Haïti 2

Via een chat met een vriendin hoor ik over de aardbeving die bijna, of meer nog, 50.000 slachtoffers 'kost'. Gelijk voel ik me schuldig dat ik pas 3 volle dagen na dato op de hoogte ben. Schuldig dat ik niet aan de buis geplakt heb gezeten. Sterker nog, we hebben geen 'buis' en ik ben de enige die met enige regelmaat de WereldnieuwsKrant leest op internet. Maar het is me toch even ontgaan. Ik voel de verontwaardiging al, 'hoe kan zoiets ergs je nu toch ontgaan!!?' Omdat we hier geen wandelgangen hebben misschien? Geen tam-tam of huis-aan-huis-krantje met nieuws. We trokken ons terug. Weg uit een wereld die van olifanten muggen maakt, maar ook juist andersom. Waarin weinig in z'n oorspronkelijke vorm zich kan manifesteren. Ik denk weer aan de jaren na de tsunami, de herdenkingen en de verslagen waar de miljardensteun terecht gekomen was... Waarom heb ik een schuldgevoel? Dat ik me niet of te laat solidair toon? Of omdat ik vanuit onze nieuwe levensvisie, die mede gevormd wordt door onze zelf gekozen andere omgeving met enkel natuur, geen referentiekaders zoek die herkenbaar zijn voor mensen levend in een compacte maatschappij? Zou er wat anders gebeuren op het wereldtoneel na zo'n hoestaanval van moeder aarde als er geen krant, televisie of internet bestaat? Geen wijdverbreidde connecties die vorm kregen door media, hebzucht (kolonialisme) en het altijd maar over de grenzen turen, want daar is het anders, warmer, mooier, beter, leuker, groener wellicht? Onze aardbol, moeder aarde, de wereld waarop we leven en die ons adem laat halen, ons laat groeien, gedraagt zich als vanouds. Ze krijgt een vreselijke hoestbui die we tsunami's noemen. Of ze baart een kindje door haar kanaal open te zetten, waaruit vanuit haar binnenste lava en gesmolten gesteente omhoog spuit en zo nieuw land vormt met een vruchtbaarheid waar we u tegen zeggen. Of moeder aarde kuurt en drijft al haar afvalstoffen via overvloedige regen en sneeuw naar de afvoer. De rivieren stromen over en samen met een flinke storm zal een watersnoodramp in de geschiedenisboeken onvergankelijk worden, voor altijd in onze herinnering. Zou de aarde een besef hebben van het mensenleed? Zou de aarde zelf zich bekommeren om haar inwoners van vlees en bloed? Zou de aarde weten hoeveel dieren er sterven als er duizenden hectaren bos afbrand? Zou het de aarde raken wat de mensheid 'overkomt'?
We kunnen als mensen dit verschrikkelijke leed niet voorkomen. We kunnen er niet voor wegvluchten. We kunnen er niet omheen. We kunnen wel dijken bouwen, maar dat is korte termijn werk. Want wat is nu een paar honderd jaar op het leven van de aarde? Die wereldbol die ons met elkaar verbindt? Die ons laat weten dat we allemaal!! mensen zijn en nietig bovendien. Een aarde die door dat hoesten en proesten, haar zweten en uitbarstingen, te kennen geeft dat ze doet wat ze moet doen; ademen. Wij hebben haar nodig, gebruiken haar, vervuilen haar, bewonderen haar uitingsvormen en genieten van alles dat het geeft. Van de zuurstof die we opnemen tot het voedsel waar we van groeien en de zon die ons verwarmt, omdat ze een filterlaag heeft waardoor we niet verbranden.
Het is erg, deze aardbeving. Voor de mensheid is het erg, voor de meer dan 100.000 slachtoffers. De doden dan even niet meegerekend, maar juist de mensen die nu nog in leven te midden van de lijken en de puinhopen staan. (Ik heb dan nog niets eens beelden of foto's gezien en heb ze ook niet nodig! Ik voel de beelden!) Zo nietig dat we zijn met al onze moeite die we ons getroosten. De miljarden die ernaar toe gaan en waarschijnlijk weer niet voor de helft ten goede komen aan waar ze voor gegeven zijn. (We kunnen er niet heen, we kunnen niets doen. We moeten naar ons werk en onze tweeling moet naar gym. We moeten de verjaardag van oom gaan vieren en het bezoekuur in het ziekenhuis is zo weer om. Laten we maar wat storten op een giro-rekening. Dan hebben we wat gedaan....) Ik heb het gevoel alsof ik m'n schuld-gevoel af zou kopen als ik geld zou gaan storten met de ervaring dat ik volgend jaar rond deze week berichten lees in kranten en magazines dat men niet weet waar al dat geld van toen gebleven is ten tijde van de chaos... Komt bij dat we geen geld hebben, maar dat terzijde.
Ik krijg het gevoel dat wij mensen er niet toe doen voor moeder aarde. Zij draait haar rondjes wel en gaat door met ademen, zonder of met mensen erop. Dieren zorgen nog voor de voortplanting van alle gewassen die de waterhuishouding reguleren. Dieren vreten nog het ' te veel' van alles op en dienen elkaar tot de cirkel van de voedselketen.
Ik vraag me door deze aardbeving af waar wij toe doen in relatie tot de aarde. We blijken er totaal niet toe te doen, erger zelfs. We denken dat wij, nietige mensjes zo vervreemd van de natuur, de aarde aan het verzieken zijn. Alsof wij dat kunnen???? Alsof wij enige invloed zouden hebben op haar ademhaling en haar temperatuur-schommelingen? Ik denk opeens aan alle aardrijkskunde-lessen van op school. Over de ijstijden, de warme era's, de extremen van toen, van voor die nietige mensheid en het beeld dat van ' wie de aarde eigenlijk is' veranderd er niet door...
De aarde warmt op... Ik heb daar weinig van gemerkt de afgelopen maand op het noordelijk halfrond. De extremen worden groter, dat is voor de mensheid wel een zorg. Helemaal mee eens, moeder aarde haalt eens diep adem en zucht. Ik denk dat moeder aarde een denkbeeldige schouder ophaalt. Misschien net niet die schouder die we Andreas-breuklijn noemen, maar juist die andere vlakbij Port-au-Prince...