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten