rommelen 2

We rommelen, we werken, we genieten en we spelen. We hebben even geen uitjes en maken dus betrekkelijk weinig mee. We doen daarintegen genoeg. De zondag begint met een egaal grijze lucht waaruit niet valt op te maken hoe laat het is, waar we zijn in de dag en 's ochtends kan net zo goed eind van de middag zijn. Ik bijt me vast in wat huishouden en die eeuwige naaiklusjes. Geld voor nieuwe kleding heb ik niet en fijne kledingstukken gaan wel eens stuk. Dus die winkelhaak in die fijne joggingbroek wil ik echt gemaakt hebben. Een lastig karwei in het half schemer binnen, dus de koplampjes blijken maar weer eens goud waard. Een gebreidde trui van 10 jaar of ouder wil ik nog niet weggooien, dus alsof ik sokken stop, naaibrei ik het gat dicht en naai ik de losse naden aan elkaar. Ik word steeds knapper in zulke dingen. Daarna heb ik nog een precisie-klusje; een sierraad maken en na 3 uur met een strakke elastieken band op m'n hoofd met batterijen en ledlicht erin vind ik het genoeg. 's Avonds geef ik weer een tutorial waar ik veel plezier aan beleef; het delen.. Waar of wanneer dan ook. Verder lijkt de gehele dag ingesukkeld te zijn.


Vandaag is de dag niet anders en start ik 's ochtends met het beantwoorden van mails. Marc roept me naar buiten om hem te helpen te zware stenen te sjouwen naar de bouwplek achter de secadou. Als die muur verhoogd is, kan de grond vanachter de schuur in het gat en hebben we een breder pad naar het huis. Dat zou heel prettig zijn, maar heel veel zwaar sjouwwerk. Marc blijft dubben op een manier zware stenen te verplaatsen. Hij maakt een start aan een draagbaar terwijl ik blad en grond ruim rond het zwembad en daar wat orde schep. Zonder woorden werken we en roken dan eens 1 sigaret terwijl we onze gedachten laten gaan over alle kleine dingetjes die we nog willen realiseren. Cros en Castel spelen wat samen, terwijl de andere katten om ons heen drentelend een knuffel vragen. Zo'n saaie rustige dag weerspiegelt wie we zijn en wat we doen. Terwijl we ons nou niet echt saai en rustig voelen. Maar de hele omgeving geeft ons dit mee en die weerslag is heerlijk.
Zodra de rechte stokken van essenhout voor de toekomstige draagbaar ontdaan zijn van hun schors met een rondmes, ja hoe heet zo'n handwerktuigje?, denken we hardop hoe we daar een draagbaar van kunnen brouwen. Met spanlatten ertussen kan de steen eraf kantelen. Zeil of doek is niet sterk genoeg. Echt stevig canvas hebben we niet. Totdat ik een geweven stuk ertussen zie hangen in gedachten. Maar waar maak je dat van??
We zoeken de bakken met lint en de bossen touw na. We hebben nog een rol geel band, als we dat erop kunnen weven is dat heel sterk en we maken van de kratten een werk-tafel met ruimte ertussen. Samen prutsen we een geweven vlak tussen de stokken en testen de draagbaar. In 1 woord; geweldig. Het werkt en het testen is leuk! Helemaal niet zwaar en het gewicht mooi verdeelt. We versjouwen 2 hele grote stenen die te zwaar zijn om mee een trap of helling af te lopen.
Het 'laten wandelen' als je alleen bent valt het niet mee. We eten heel laat vanmiddag. Ik heb inmiddels echte rookworst gevonden met een heuse Hema-smaak. M'n taalbeheersing gaat vooruit en dankzij het begrip van de woorden en het combinatie's kunnen maken viel mijn oog erop tussen tientallen andere soorten worst. Zuurkoolspek is gewoon spek, dus een stevige gezonde maaltijd warmde ons weer wat op. Dat stilstaande buitenwerk zorgt voor koude handen en voeten. Binnen vergeten we dan het haardvuur dat dan toch echt uit is als je lekker met een warme maaltijd bij wilt tanken. We stoken de ketel alleen vanaf eind van de middag als we binnen moeten vertoeven. Het is wel fris buiten maar geen echte winterse temperaturen meer. Lekker winterweer.


We blijven verliefd op dit stulpje. Een heksenhuisje in het bos, gelukkig niet van peperkoek maar van bikkelhard graniet. We begrijpen uit de herrie overdag en 's avonds dat de muizen een beetje door hun wintervoorraad zijn. Ze rennen en knabbelen wat af en we laten hier en daar een kat toe in de normaal gesloten ruimtes.
Ik heb nog steeds wintertenen en die middelvinger is nog steeds wel erg dik en stijf. Ik sla de boeken er maar weer eens op na wat het kan zijn. Het belet me nauwelijks, maar het is weer een nieuw fysiek verschijnsel, een signaaltje waar ik even bij stil moet staan.