voldoening & voldaan

Een generale van niks, een voorstelling die de naam van boomverzorgers goed zal doen, zeker hier.

Eerst; ik was fysiek zo keikapot dat ik geen na-foto's heb gemaakt van de relatief netjes (maar toch) toegetakelde es. Toegetakeld alleen omdat ik de tijd niet kreeg van de directrice om de hele klus te klaren zoals besproken met haar lieve maar toch sullige echtgenoot. Morgen kan ik waarschijnlijk niet lopen van de spierpijn, ondanks een lichte warming-up en een goede cooling-down thuis tijdens het in de zon opruimen van alle spullen. Goed dat ik die wijsvinger-min-hapje-vlees goed had ingepakt, want de rest van mijn vingers zijn schraal en het eelt dat ik had is wel zo goed als verdwenen, uitgesmeerd op iedere stam en tak, opgeslurpt door schijnbaar vleesetend mos. Verder iets dat lijkt op een tand door mijn lip en wat krasjes op mijn handen en linker pols. Tot zover mijn lichamelijke toestand. Nu de rest, boom en emotionele toestand. 

In 5 uur krijg ik natuurlijk niet die hele es keurig in vorm, maar meer wil de 'directrice' niet, dus meer zal ze niet krijgen ook. Terwijl zij de hort op is in kleurige cape en die eeuwige zonnebril mag haar man de takken weg halen en klein zagen en Marc geeft hem de gebruikelijke instructies om voor hij überhaupt de boom maar benadert eerst omhoog te kijken wat ik aan het doen ben. Klim ik? Ben ik aan het positioneren? Niks aan de hand, zaag maar klein die takkenbende op de grond. Maar zeker ik, heb ik die zaag in mijn handen, dan moet hij op een holletje uit de buurt en omhoog blijven kijken. Ook leg ik hem uit dat het voor Fransen onuitspreekbare woord 'hout' 'wegwezen zonder omhoog te kijken' betekent, want als ik dat roep kan het zijn dat het hout al valt. Hetzelfde als dat je met je fietsbel belt en mensen eerst stil gaan staan, vervolgens achterom gaan kijken hoe of wat voordat ze een stap opzij zetten, het kan te laat zijn en dat is niet een beetje dom. 

Dat naar de top klimmen duurt een uurtje, ik neem er altijd ruim de tijd voor. Een goed begin is namelijk het halve werk. Ik keek herhaaldelijk op Meteo afgelopen week dat vol zon voorspelde, 's nachts maar 2 graden vorst en 5km/u wind om het kwik te laten stijgen naar een geriefelijke 9. Ik kan u zeggen; die 5km/uur voelde aan als 30 km/uur en hierdoor de -2 als -20 wat resulteerde in 2 dode vingers aan mijn linkerhand. De hand die één van de werklijnen moet zekeren. Ook de D-ring waar deze zekering aan  vast MOET zit helaas op locatie 'nier' en de warme fleecetrui is nou net even te ruim en blijft zodoende tussen de sluiting van de carabine hangen. De shirts in mijn broek die mijn rug warm moet houden komen er steeds uit en eenmaal in dat klimharnas met de broekriem ruim boven de nieren krijg ik die er niet meer in. Mijn zaagbroek moet ik aansnoeren met een riem, wat al niet wijs is, maar bij gebrek aan beter of een broek op mijn knieën negeer ik deze waarschuwing. Zodoende loop ik al vroeg te creperen daar bovenin, in een kroon die lekker mee zwiept op de wind en de windstoten komen natuurlijk steeds precies op het moment dat ik die kettingzaag aan trek. Weg balans. Afzien en creperen dus vanochtend. Ook een flinke tak met een doorsnede op een zaagwond van 10 centimeter (lengte en breedte 7x 4 meter) moet toch maar met een treklijntje naar beneden, dat ik kan bevestigen en eerst nog wat vrij zaag uit de plataan ernaast met een stokzaag in een meest oncomfortabele houding. Die tak heeft twee sterke mannen nodig en schiet vol op mijn hoofd, lang leven de helm! Toch proef ik bloed, tand door mijn lip, pijnloos, lang leve die -20!

