Van blokje naar balletje

Vannacht is het gaan regenen na wat weken dat het modderbad buiten wat in kon drogen. Door wat dagen stormwind dat in vlagen door de bochten in de gorges op ons huis beukt -dat geen krimp geeft- was het grote stenen laten wandelen ten behoeve van een muurtje, een stoffige bedoening waar je bijna een stofbril voor nodig hebt. Op de plateaus ligt hier en daar nog een lapje sneeuw waar de zon geen invloed op heeft. De wind voelde zacht aan, de maartse viooltjes in drie kleuren zijn een verrassing voor de oplettende buitenlui en ook longkruid heb ik al in bloei gezien. Gisteren trok de lucht dicht en kreeg de zon het niet meer voor elkaar er doorheen te breken wat nu dus regen geeft die zoet ruikt, naar de lente. 

Niks bijzonders toch? Zoals ieder jaar.

Maar voor mij wel. Vorig jaar, de eerste week van maart, kreeg ik vanuit het niets van een volslagen vreemde een berichtje via een sociaal netwerk. Meneer reageerde enkel op mijn profiel en vraag me niet waarom, daar ben ik nog steeds niet achter. Hij wilde enkel af en toe eens van gedachten wisselen en daar dienen sociale netwerken ook voor. Wat hij niet wist is dat zijn uitgesproken gedachten mijn wereld op z'n kop hebben gezet, onomkeerbaar, onvermijdelijk zo achteraf bezien en met haast schokkende gevolgen waar ik nog niet klaar mee ben. Begin maart besef ik me dat oud & nieuw voor mij in deze week valt. Ik kijk terug, en vooruit, maak een balans op en dit nog niet eens bewust. De regen die na wat weken geen neerslag die zoete lentegeur afgeeft is voor mij het signaal dat het de eerste week van maart is, net als vorig jaar toen ik nog niet wist wat er mij boven het hoofd hing.

Vorig jaar heb ik het 'gebeuren' maar de definitie transformatie meegegeven. Een innerlijke stille verandering die het leven volledig laat veranderen zonder een schokkende ervaring, zonder ongeluk, zonder groot verlies of ziekte, die volgden later en zijn dus eerder gevolgen te noemen dan de aanleiding tot de verandering. Dat dit onverwacht gebeurde, dat ik er niet naar toe heb gewerkt, niet bewust, is een zegen. De inzichten die hierop volgden, en zich nog dagelijks manifesteren, zijn een verlangen van velen en kosten nog moeite worden gespaard om zo'n verandering of transformatie te bereiken. Meditatie, reizen naar het wijze Oosten, coaching, retraite, ziekte en verlies. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, maar dat mijn weg zich zo zou openbaren is een gift van het leven zelf die ik iedereen gun. Het klinkt wat arrogant, maar zoeken en speuren levert niets op. Iets dat ik ook altijd geweigerd heb, het gaat vanzelf of het gaat niet. Dat zoeken levert enkel op dat je het niet uit jezelf haalt maar uit de ander, of andere dingen en werelden. Die passen niet bij jezelf. Die volle overgave aan het leven blijkt dus wel wat op te leveren.

Makkelijk is het niet, de tegenwerking is groot, want mijn weg past de ander niet. Mijn weg is uniek. Zoals het mijn nek uitsteken door schilderwerk te gaan doen terwijl ik me niet eens netjes kan uitspreken in het Frans. Of het schoonmaken en het me de werking van een stofzuiger uit laten leggen alsof ik thuis een zandvloer heb als in een lemen hutje in centraal Afrika. Van boomverzorging opzetten in deze regio al helemaal maar niet te spreken. Sinds vorig jaar 1 maart stoor ik me steeds minder aan wat de ander denkt, of doet. Een spurt volgde van de zomer, toen ik Marc liet vertrekken zonder zekerheid of hij nog terug zou komen. Het maakte me niet uit, ik ben ik, en ik heb het vertrouwen dat ik het wel red. Schokkend, dat vertrouwen had ik nooit. Vanuit dat nieuwe dat helemaal 100% van mij is, kon ik eindelijk gaan leven en was ik het stadium van 'overleven' voorbij. Zonder extra moeite, door een paar berichtjes van die vreemdeling in een andere taal dan de mijne, waarin hij met een 5 tal vragen mijn leven op z'n kop zette, liet draaien als een tenger blad aan een boom in een zuchtje lentewind. 

Sinds maart vorig jaar doe ik mijn ding, ongeacht wat wie dan ook daarvan vindt. In eerste instantie stuitte dat bij Lief op tegenstand. En verwarring. "Wie is toch die vrouw die ik in 2006 trouwde?" moet hij vaak gedacht hebben. Maar de potentie had hij toen al wel gezien. Deze was hier ook nodig, maar verdwenen door de (geld)zorgen en het bikkelen om als Hollander een nieuw leven op te bouwen in dit ruwe ongepolijste stukje Frankrijk. Marc heeft me terug, zoals hij zag eind november het jaar voor we verkozen een verbinding aan te gaan met een boterbriefje ter bevestiging. Belangrijker is dat ik mezelf terug vond, spontaan, zonder aanwijsbare reden waarom juist op dat moment. 

Die lenteregen met de zoete geur is mijn feestje. Ik zet nog een extra potje koffie en kijk naar een werklijstje voor mijn neus. Te veel voor 1 mens, zou menigeen denken. Ik start gewoon aan één van de klusjes waar mijn kop naar staat. Geniet van het feit dat mijn demo als SEO Content schrijver in goede aarde viel, de demo met enige aanpassingen geplaatst is op de hoofdpagina en de betaling onderweg is met een nieuwe opdracht er gelijk achteraan. Ik kijk wel op, maar niet om, spreekwoordelijk gezien dan. 

De balans is er bij lange na nog niet, maar soms, heel eventjes, manifesteert het zich toch. Doe ik wat bij me past, spontaan en stoor ik me niet aan weerstand. Die is namelijk altijd van de ander, of komt van buitenaf, door het weer, de omstandigheden, een frons of een vloek. Dat alles is niet van mij en laat ik ook niet toe op die kleine nog korte momenten van balans.

Van een vierkantje naar een rondje, van blokje naar balletje, dat rolt en blijft rollen. Het kan dus wel!