Gisteren hadden we weer prioriteit droog hout en zijn een steile helling opgeklommen om een twintigtal meters uit elkaar wat dood hout te zagen. Ik spot een dikke joekel (een kastanje natuurlijk) die een gehele holle stam heeft. Ze worden hier prachtig oud en gekronkeld, maar bij bijna allemaal is de kern van de stammen volledig weggerot. Door afgebroken zijtakken onstaan er zo altijd wel grote gaten waar het verpulverde sponsachtige kernhout uitvalt. Ook de dieren helpen een handje. We vinden regelmatig verlaten hoornaar- en bijennesten in de hollingen. Het blijft spectaculair en zwaar werk om op gladde natte puihellingen zware kronkelbomen om te zagen en het zo te doen dat vlak voor ze gaan vallen de zaag op de rem en uit te zetten en wat stappen achteruit te nemen. Je ziet zo'n gevaarte dan heel zachtjes richting de helling vallen en hoe verder hij komt, hoe meer vaart al dat hout krijgt. Het klapt met een apart geraas op de bosbodem en de dikste takken spatten er als lucifertjes vanaf. Het is altijd jammer dat ze niet in slow-motion willen gaan.
We zetten 's avonds de mooie stukken hout in de schouw om het smeltwater te laten verdampen, maar het vuur is te groot en te heet (wat wil je met droog kastanjehout) en de staanders gaan roken. Weer geen warmte, de deuren en een raam moeten even open om de kamer van rook te zuiveren... En zo rommelen we wat aan.
De voet van de beuk. Geen ukkie meer.
Deze ochtend gaan we samen even verder aan 'de gevallen boom'. De auto heeft amper meer profiel, hij moet een helling op met de ketting en trekbanden aan de trekhaak, het is ontzettend glad, modderig en nat en de kastanje met zijn kluit van graniet-blokken maakt de boom zo zwaar dat we bang zijn dat de boom met auto het ravijn in gaat glijden. Stukje voor stukje dan maar.
Het kloven lukt eigenlijk niet. De kronkels en vertakkingen die geworteld zijn in de stam en de taaie eigenschap van het hout zorgen voor flinke frustraties. Zelfs met twee wiggen en een hamer lukt het nauwelijks er draagbare blokken van te hakken. Ook de langdurige vermoeidheid speelt een rol.
Ik mag het niet zeggen van m'n maatje, hij wordt al pissig als ik erover begin. Dat het 's winters normaal is dat alles moe is, veel slaapt, het rustig aandoet enzovoorts...
Met teleurstelling dat hij me wegstuurt loop ik weer naar huis met Castel, altijd blij, voor me uit. Ik doe de luiken maar weer eens een dag open. We hadden ze tegen de kou allemaal dichtgedaan. Het raam in de zijkamer is zelfs dichtgespijkerd met een dubbele deken en wat latjes. De tocht gaf ons het gevoel voor niets te stoken en te sjouwen, te zagen en te bikkelen. Nu vertoeft het heel wat beter, maar als de zon schijnt wil ik dat licht zeker binnen laten stromen.
Weer een ezel moment. Ken je geen leen-ezel voor dit soort klusjes ?
BeantwoordenVerwijderenDan hebben we een complete kudde nodig lieverd!! Die auto met zijn paardekrachten (geen ezelkrachten) kan het nooit aan. Arme ezels. btw de ezels hier worden gebruikt om land kaal te vreten, niet meer om te werken. Ook voor de fransen zal het erg leuk zijn dat wij dat wel gaan doen. Kom jij helpen met het paaltjes slaan op de hellingen? dan kunnen ze in april het land op ;-)
BeantwoordenVerwijderen