Wat het mij doet dat manLief er een tijdje van tussen is, zal onderhand wel duidelijk zijn. Ik heb geen tijd vakantie te vieren of al te veel te lummelen. Al ontspan ik me wel veel vaker en op mijn manier die hem in de weg zou zitten. Ik heb er weer een freelance klus als fotografe bij, die me tevens de omgeving laat verkennen en kennis laat maken met de mensen in de omgeving.
Wat het hem brengt om even weg te zijn is ook van waarde. Daarover een kort logje terwijl ik me opmaak om even te buurten bij twee stellen in het kasteeldorpje ten behoeve van de broodnodige lokale sociale contacten, een aanhanger mest en een grote tuinklus voor een Australiër die geen tijd heeft om hier af en toe te genieten van zijn huis.
Marc is vrijwilligerswerk aan het doen. Muurtjes bouwen. Hekwerken plaatsen rond een moestuin en nog meer van zulk zwaar fysiek werk. Hij wordt bejegend door het team als expert. Alsof hij alles kan, overal verstand van heeft en mevrouw Yoga aan kan sturen. Het verlost hem wel van keukencorvee en andere huishoudelijke taken. Van die dingen die hij hier thuis ook maar met moeite ter hand neemt. Samen met een 5 tal andere mensen voor een Engelse dame die eerder opgebrand is dan dat ze als voorbeeld kan dienen voor mensen die yoga nodig hebben. Jaja, hij probeert mee te werken aan de opbouw van een yoga-centrum, zo'n eindeloos bouwproject, meer put dan dat er projectmatig gewerkt wordt naar een doel op korte termijn. Lief komt erachter dat M&M het toch maar goed voor elkaar hebben. Samen in korte tijd veel meer voor elkaar krijgen dan een internationaal samengesteld team van vrijwilligers. En nu laten we even onze sores in Nederland buiten beschouwing!
Lief wordt gevraagd door één van zijn collega's om ff de bus naar Barcelona te pakken om goedkoop de bloemen buiten te zetten in deze stad van wereldformaat. Hij bedankt ervoor, hij voelt zich al 'op vakantie', onder de (andere) mensen zijnde, mentale voeding, lekker werken met stenen en hout, iets anders, andere omgeving. Geen drukke grote stad kan daar dus tegenop. Hij heeft deze plek, waar we lekker rommelen samen, toch niet verkeerd uitgezocht en weet nu dat hij geen mens is om in een stad te wonen, daar ook geen behoefte aan heeft. (Net zo min als ik trouwens.)
Hij ziet en ervaart dat wij helemaal niet zo worstelen als dat anderen schijnen te doen. Dat zijn basis goed is. Dat hij vrij is en dit weer ondanks de NL-sores. Daar zijn zijn uitjes dus ook goed voor. Te weten dat M&M meer is dan een eenheid die alleen maar zijn om een basis in stand te houden, ternauwernood. Nee dus.
Lief zal naar huis komen wanneer hij het beu is, daar in den vreemde. Met een Britse die expres alles op Britse wijze doet, want 'die Fransen zijn niet te vertrouwen en je kunt er ook niet op bouwen.' Dan flitst Marc zich even naar huis en ziet dat er wel op die Fransen te bouwen is. Wij hadden en hebben geen enkel probleem met de lokale bewoners die ons helpen als we hen nodig hebben, en wij hen.
En nu zou ik op Hollandse wijze kunnen gaan klagen dat hij dat niet kan zien en ervaren vanuit huis, dat hij daar even een andere omgeving voor nodig heeft. Maar het is onze keus afgelegen te gaan wonen en onze keus dit te doen op de manier waar hij en ik ons prettig bij voelen.
Ik ben heel blij dat hij zichzelf de tijd en de ruimte biedt dit te ervaren en mij zo de ruimte geeft mijn eigen waarheid te bevestigen dat ik het alleen ook kan, maar dankbaar ben een Nederlandstalige partner te hebben die ook mij (vrij) laat.
Kacheltje brandt al. Het is hier koud met een wind die de zon weg jaagt. Alles duidt op de lente, maar alleen de temperatuur vaagt dit idee weg, als sneeuw voor de zon, al vallen ze samen. Ik maak me op om op de koffie te gaan bij Gigi en Robert om daarna de koffie te vervangen voor een aperatief bij Felix en Georgette. Gelukkig is de rit naar huis een 5 kilometer op deels onverharde weg... Ik mag, van mezelf. De ochtend heb ik gebruikt voor het verslepen van een kleine kub aanmaak stammetjes kastanjehout. Veel meer dan ik dacht dat er lag op de steile helling. Veel werk dus, in een stormachtige koude wind en een hond die pardoes spontaan de onbereikbaar gegooide stammetjes van de wel erg steile helling haalde. Topdiertje toch. Wat hebbie dan aan katten, stelletje wildpiesende niksnutten!
Soms is het goed om de teugels te laten vieren. De ketting los te maken van dat wat je zo binden kan met de ander. Door de ander ruimte te geven, geef je jezelf ook de ruimte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten