zonnefruit

Een schitterende klusjesdag! Zonnig en niet te koud en na een rustig ochtendje naar P&W's spul vertrokken voor het lang beloofde klusje van het fruitbomen snoeien. Er is altijd weinig aan gedaan na het inpoten van het zonnefruit en één van de kersenbomen draagt nooit vruchtjes. Ieder jaar weer een half kale boom en een piek van een top met zo weinig zijtakjes en kort lot. De vijg op het terras moet smaller anders is het meer vijg dan terras. Het lijkt veel werk maar inclusief de rit zijn we in 2 uurtjes klaar met een uithijgende Castel, want die heeft sprints lopen trekken tussen Marc en mij, we waren beiden aan de andere kant van het perceel bezig. Er staat een frisse wind, maar in de zon hebben we het zo warm dat de vesten uitkunnen, heeeerlijk!

Een mollen-kasteel op het fruitgazon. Hebben wij daarom geen gazon?

één van de gekortwiekte appelboompjes

Op de terugweg rijden we langs kennissen van hen die de sleutelbewaarders zijn, een net gepensioneerd frans stel die een boerderij hadden. Nu nog de kippen, eenden en konijnen voor het vlees en de eitjes. Natuurlijk wacht boxser Bob ons op, een enorm grote stevige oude boxser met een 'loebas-blaf' die graag geaaid wordt door iedereen.Terwijl ik probeer de sleutels door de brievenbus te proppen en Marc gebaart dat de vrouw des huizes al naar buiten de poort door komt stormen. Ze is blij ons te zien. Dat heb je met iedereen die hier zo geisoleerd woont swinters, het is gewoon zo rustig dat iedere aanloop die je krijgen kunt met open armen ontvangen wordt en zelfs wat drinken met koek erbij is zo goed als verplicht!We ontkomen er niet aan en we volgen de druk pratende mevrouw haar woonkeuken in die 2 maal zo groot is als de onze en genoeglijk warm. Ze zet een bak heerlijke verse koffie, geen magnetron-leut vandaag, en schuift ons koekjes voor. We moeten aan de koekjes :-)

Ze praat razendsnel, gewoon om het praten. Haar man is weer met de jacht-vereniging op pad en ze laat ons het jaag-magazine zien van deze vereniging. Ik blader het al luisterend wat door en mijn oog valt op de slachtoffers van het vorige seizoen; 145 met dodelijke afloop. Ook de mannen komen dus om, niet alleen de everzwijnen, herten en vossen. Zouden ze dat bedoelen met het natuurlijk evenwicht bewaren door middel van de jacht???

Als we aangeven dat we haar niet begrijpen omdat ze net even te snel ratelt, gaat ze gewoon op een ander onderwerp over dat op ons een wat vermakelijke indruk maakt. De oudere mensen hier die niet meer werken zijn stuk voor stuk eenzaam en ik denk weer even aan m'n opa'tje die in een grote drukke stad ook moederziel alleen 4 nachten alleen op de keukenvloer lag, zonder hulp. Het is overal....

Na de koffie met koek stappen we beladen weer buiten. Ze drukt me namelijk een stapel 'Nous Deux's' en 2 kilo eigen wortelen in de handen. (Nous Deux is een heel erg oud roddelblad met een foto-strip erin, a la de dokters-roman. Haar oma las het al. Helaas krijg ik de nieuwste van de nieuwste mee, had wel eens een foto-dokter-roman-strip uit 1910 willen zien!!!) Om het lezen te oefen en omdat ze weet dat wortels niet willen groeien in bos-aarde op een zuid-helling. Ze moeten in de kelder, maar bij ons zal dat niet gaan. De temperatuur is er te hoog door onze boiler, het varkenskot dan maar.

De honden hebben genoten van ons binnenzijn. Zonder toezicht is Castel een brutaaltje dat als ze de kans krijgt, in de cabine van de auto springt. Ze wacht liever daar. We zien modderige pootafdrukken op Bob's rug, dus die twee hebben het ervan genomen door lekker te spelen. Arme stokoude Bob, we kennen het overenthousiaste drukke gespeel van Castel; vermoeiend. (Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel) De hondenkoekjes voorin de auto zijn onaangeroerd. Ze heeft zich wel tegoed gedaan (alleen of mocht Bob meesnoepen?) aan onze vanille-wafeltjes. Die luxe van een A-merk notabene. De cabine is één en al modder, morgen met een werkpak naar de markt dan maar.