Mijn zwakke plekken zijn en blijven een onvolledige knie, spierkracht en verouderde niet-passende materialen en werkkleding. De nieuwe standaard werkschoenen een verademing; profiel, lager op de enkels en maar een paar ons per stuk. Positief geef ik af en toe aan waar ik zit, aardig stuk dus. Marc komt tig keer geduldig de ladder af waar hij die klimplant van de muur aan het verwijderen is en gelijk blad, sneeuw en ijs uit de goot haalt. Van onschatbare waarde is de grondbuddy, hij maant me tot rust, nadenken, een pauze, haalt mijn lijnen uit de knoop, uit het puntige hekwerk, uit de takken op de grond, geeft advies, wijst me de spreekwoordelijke weg in een dot takken en stammen waardoor ik de boom niet meer zie. Iedere tak die valt krijgt een duim omhoog of een duim omlaag. Ik heb geen duim omlaag gezien. Wel de opdracht een zware weg te zagen die natuurlijk op de oeroude kastanje valt en daar blijft liggen. Overleg met de eigenaar, vrouwlief nog de hort op. Kastanje van gezaagde takken ontdoen en dan stoppen? Of takken laten liggen om toch de rest van de es te doen? De tijd dringt, ik kan vanuit de kroon de klok op de poort zien. Met mijn laatste krachten zwiep en schommel ik de kastanje in waar ik de gezaagde takken kleiner zaag en tak voor tak via de stam naar beneden kan werken. Totdat ik opeens 'hoo' hoor. Ik ben opeens verlost van de kettingzaag die ver beneden mij op de grond ligt. Fijn, zo'n lamme materiaalhaak aan mijn harnas. Geduld is een schone zaak. Ik ga lekker zitten, hangen, staan en steek een sigaret op terwijl hij de kleine lieveling grondig nakijkt en bijtankt. Niks aan de hand, Echo is een topmerk en ondanks alles is de dag weer voor mij. Maar ik improviseer toch terwijl Marc de zaag nakijkt. Die ene zware mag echt niet vallen, ik en tak hangen schuin boven de kas en deze tak weegt wel wat. Dus gebruik ik de onderkant van de 50 meterlijn en laat de zware tak  heel zachtjes zakken om hem pal naast de kas neer te leggen. Toegegeven; er zit ook eelt in mijn klimlijn.

's Middags is de wind wat gaan liggen, is het inderdaad een graad of 9, hangt de fleecetrui over het hek en voel ik me lichter. Toch red ik het niet om de hele es te doen. De dakrand is vrij. Onder de boom is het een enorme bende, werk voor 2 dagen, meneer heeft wat te doen op zijn zondag. Beneden krijg ik een wijntje en een glas water, in sjieke glazen staat het rode vocht en transparante goud te fonkelen op de motorkap van de Rode en kijken M&M naar de es, de ogen wat dichtgeknepen tegen de felle winterzon. Ik heb weer zeebenen, mijn hersenen moeten nog registeren dat ik weer op de grond sta. Dit duurt altijd een 6 tot 12 uur, gelukkig staat mijn bed op een plat vlak en hangt het niet in touwen.

Ik ontdek een dikke tak die horizontaal op takken ligt, vergeten eruit te trekken. Nog even doen we een poging met een werplijn, wie weet. Maar die slaat zich drie keer om een enorme zijtak er ver onder en we moeten helaas de boel zo achterlaten. Het is mijn eer te na; ik beloof één dezer weken terug te komen, om die tak eruit te trekken en mijn werplijn te bevrijden. Het komt allemaal goed.

Meneer de journalist blijkt correspondent die om een uur of 10 even foto's komt maken. Opeens is hij ook weer weg. Ik vind het best, hij heeft afvangwerk gezien (zware takken zachtjes neerleggen met behulp van een katrol en een treklijn die de buddy begeleidt), gewoon zaagwerk en het was onder de boom nog te overzien. Als hij wil kan hij er een leuk verhaaltje van brouwen. Ik verwacht er niets van. Mensen kletsen hier. Wederom; het komt allemaal goed.

Het eerste dat ik zeg als ik weer met zeebenen op de grond sta om 4 uur; "Wat een prachtwerk is het toch." Ondanks missers, gezeur om geld en de betaling, een niet compleet gesnoeide boom en wat lichte blessures voel ik me voldaan. En niet alleen omdat meneer zeer content is met de rustige keurige voorzichtige werkwijze. (Hij liet 7 jaar geleden een andere tamme kastanje snoeien die achterin de tuin staan. De heren rekenden zo ongeveer hetzelfde als ik,maar smeten de takken naar beneden en weg waren ze. Ik liet maar 1 klein terracotta potje sneuvelen waarvan de tuin er een paar honderd lijkt te tellen.)

Maar voldaan omdat ik in 5 uur toch wel heel veel wel heb kunnen doen, de boom niet mismaakt is, er geen takken meer in de kastanje hangen, de kas nog heel is en die twee dode vingers weer tot leven gewekt zijn. Ook Lief vond het heerlijk er een dag tussenuit te zijn en mij te kunnen helpen. Een M&M dag met onze vaste waarden van het zelf erwtensoep eten met brood en ham en een blik vruchtjes. Toch maar die senseo om even de cafeïne-kracht extra te hebben en door maar weer. Voldoening  en de klus voldaan gedaan.