Spagaat

Soms, ja eigenlijk maar soms, zien we door alle wolken om ons heen ons geluk even niet. Het geluk dat we naar ons hart hebben geluisterd en vertrokken zijn. Het luxe leven vaarwel hebben gezegd om ons in de natuur en de stilte terug te trekken om met de basis bezig te zijn. De basis die we zo snel vergeten waren in de verzorgende veiligheid van Nederland. Marc heeft zijn hele leven tropenjaren gedraait om op zijn 40ste te kunnen zeggen 'het is klaar, ik stop met werken, ik verkoop alles dat ik bezit en laat het los, achter me'. Ik, die al van kinds af aan zo vaak in Frankrijk was, verzot op bloemetjes en vlinders, op het groen van de bomen dat zachtjes wiegt in de wind met de heerlijkste grond- en mosgeuren, die dromer wilde al zo lang 'iets anders' dan het overbevolkte geregelde Nederland met te weinig tijd om adem te halen. We kregen die kans en grepen hem, nietsontziend en zonder veel voorbereidingen. De crisis negerend als twee struisvogels die maar één ding zagen en de rest was als zwart zand. Tijdens de sombere winterdagen met gesloten luiken en het ploeteren voor droog hout, de dwang om iedere dag jezelf geconfronteerd te zien met het harde werken voor die basis, lopen we tegen onszelf op. En tegen elkaar.
Het wordt duidelijk dat we beiden nu regelmatig in een spagaat zitten en elkaar vragen ons eruit te helpen. We ploeteren alle uren die we vrij kunnen maken achter de PC om in SecondLife te werken. Klinkt leuk, maar het is een kwestie van moeten geworden... De hypotheek in Nederland moet betaald. Met alle andere rompslomp die daarbij komt, de verantwoordelijkheden van dat luxe bezit dat we wel willen loslaten, maar wat eenvoudigweg niet kan.
We kunnen ons niet volledig toeleggen op waar ons hart om schreeuwt. Waar we ons toe gedreven voelde die dag in februari dat ik een frans huis te koop zag. (we zijn even op en neer gereden voor een bezichtiging wat ons overtuigde van het land zelf. Nu blijkt uit een groot amerikaans onderzoek dat Frankrijk weer op nummer 1 staat als beste land om te wonen)
We kunnen ons niet toeleggen op het alles zelf verbouwen, voldoende hout vergaren, ook voor komende jaren en alles zo 'opknappen' zodat de eerste kop eraf is en we kunnen gaan leven. De opbouwfase zal langer duren nu we nog verplicht zijn te werken voor geld om aan onze oude ongewenste Hollandse verplichtingen te voldoen. We kunnen die zorg niet vergeten, loslaten of doen alsof ze niet bestaat. Het druist zo tegen onze wens, ons verlangen in om voor geld te moeten werken dat het plezier dat we er vaak in hebben helemaal weg kan zijn. We lopen enorm tegen onszelf aan, daarna nog eens tegen elkaar. Voor die spanningen zoeken we geen kunstige uitweg. De 1 gaat stappen of een biertje doen in de kroeg. De volgende neemt een slaaptabletje extra of gaat een extra keer sporten. Of je koopt voor jezelf wat luxe goederen, als troost als lief zijn voor jezelf. (Werkt bij mij uitstekend, maar het termijn is nogal kort!)
We kunnen hier niet 'los' zoals we hadden gehoopt. We zijn er nog niet klaar voor.
We vermoeden dat we deze stap, de kou, de crisis en alle ongemakken (Dat huis in Nederland is de grootste, het zwaard van Damocles) nodig hebben om later verder te kunnen. Als in een spagaat worden we tot het uiterste opgerekt om ons flexibel te maken voor wat komen gaat. Dat is vaak zo met vervelende dingen in het leven. Ziek worden, tegenslagen en ongelukken, het nut blijkt altijd later, maar hoeveel later? Wat staat ons te wachten? Of zitten we juist middenin het allermoeilijkste van het oude leven loslaten?
