Gevallen

De 2e keer dat we dit 'object' gingen bekijken was ergens begin juni 2008 als ik het me goed herinner. We waadden tussen de verwilderde bossages, bramenslierten negerend, struikelend over verstopte rotsblokken en omhooggekrulde takken. De bremtakjes zwiepten terug in ons gezicht, maar het geluid van vallend water trok ons zo aan dat we doorzette, al dromend van een sprookjesachtige vallei met tropische watervalletjes tussen varens en tientallen wilde orchideëen. En ja hoor, daar was het; eem stijl ravijn met hedera-ranken sierlijk om de oude stammen gewrongen, varens. de mei-orchissen als roze pluimen fier overeind, stinkende gouwe, blauw-kousjes, varentjes en mossen in alle kleuren met granietblokken zo willekeurig verspreid. Het water dat via vele doorgangetjes en natuurlijke trapjes naar de rivier stroomt en valt... En dan daar aan de overkant nog net zichtbaar een gevallen boom met zijn oude blad van vorig jaar er nog aan... Van zijn eigen stamvoet afgevallen, onttroond en steun gevonden aan de overkant tegen een generatie-genoot, een eik net zo majestueus en een bais is voor weer net zoveel planten en dieren, maar dan nog staand en trots. De gevallen boom blijkt de grootste beuk die we op ons hele terrein hebben kunnen vinden. Vermoedelijk ziek geworden, een rot dat binnendrong ooit en langzaam maar zeker verzwakt om tijdens een storm de geest te geven en zijn verticale bestaan maar op te geven. Daar ligt het dan, dat oeroude harde mooie hout waar een kachel een hele winter op kan stoken. Met al zijn joekels van zijtakken aan zijn kroon aan de overkant van de zo enorm ontoegankelijke vallei... mmmm het ligt er wel maar we kunnen er niet bij.
Marc breekt al een ruim jaar zijn hoofd over hoe hij dat hout toch eens naar deze kant van het ravijn moet krijgen... Het zou een mooie voorraad zijn.
Vanmiddag gaat hij rommelen. Ik twijfel en zoek de kleine kettingzaag om een acacia bij de secadou te toppen om er een hijspunt van te maken om brokken steen te laten zakken om de muur bij de moestuin op te hogen. Maar de kettingzagen liggen bij Marc, aan de overkant op de helling waar je nauwelijks kan staan.
Ik ga maar even polshoogte nemen. Blij om me buiten te zien zwaait hij me toe. Ik vraag of ik wat kan doen en ja; olie halen en samen even overleggen hoe we de top veilig uit de boom kunnen zagen.
Ik wandel weer naar boven (nee Cees, het gaat niet wennen dat roteinde omhoog) en haal een rugzak met olie, doe er bij de laro het kannetje brandstof en nog een kettingzaag bij en loop om, om de beek over te steken via een bemoste boomstronk. (Glad maar anders natte knieëen) Het is een absurde klus, maar we hebben er lol in. De gesplitste top ligt net buiten zaagbereik. Ik zie het wel zitten om op de boom te gaan staan waar deze splitst en zo de bovenste zware top eruit te zagen. Het kan niet anders. Nu wist ik dat beuken erg snel breken. Deze spant de kroon (leuke woord-speling) en knapt al af als ik net een valkerfje heb gemaakt. Hij wipt omhoog via de andere kroontak en mist mijn lijf op een halve meter na.
Ik had bij de inventarisatie van het geheel me al 'afgevoeld' of vandaag mijn einde in zicht was. Geen 6e zintuig dat beantwoordde aan mijn zelfinzichtelijke vraag en zodoende de 'gok' van het wegzagen gewaagd. Ik kan toch goed luisteren naar mezelf blijkt maar weer... Even onthouden!
Nu de kroon eraf is, wil Marc met een kabel en de lier van de andere auto de boom in zijn geheel overeind trekken en naar de andere kant van het ravijn laten vallen. (Ik bleef denken dat het niet kon, beukenhout is enorm zwaar, al is het al 2,5 jaar dood)
Met een werplijntje dat bleef knopen kregen we het voor elkaar de kabel met een ketting aan de top vast te maken. De kabel aan de overkant via een katrol aan een net zo dikke kastanje te bevestigen en zo de haak van de kabel aan de lierkabel te bevestigen. De blauwe landrover staat al 6 maanden stil en zodra ik hem wil starten om hem naar het einde van het stalpad te rijden geeft de auto geen kik. Natuurlijk is de start-accu leeg. Marc weet het knopje te zitten die de start-motor verbindt met de andere accu. Deze accu is speciaal voor de accesoires in de auto (koelkast, douchepomp, oplader, lier en dergelijke)
De auto piept en kraakt. Voor ons gevoel valt hij nog net niet uit elkaar en dit terwijl de rode er juist zo uitziet. Maar die heeft geen lier...
Stenen gaan achter en voor de wielen tegen het wegzakken of juist het ravijn in gesleurd worden door de stam die wat anders doet als wij willen. (de 15 meter stam is misschien wel 2x zo zwaar als de auto) Ik ga tussenin staan en kan en Marc en de boom zien. Als de katrol of de kabel breekt kunnen deze me niet raken. Ik zie de top van de beuk wel iets bewegen, maar hoor een gevaarlijk gekraak achter me. De kastanje waar de katrol met een band aan hangt beweegt. Hij kraakt en er rolt een flinke kei het ravijn in. De boom staat toch zeker 5 meter van de ravijn rand, maar toch beweegt de top van de 'trek'boom een gevaarlijke anderhalve meter. De beuk in het ravijn geeft geen centimeter mee, veels te zwaar... Vermoedde al zo iets, maar je weet nooit. Het gevallen hout is te zwaar voor een weegschaal. De beuk moet in kleinere stukken naar de overkant en omhoog, dus voor vandaag leggen we dit project stil.
Ik laat Marc zien hoever de kastanje al niet van zijn plek getrokken is. Een rotsblok van een halve kub is al zichtbaar, de scheuren in de aarde gevaarlijk en de boom staat op vallen... Ik stel voor deze boom maar om te trekken. Hij staat gevaarlijk en schuin. En we grinniken, we rommelen zo leuk samen en dit kan zomaar. Bomen omtrekken of sporen maken in het pad. Of de steen die we gebruikten om de auto tegen wegrollen te behoeden terug leggen in zijn gat om de mieren eronder weer een onderdak te bieden. De zon laat zich even zien en we fleuren weer wat op.
Met donderend geraas klapt de boom eerst langzaam, maar steeds sneller om. Met de top het ravijn in, maar dat is te overzien.
Over drie jaar zitten wij er warmpjes bij, een fijn vooruitzicht. Het wordt donker, genoeg voor vandaag...
Gevallen bomen blijven indrukwekkend en doen niets af aan pracht of nut dan hun staande broeders.