te veel

Het vriest buiten, heel lichtjes. En steeds twijfelen we of het nu as uit de schoorsteen is dat neerdwarrelt of toch echt hele fijne sneeuwvlokjes. Marc blijft zich 's ochtends warm zagen, ik word nog rustig te laat wakker en klauter op een bureaustoel om te werken in de virtuele werelden. Hout en geld is geen fijne combinatie. Aan beide gaan al onze uren op naast het eten en slapen. Ik heb even geen zin om naar buiten te gaan en als ik me probeer warm te lopen kom ik terug met versteende voeten waarvan de wintertenen veel pijn doen. Ik douch me warm, trek twee broeken aan en ploeter door met op de achtergrond het vervelende gezoem van de PC-ventilator. Marc ergert zich eraan en ik vergeet muziek aan te zetten. Ik hoor de ventilator niet meer, voor mij is er stilte en de knalletjes in de schouw.
We doen te weinig, 's middags en 's avonds zitten we beiden achter dat beeldscherm. Een strakke dagindeling zit niet in mij, hoe graag ik ook wil. Wekkers zetten helpt nu even niet, ik zet ze uit en slaap door. Ik heb niet de discipline, de moed, de zin om hard aan het werk te gaan buiten. Maar juist NU moeten we eigenlijk. De mest uit de stal de moestuin in, droog en nieuw hout voor een goede voorraad. Daken repareren, de acacia's op de helling tussen het bodpad en het huis moeten gedund en getopt worden, bramen maaien, plantvakken maken en inmiddels 2 virtuele werelden waar we doen voor de poen wat we kunnen. Een klant buiten de deur heeft nog een tuin met een halve winterbeurt en zo kunnen we nog even doorgaan. Dit is niet ons idee van ons nieuwe leven. We storen ons aan onszelf en elkaar en kunnen elkaar geen verwijten maken. Dat doen we onszelf dan maar en dat werkt weer averechts.
Ik probeer me te sussen dat dit ook wel eens even mag. We doen niet niks, maar er is geen balans. Marc foetert omdat hij weer vastloopt met programmatuur en ik zeg niks. Ik laat alleen blijken dat we hetzelfde ervaren en vinden. Maar ik wil mezelf er niet op afstraffen.
Het is troostend dat we samen nu samen beleven. Echt samen in die zin dat we hetzelfde ervaren en voelen. Dat we daar mee moeten dealen en niet weg kunnen vluchten in de drukte van een stadsleven met loondienst. Deze periode gaat natuurlijk ook wel weer over en door onze uitingsvormen die nu niet meer te houden zijn, komen we er vast snel weer uit. Dan is het einde in zicht, de maan is vol geweest, het jaar een week oud, de ongesteldheid voorbij en de pit er weer in.
Zodra Marc naar buiten gaat om naar bed te gaan (we moeten nog steeds via dat stenen trapje in het donker buitenom voor badkamer, toilet en het heerlijke slapen in eenniet te koude slaapkamer) kijkt hij weer verrukt op door een prachtig ongerept wit glinsterend sneeuwlaagje, met platte grote vlokjes die alles weerspiegelen aan lichtpuntjes dat ze maar kunnen vinden. Het is een prachtige afwisselende onstuimige winter in een voor ons nog steeds nieuwe omgeving.
Dat dit wel eens een forse terugslag heeft kan er bij mij wel in. Het is puur hier, dat raakt ons en we weten geloof ik nog niet hoe!!...
Mijn vingers zijn koud na het blauwe tipjes typen van vandaag, nog even in de schouw en dan naar beneden, onder de gewassen dons en wol, slapen... winterslaap...