De spanningen lopen dan tijdens vermoeiende momenten (onkloofbaar hout, altijd weer dat hout) nogal op. Zodra het donker is klitten we met kattengebroed samen in de woonkeuken. Warm is het daar eens en heerlijk zoals dat ontspant. Ook de geest moet ademhalen, moet de spanningen ventileren. We uiten onszelf en begrijpen elkaar niet. Stiltes vallen en monologen worden even niet onderbroken. De liefde is er om elkaar te begrijpen en de tijd is er ook. Fijn, het is geen maandag, ik hoef geen boodschappen te doen of naar yoga. Het kan er allemaal uit, we zijn veilig, samen en open. De lucht klaren doen we sinds we hier wonen op een goede vrije manier. De uitbarsting is op maat, zoals we hem het liefst ervaren. (Als het dan toch niet anders kan, dan maar zo) Intiem 'kussen we het af' en ronden de dag af. Maar daarmee sluiten we ook de opgelopen spanningen. De spagaat blijft, maar we rekken nu beiden net zo ver en kijken elkaar gepijnigd wat aan in de wetenschap dat we dit samen delen, de één niet meer dan de ander.
We kletsen over wat we met het kado van vrienden gaan doen. We hebben een soort kado-bon gehad voor een uitgebreide lunch, uit eten of iets anders dat ons goed zou doen.
Marc is de kwaliteit van het eten zat. We kopen het goedkoopste van het goedkoopste en onze smaakpupillen zijn het zat. De soms wat ranzige bijsmaak van die C-merken ook. We besluiten ons tegoed te doen aan luxe boodschappen voor 1 keertje. Dat wil zeggen lekker zadenbrood, de duurste ham, merk-koekjes en chocolade van Cote-d'Or. (enzovoorts ;-)
Vandaag moest ik er dus uit. Met spagaat en al, maar iets opgelucht en de zon laat weten dat hij de kosmische boodschap ook gekregen heeft. Ik rij naar de stad in een dik wolkenpak. Zodra ik op het hoogste punt de haarspeldbocht door ben en om me heen kan kijken, ben ik ook de wolken uit. Het is net of ik in een mini-vliegtuig zit dat net boven de wolken vliegt. De zon schijnt op de spierwitte vlakte en verblind me. Ik zie allemaal drijfeilanden. Bebouwde vlakke rotsen die op de wolken zweven met schilderachtige kerktorentjes en bossages. Het is onbeschrijfelijk mooi, hemels bijna maar toch zo aards door die huisjes en torentjes. In de supermarkt laad ik het wagentje tot boven de rand toe vol met een maand aan eten en drinken. Daartussen ligt de luxewaar. Thuis pakken we samen alles uit. Het resulteert in alletwee nieuw ondergoed (jawel, de grote uitverkoop is hier begonnen en 2 mooie slips gingen ook 'de caddy' in), oordopjes voor een pc met een lang snoer, veel lege verpakkingsmaterialen (ik heb zo'n hekel aan zakjes en bakjes en verdeel alles in glazen potten en kleine vriezer-porties) en een volle vriezer.
We hebben een feestlunch samen met dikbelegde boterhammen met luxe franse ham, extra melk en een dikke laag chocopasta.. mmmm
Juist als de rek eruit blijkt te zijn, komt er een nieuwe stoot energie die ons laat barsten en weer oplaad. Nieuwe rek, nog flexibeler, moed en kracht dat gevoed wordt met een heel klein extraatje waar we echt een feestje van maken. Die spagaat is zo gek nog niet. Moeilijk, pijnlijk en soms eenzaam, maar nuttig en voelbaar. Eens zal de spagaat onnodig worden. Dat we beseffen dat we er niet meer in zitten of altijd blijven zitten, maar dan op ons gemak zonder rek.