Film et photo's

Ik kon het niet laten. Weer met kaplaarzen aan de sneeuw in voor wat foto's. Eerst veeg ik met een zwembad-bodem-bezem de overkapping van die grote bak schoon. Het gewicht van de sneeuw heeft de overkapping al eens doen bezwijken en dat proberen we te voorkomen. M'n vingers voelen als ijs, dat doet zeer en ik wacht verheugd op het moment dat die vingers weer tintelend warm worden. Ik wil graag richting de stal, even wat andere foto's maken dan van het huis of de katten in de sneeuw. Ik heb nog maar 1 plaatje geschoten en hoor dat Cros met me mee loopt door zijn piep-miauwtjes. Met zijn pluizige staart recht omhoog dribbelt hij voor me uit en kijkt steeds achterom of wacht tot ik naast hem sta om dan een kopje aan mijn kaplaarzen te geven. Mijn tenen zijn inmiddels zo koud dat ik de wintertenen niet meer voelen kan, dat komt zometeen wel weer, als ik met voorverwarmde kleurige gebreidde sloffen weer binnen zit. Cros blijft achter en heeft een muis gevoeld... gezien... geroken misschien? Tot aan z'n oren gaat hij met zijn kop de sneeuw in, buik in de witte kou en jahoor, Cros heeft weer een muis. Hij lijkt te denken "wat nou lastig jagen in de sneeuw? Ideaal en een makkie! Kijk maar!" terwijl hij de muis op de sneeuw legt. Ik film een paar minuutjes. Op een gegeven moment vind ik het zielig worden. Voor die muis natuurlijk. Zeker nadat ik steeds wat inzoom en ik probeer Cros te zeggen dat het wel welletjes is, ik zie de muis met verlamd achterlijf proberen een holletje te vinden of zelfs met de voorpootjes te graven. Maar dat lukt al niet meer. Als ik later probeer Cros op te pakken en mee naar boven te nemen, is hij me steeds te snel af door de muis in de bek te nemen. Dit werkt dus niet en is nogal tegennatuurlijk.
Ik geef het op en maak nog wat foto's. Ik laat Cros in de sneeuw gaar koken met z'n muisje.... Later komt hij binnen met sneeuwballetjes aan de vacht op zijn onderbuik en zonder muis.
Ja, zucht.... dat is de natuur.