Openingstijden

Het is hier net of er openingstijden zijn ingesteld voor de hele gorges en omgeving.
Open vanaf mei t/m october. December en april alleen geopend op afspraak. Overige maanden GESLOTEN. Zo voelt het, zo ziet het eruit en zo beleven we het wonen en leven hier.
Ook het weer houdt zich aan deze tijden en ik zit binnen, weet niet wat te doen en voel me erg ongesteld, wat me besluiteloos maakt. Nergens zin in en toch ook weer overal zin in, maar hoe krijg ik mezelf in beweging. Ik mis ook concentratie-vermogen, kan me nergens langere tijd toe zetten. Zelfs de kleine afwas is een obstakel en alles dat ik aanpak dreigt te mislukken. 'Slechte zin' noem ik dat. Gelukkig ben ik allerminst sjagerijnig, maar gewoon verdrietig, lamlendig, bwuh....
De eerste dag van dit jaar sta ik laat op en bel wat lieve mensen op om hen gelukkig nieuwjaar te wensen. Ik had bij onze vrienden geen ontvangst en het luchtruim zat natuurlijk wat verstopt met alle beste wensen. Het regent heel de dag en niet zachtjes ook. Ik prop m'n donzen dekbed in de machine. Aai voelde zich bedreigd door het snuffelende snoetje van Cros op de bedden, dus Aai besloot haar eigen nest te bevuilen met een flinke plas op mijn voeteinde. Precies daar waar ze altijd slaapt op de deken. De deken past niet in de machine, die hang ik buiten in de regen. We proberen het dekbed daarna ook in de droger te drogen (hoe anders) en de machine wordt zo heet dat Marc hem snel uitdoet. Alleen wil het deurtje een uur lang niet open. Wat zijn we toch lekker aan het prutsen hier.
Met een tupperware linzensoep van R maak ik de meest eenvoudige maaltijd ooit die heerlijk smaakt. Pas na middernacht willen mijn luikjes toe. Gisteren had ik beloofd R en K uit te zwaaien die wat snel alweer naar NL terug moeten. Ik kan dan gelijk de dessert-glazen mee terug nemen. Voor de middag belt P me op, dat hij al onderweg is naar NL, maar zijn portemonnee kwijt is. Of wij bij zijn buren verderop de sleutels willen halen om te kijken of hij hem daar heeft laten liggen. Het is een excuus om ook even naar hun gulle gift van droog hout willen kijken. We mogen de auto ermee vol laden. Dat 's avonds de kachel meer dan 80 graden wordt met dat superdroge hout konden wij ook niet bedenken... Dus zo voelt het binnen als je echt droog hout stookt.... Ok, nog 2 jaartjes wachten.
De portemonnee is gevonden en P&W kunnen met een gerust hart naar huis kachelen. R&K zorgen dat deze veilig in NL terecht komt en voor de verder vervoer.
Wat een schrik is dat toch altijd. Zoals Marc de vorige keer dat hij vanuit NL naar huis wilde rijden. Dat je vlakbij Parijs met een half lege tank erachter komt dat je je portemonnee kwijt bent. Je zoekt de hele auto door, kleedt je haast helemaal uit en ligt de stoelen uit hun gareel om je waardepapieren te vinden. Hij moest 3 uur terug rijden naar de grens, de Nederlandse en Belgische politie waren erbij betrokken en met de laatste druppel benzine vond hij, met een enorme dosis geluk, zijn portemonnee terug.... Dan was deze situatie een stuk simpeler, maar niet minder verontrustend.
Dat de omgeving gesloten is blijkt uit alle gesloten luiken en stilte op de wegen en op de wandelpaden. het is nu heel bijzonder als er een auto of quad op het bospad rijdt. Ook vrachtwagens die bevoorraden zie je niet op de kleine weggetjes. Die hebben nu genoeg aan de hoofdwegen. Er is weinig post. (de schouw-mantel staat wel gezellig vol met kaarten)
Deze stilte is eigenlijk de natuurlijke rust van de aardbol, ze bereidt zich in alle rust voor op de lente. Dat vergt tijd, vocht, kou en stilte. De jagers klagen over het gebrek aan wild. Wij zijn hier blij mee. We hopen dat de ontmoedigde jagers eens een seizoen wegblijven zodat het wild zich kan herstellen. Dat de 'Jacht-Bond' van Frankrijk het jagen verbiedt op plekken waar weinig leeft, geloven we al lang niet meer. Op ieder gesignaleerd groot wild wordt gejaagd, met grote groepen jagers tegelijk. (Hebben hebben hebben..... ????)
De slagen van de kloofbijl klappen door de gorges. Het enige waarvoor Marc naar buiten gaat; hout.
Ik houd mezelf even in acht. Doe even alles waar ik zin in heb en stop accuut als ik het zat ben. Zodoende worstel ik me even door de bijna saaie dagen heen. Ik hou mezelf maar voor dat m'n pit en zin vanzelf wel weer terug komt. Dat ik van gekkigheid niet meer weet wat eerst te doen en onvermoeibaar in de weer ga met alles dat ik zie en kan.
Voor nu is het Gesloten...