erop uit

Vandaag was de nood om droog hout te hoog geworden. Dus geen koffie in de schouw, maar helemaal geen vuur en na de mail-check de auto in. Het is wederom regenachtig en koud met een dal vol wolken. Het weer blijft het landschap betoveren, om iedere bocht is het zicht weer anders, de accenten kameleon-achtig verlegd en een grote ree op het bospad lijkt menselijk te reageren als we de bocht om komen. Het dier kan niet de helling op, daar staat een te hoog hekwerk en hij rent zich in blinde paniek bijna vast. We zetten de motor uit en laten hem een vluchtweg vinden de helling af. We krijgen bijna het idee dat het dier weet dat we geen jagers zijn en hem met bewondering gade slaan. Machtig groot voor een ree, met grote afgeronde oren.
Op de bonne fooi rijden we naar een gehuchtje met 5 boerderijen, bijgebouwen met lauze-daken, gesloten houten half rotte deurtjes, nissen en een binnenplaats van een hoeve met een grote open poort. Daar wonen vrienden van P&W die daar hun sleutels in bewaring stellen voor noodgevallen of makelaars die het huis willen laten zien aan potentiele kopers. (voor informatie kun je me een mail sturen, werkelijk waar een pracht-object!) Ze bewonen de laatste boerderij van het gehucht waar boxer Bob de wacht houdt, een oude lieve loebas met een al grijzende bek. Ik vind dat we beter even hadden kunnen bellen, maar op z'n frans even 'aanwippen' ligt meer in de aard van de streek. De man is buiten bezig, Bob houdt zijn bek. Mevrouw rent al enthousiast naar buiten als ze ons voor de 2e keer ziet en rateld in het frans hoe prima het is dat we de sleutels komen halen. of we ze alsjeblieft bij ons willen houden, want we spreken meerdere talen... Voor nu gaat het ons om de oude houten planken, want een opklaring zit er niet in komende dagen.
De man heeft in het open gebouwtje voor zijn broodoven een vernuftige installatie gebouwd. Ik zal het proberen uit te leggen; Een soort kleine ruif van ijzer waar een vuurtje in brand met daarboven een afdakje. Een kleine stellage ernaast is een standaard voor een ruitenwisser-motortje. Vanaf dat motortje loopt een draadje naar de ruif-stelling. Hij legt uit dat dat een spit is voor cake. Ik moet echt goed nadenken, maar een lampje gaat er niet branden. We worden weer hartelijk uitgenodigd om binnen in de woonkeuken koffie te komen drinken. Dit slaan we nooit af, want het leven met de fransen is toch echt wat anders als een leven tussen de fransen.
Binnen wordt een hard-houten kegel, met een soort spit erdoor heen, ingepakt in bakpapier dat ze met punaises vastprikken. Ze laat trots het deeg zien, een vanillekleurige dikke pap. Terwijl het spit draait giet hij de deegpap erover heen tot de kom op is. Het ziet eruit als een kerstboompje van cakedeeg met mooi bruine takuiteinden. Wat moet dat een feest zijn. We geven hen onze naam en telefoonnummer, voor als er wat is met het huis van P&W. Het is vaak zo bij zulke bezoekjes dat je nog niet weg wilt, maar weet dat het goed is als je gaat. Op de ouderwetse manier cake maken en koffie drinken uit de magnetron... Soms is het wel heel apart, dat leven op het franse platteland.
P&W zijn zo vrijgevig dat we veel van hun oude hout mogen pakken. We laden de auto dus mutjevol en rijden met zicht op warmte naar huis.
Ik heb geen kookzin en bak eieren met spek op frans bruin brood, gemaakt van 'zwart meel' Siegle noemen ze dat. Zacht met een vleugje zuurdesem-smaak.'
's Middags moeten we er weer uit met de wagen. We moeten nog steeds de Taxe d'habitation betalen bij het Tresor Publique. We kunnen een cheque opsturen, maar we willen weten hoe dat dan gaat op zo'n kantoortje en met Castel in de bak (heeft die meid ook een uitje) rijden we de 3 kwartier naar het stadje voor die ene handeling van 1 minuut. We hadden dit vorig jaar al moeten betalen, maar daar hebben ze het daar niet eens over. We schrijven de cheque uit en met een groet staan we echt na 60 seconden weer buiten in de viezige natte sneeuwklompen. We posten nog meer belangrijke brieven en rijden via het bos naar huis waar we Castel een plezier doen door even de auto uit te stappen bij wat barrage-ruïnes. Na 15 minuutjes struinen begint het harder te regenen. Wij sjokken en glibberen naar de auto en roepen Castel. Geen spoor, geen dravende poten door het bos, niets, absolute stilte. We roepen en fluiten 10 minuten en net als we denken dat ze ons echt niet hoort zie ik een donkere schim door het bos stuiven. Castel is doorweekt, haar tong hangt ver uit haar bek, ze ademt zware bewolking en heeft nog net puf in de laadbak te springen. Die moet wild gespot hebben en heeft dus een top-middag.
Thuis, na een douche, kruip ik met een portje achter de PC om de foto's te bekijken die ik heb gemaakt.
Een mail van de hulp van opa, die ik de week voor kerst uitgebreid heb bezocht als was het de laatste keer dat ik hem zien kon. Ze heeft opa-lief op de keukenvloer gevonden en het blijkt dat hij er vanaf zaterdag gelegen heeft. Ze vond hem gisteren zoals hij daar vermoedelijk zaterdag in elkaar gezakt is, hij had die middag nog bezoek en er was nog niets aan de hand.
Ik weet dat deze dingen gebeuren, ik weet dat opa een opa is met bijna 82 jaar. De lieve man is morgen jarig en ik zit weer hier... In gedachte zie ik hem nu in het ziekenhuisbed, niks voor hem. Die man moet in zijn keukentje aan de straatkant zitten. Met poes op schoot... Zonder mijn briefje met mijn email-adres op zijn keukenkastje geplakt met afplaktape, had zijn hulp me nooit kunnen bereiken. Dus ik ben wel heel blij met de virtuele communicatie-middelen.
Maar zo'n dag erop uit.... wat een indrukken weer. Ik blijf morgen maar lekker thuis, dan kan ik alles een plekje geven en opa bellen in het ziekenhuis om hem toch te feliciteren met zijn 82 jaar.