uitgebubbeld

Er zit een einde te komen aan de paar weken alleen in mijn bubble. Een bubble met af en toe muziek. Nadrukkelijk muziek luisteren is voor mij met de volumeknop zo hoog opgedraaid dat ik de muziek niet hoor of beluister, maar beleef vanuit de punten van mijn tenen tot aan mijn kruin. Veelal met het kippenvel dat zich vanaf mijn polsen zo huiverend omhoog laat kruipen richting schouders, om via mijn nek zachtjes over mijn rug naar beneden te glijden. Dat klinkt vast lekker om te lezen, precies, zo voelt het ook. Ook kent mijn bubble een hoge mate van zelf-discipline die grotendeels ontbreekt als de M&M compleet is. Dat laat ik dan 'lekker' aan de control-freak over die geboren lijkt te zijn met discipline. Menig keer kon ik mezelf een schop onder de kont verkopen en net zo vaak liet ik de controle ook even lekker schieten. Dat resulteerde in opeens een lege doos wijn, een tukkie tegen het einde van de middag, dat Balou me overigens niet toelaat, die blaft me er wel uit voor een plas of wandeling. Of die uitgebreide salade met alles dat Lief niet blieft, genuttigd na 9 uur 's avonds. Mijn bubble duwde me ook weer op pad. Eindeloze wandelingen over altijd maar datzelfde bospad wat me nooit gaat vervelen. Waar ik iedere nieuwe steen bekijk die door erosie van de helling kwam rollen en toch weer tijm op zie komen waar de weg verbeterd is met grof zwart grind. Ik neem de tijd om iedere ochtend met die viervoeters naar het meer te gaan. Daar te dromen en te struinen, te kijken naar nieuw aangespoelde stukken drijfhout dat eeuwenoud lijkt en de lissen weer op zie komen. Iets waar het zo weinig van komt als mijn bubble maar ten dele kan bestaan.

Ik dwong mezelf kastanjestaken te zagen om de schouw en de ketel aan de gang te krijgen. De 2e lading naar beneden sjouwen, in en uitladen was een crime, uiteraard precies op een schitterende dag om de dag erop hoog nodig te zijn door kou en regen. Act on impuls is me vaak verweten, maar komt me nu goed van pas. En gek genoeg kan ik dit veel beter in mijn bubble. Ik snoeide de fruitbomen, maaide bramenbossen en harkte er de grond open om gras te zaaien. Voor zover er nog in de zak zat, want ook de muizen hadden de miljoenen zaadjes gevonden en de katten kunnen niet in het tuinhok komen. Ach ja, leven op het platteland. Hier en daar heb ik al wat planten bemest, de perzikboom heeft wel heel erg veel fel roze bloesemknoppen en de vorst blijft voorlopig uit. Van dat weerbericht met sneeuw en strenge vorst is niets terecht gekomen. Meteo kan me wat, neus in de lucht en weten dat het wel goed zit. Act on impuls, doen wat goed voelt en niet uitstellen tot morgen. Zo liggen er nu ook 20 zelf gemaakte kroketten in de vriezer, een hoop werk, maar smullen met film & friet binnenkort. Ik vulde de kas het kasje aan met heuse aarde die ik weg groef vlakbij de kas en word ik belaagd door katten met lentekriebels. Ze gaan ook met z'n vijven op pad, hilarisch. Cros voorop, dan Joppie de ouwe, dan Merlin die steeds door Sooty aangevallen wordt. Dat spul buitelt de lente in en is een lust voor het oog. De voornamelijk zwarte vlek die voorbij komt schieten is DQ. Dat beest heeft een ontembare energie, kan rennen als een cheeta en als eindsprint spurt hij een boom in tot aan de uitloper van een dun takje, hij wel. Overal weer bloemen, voorzichtig worden hele velden blauw van de vergeet-me-nietjes. Samen met de zachte warme wind, de vogels en alle insecten bevind ik me in een nog kaal paradijs. 

Eén diertje heeft het niet gered, de winter kwam hij nog wel door. Maar bij het ontwaken na een lange slaap, nog slapjes door de honger, besloot het in de goot onder het filtergaas door te kruipen waar het in de thyleenslang terechtkwam en halverwege bleef steken. De grote ton en de groene bak in de moestuin staan opeens droog en het geluid van stromend water ontbreekt. Alarm in mijn bovenkamer; geen water of het geluid ervan, is alarm. Met een trekveer ga ik bij de goot aan de slag. Duw die veer door de slang, moet wat jutteren en trek hem er twee maal weer uit zonder resultaat. Totdat na een glas kefir ik het geluid weer hoor, water, het is toch gelukt. Ik ga snel kijken in de groenen bak wat er nu voor de verstopping zorg droeg. Een wel erg dode grote groene kikker ligt met gespreide zwemvliezen aan de prachtige poten dood te wezen. En wij zagen nog nooit een kikker hier, in al die jaren niet. Wel padden groter als een mannenhand, maar geen kikkers. Helaas, ik leg het dode amfibie tussen de ontluikende boterbloemen.

Een prachtig jaarlijks terugkerend fenomeen zijn de wouwen die voor het eerst boven de gorges komen cirkelen. Ze zijn dit jaar met twee paartjes hun broedgebied aan het herverkennen en vliegen laag over de acacia's in de moestuin om al cirkelend steeds hoger op de helling een kijkje te gaan nemen. Ik heb altijd het gevoel alsof ze me persoonlijk komen begroeten, wat een enorme vogels zijn dit toch, adembenemend.

De 2e keer dat ik een tijdje alleen was zonder dat ik wist wanneer hij terug zou komen. De bubble waarin ik nog beter functioneer, lekkerder leef dan samen, is niet gelijk weg als hij thuis is. Maar wordt versmolten met de zijne. Nu heb ik me wel tot doel gesteld mijn bubble langer groot te houden, met een tussenwandje, als twee cellen die aan elkaar geplakt zitten, wachtend om zich te vermenigvuldigen. Nog een paar dagen bubbelen. Misschien gaat het me lukken de cursus op te pakken, die lonkt naar me, iedere dag en nacht.

Leef als was je stromend water.