Zelf doen

Zon en buitjes wisselen zich af terwijl ik iedere dag meer bloemen en vlinders zie verschijnen als ik ook maar 1 stap buiten doe. Op het achterterras zijn dit de maartse viooltjes en sleutelbloemen. Aan de voorkant van het huis de hyacinten, blauwe druifjes en ook weer die lieflijke viooltjes. In de moestuin ontwaar ik wezerik en veronica tussen het al verse gras, de paardenbloemen en veel longkruid waarvan de bloemstelen een paar centimeter per dag groeien en de bloemen verkleuren van diep paars naar hard blauw. Ik kan geen minuut buiten zijn met een vier- en tweevoetig gevolg. Gisteren een wandeling naar de twee eiken om Castel even te laten rennen en snuffelen met in ons kielzog 5 alerte katten die om en om met een miauw even vragen of het nog ver is, 'die twee eiken'. Op zondag in maart nog geen auto's op het bospad, wat niet belet dat de 5 kattenstaarten zo nu en dan met alle mogelijke dikte krommen en er hier en daar één wat meters een boom beklimt. Want Castel stoort zich niet aan tere kattenzieltjes en stormt steeds terug naar mij om met een wel heel blije kop omhoog te springen al kwam ze een kusje geven om te bedanken voor de aandacht en de wandeling.

Tussen de buien door snoeide ik gisteren de fruitbomen. Voor alle drie geldt dat ik erin moet klimmen, want goede ladders heb ik wel, maar die zijn niet goed te plaatsen op dit onregelmatige terrein vol holletjes en onzichtbare verzakkingen veroorzaakt door de beesten in het bos. Net op tijd voor de bloesem, de perzik wacht nog een paar dagen, maar je ziet de knoppen op springen staan. Nu maar hopen dat de voorspelde vorst en sneeuw uitblijft. 

Vrijdag tijdens het zagen en versjouwen van aanmaak-stammetjes verdraaide ik mijn knie weer. Die knie die een mediale band mist en een gereconstrueerde kruisband heeft. Pijnlijke zaak, maar dat is altijd na 3 minuten rust wel weer weggetrokken. Toch blijft knie zeuren en voelt zo slap als boter en moet ik extra voorzichtig zijn. Ik draag dan ook tijdens de buitenklussen de mobiele telefoon met me mee, want er komt natuurlijk geen kip langs hier en naar huis tijgeren vanaf de fruitbomen is niet te doen. 

Vandaag tijd om alle kettingzagen na te kijken. De kleine Echo is wat teveel belast en misbruikt. Het zaagblad is krom, de groef waar de ketting als een gladde aal doorheen moet glijden heeft deukjes en ik besluit dat er een nieuwe op moet. Geduld, de winkel is niet naast de deur en of ze dit kleine maatje op voorraad hebben is nog maar de vraag. Lief kan ook een dromer zijn. Die zaagt en daarna? Zet hem terug in de kast, toch? Makkelijk, maar niet wijs. Het aangekoekte vuil (zaagsel en olie) verstopt alles dat er in zo'n machine te verstoppen valt en het schoonmaken kost me uren. 

Anderhalve week geleden was een berichtje van Marc voldoende om me in te laten zien dat onzer beide rek er een beetje uit is in het dealen met de stress die voornamelijk veroorzaakt wordt door een curator die denkt met het rekken van de zaak meer geld te verdienen dan zich te houden aan de afspraken die Marc en hij vorig jaar maakten. Mijn maat was vol en ik probeerde Roland te bereiken die destijds de bedrijfsovername heeft begeleid en oud klasgenoot is van Lief. Uiteindelijk lukte dat vandaag. Eindelijk een gesprek met iemand die van de hoed en de rand weet en Marc goed kent. Eindelijk mijn hart gelucht over de crisis-zaken waar ik geen verstand van heb, maar wel onder lijd, met lange ij inderdaad. Eindelijk degelijk advies en bevestiging dat mijn handelen hierin tot dusver goed is geweest en ook mijn noodgreep om de man 'te storen' op zijn werk terwijl dit toch echt meer een privé-aangelegenheid is. Eindelijk iemand die ook Marc kan helpen met niet alleen steun en advies, maar ook in Nederland bereid is voor ons zijn nek uit te steken. Want ik verdom het om achteraf aan zelfverwijt ten onder te gaan. Ik zou niet kunnen leven met de gedachten dat ik 'het aan zag komen' en niets deed. Ik vertik het ook om lijdzaam toe te zien terwijl ik ook zelf de telefoon kan pakken en iemand te bellen waar ik eigenlijk niets mee te maken heb. Het is in mijn belang en dat van de M&M. Ik zou het iedereen aan willen bevelen; stel niets uit van wat je vandaag kunt doen. Zeker om je leven in eigen hand te houden, lief te zijn voor jezelf, ook al betekent dit dat je feitelijk alleen een ander helpt. Het komt altijd bij je terug.

Mijn bubble wordt groter, mijn dromerijen, overpeinzingen, ideeën en de rust. De muziek blijft steeds langer uit, de stilte wordt me weer eigen, prettig. Vanavond naar het centrum, beetje echt bubbelen, sauna, baantjes trekken en een uurtje sofrologie om mijn nachtrust te verdiepen.