Opschonen

De lamlendigheid moet eruit. Dus opschonen de boel; katten eruit, Marc eruit, stoelen op tafel en razende Roelien (ja sorry, tis niet anders) gaat tekeer met stofzuiger, emmer met bio-sop, dweil en een lege doos voor alle kerstspulletjes.
De krans leg ik even in de schouw, dan kunnen de takjes eruit vlammen en kan het kippengaas zo de kast in. 2 Uur later kijk ik tevreden rond. Marc moet met slofjes aan naar binnen.... Het is even wennen voor de poezen op een schone bank en ik geniet van de frisse geur en de relatief schone sokken als ik op kousevoetjes door de woonkeuken loop.
Het is weer wat wit buiten en heel koud. Nu wel eens een dagje droog gelukkig.
De modderboel buiten op de oprit is ontzettend en Marc heeft een geultje gegraven. Veel helpt het niet. Het scheelt hooguit uitglijden. Zo kom ik ook op opa, op de keukenvloer. Ik heb hem gisteren proberen te bellen in het ziekenhuis. Het blijkt wel redelijk te gaan en hij heeft zijn humor niet verloren. Maar hij zal zich er verschrikkelijk voelen. Hij was nog jarig ook en hij heeft sinds tientallen jaren niets meer onder de leden gehad. Ik hoop er maar op dat hij terug naar zijn keukentje kan en er op de 1 of andere manier meer op hem gelet kan worden. Dagelijks een wijkverpleegkundige die even haar hoofd om een hoekje steekt.
Over eenzaam wonen gesproken. Dan kunnen wij op een nogal afgelegen plek wonen en pas na 2 weken gevonden worden als er wat mis is. Maar in een Nederlandse binnenstad 3 hele dagen op een koude keukenvloer liggen terwijl je eigen zoon je buurman is, vind ik toch wel heel triest... Ook de wijkagent had me beloofd wat vaker even 'aan te wippen'... Maar ja, zo'n oude nog 'goede' man is natuurlijk geen prioriteit in die grote stad.
Ons internet-verkeer is wat magertjes, ik bedoel ermee de SL-belefenissen. Het spel is erg instabiel en we kunnen er weinig doen. Tijd om eens wat oude mails te gaan beantwoorden. Ik doe dat liever met aandacht dan ff snel...
Ontvrienden doen we niet aan, bevrienden gaat hier vanzelf en er kleeft wat minder aan vast als in Nederland. We laten het ontstaan of het verdwijnt vanzelf... Daar hebben we geen echt woord voor nodig.
Joppie voelt zich al wat beter dan gisteren. Hij heeft waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, lag gisteren vies stinkend te kwijlen en had waterige ogen. Ik maak me dan druk, want jee, dat sterke beest! Maar gelukkig is hij vandaag alweer meer het mannetje. We houden hem in de gaten.
Cros loopt als een kind achter mamma's rokken door terwijl ik loop te soppen. Saboteert de dweil door er aan te trekken en valt de stofzuigermond aan alsof het een gevaarlijke opponent is. Het lieve ding laat zich altijd even knuffelen en buiten is hij zwaan-kleef-aan. Net als Castel trouwens, maar dat komt ook omdat we veel binnen zijn. Zij haalt haar schade van de lente wel weer in.
Vorig jaar rond deze tijd konden we buiten eten in een trui en de zon. Daar is nu nog even geen sprake van.
Men voorspelt kou....
Naschrift:
Het is moeilijk opstoken tegen de kou. Dat maakt ons leven tot een realistisch gegeven. We staan iedere minuut van de dag stil bij het belang van warmte. Je goed kleden, laagje over laagje, is niet altijd voldoende. We missen een wintervacht...
Tussen de middag eten we een blik erwtensoep met rookworst. Aan het tweetal Cees en Harry, denken we heel vaak terug. Dat zijn van die kleine dingen in ons leven die het zo leuk maken; een blik erwtensoep met rookworst!
's Avonds probeer ik pannenkoeken te bakken met veels te koude melk. Het kot op het achterterras heeft een raam zonder kozijn en raam, een opening die warmte maar ook de vrieskou binnenlaat. Alle voorraden zijn misschien verloren door die kou. Gelukkig zijn er nog geen potten jam en saus kapot geknapt, maar de olie is in vaste vorm veranderd en de melk. Dat kun je na bevriezing niet meer gebruiken.. Binnen is het vaak weer te warm... Lastig!
De pannenkoeken worden hoopjes gebakken klonterig 'spul', maar met Hollandse keukenstroop toch weer een lekkere warme verwen-M&M-hap!