pijnlijk dralen

Erg vroeg naar bed laat me dan ook tijdens zonsopgang opstaan. Dat is al om een uur of half 7. Castel krijgt lekker op tijd haar brokjes, kippen de tijd om een ei te leggen, wat ze terstond vergeten zijn deze maandag en mijn koffietijd is geschikt voor het project dat ik samen met mijn moeder doe; Hoofdstuk voor hoofdstuk een boek bespreken dat ons beide interesseert. We zijn begonnen met Dick Swaab's 'We zijn ons brein'. Ik lees hoofdstuk 2 voor deze week terwijl Cros zich nog eens lekker omdraait op de leuning van de bank en één oog verbaasd opent, omdat ik naast hem zit, stilletjes lezend en koffie lurkend. Dat doe ik anders nooit, ook hij moet wel eens wennen aan die nieuwigheden in mijn al reeds door gedraal aangetaste bubble. 

'We zijn ons brein' is voor mij een aparte keuze. Ten eerste is het 100% wetenschappelijk en in eerste instantie heb ik echt een hekel aan de wetenschap. Van de helft ervan zie ik het nut voor de mensheid niet. De andere helft kost ons mensen erg veel geld en levert het ons te weinig op. Misschien leuke weetjes voor in de Kijk en de Quest, maar om daar nou miljarden aan uit te geven vind ik ook zo wat. Ten tweede gaat het over het brein, het hoofd, de geest en wordt de rest van de mens volledig buiten beschouwing gelaten alsof het hart er niet toe doet. Maar de kunst van het lezen is toch ook je onbevooroordeeld opstellen, open staan voor alles dat je nog niet kent. Ik vind tenslotte ook niet alle hoofdpersonen in de boeken die ik lees nou zo beminnelijk, leuk en interessant en lees toch door. Vaak geeft het doorlezen me juist een perspectief erbij in plaats van dat het mijn blikveld verkleind. 

Ik ben dit aangegaan met moeders, omdat ik zo blij ben dat ze eindelijk tijd heeft om te lezen, zich bezig durft te houden met filosofie en andere wat diepere onderwerpen in het leven dan het vullen van gepensioneerde dagen met breien en rommelen met m'n neefje. We kunnen samen u-ren kletsen aan de telefoon en dit is een geldig excuus waar onze mannen zich niet aan kunnen storen. Gna!

Zodoende zit ik dus al vroeg aan de telefoon en neem er de tijd voor terwijl ik de laatste mok koffie geniet.

Daarna, nog vroeg op de ochtend liep ik weer eens naar het meer met alleen Castel. Bij de goot, de middelste betonnen overloop bak van de bron die zijn afvoer verdeeld weet over twee thyleenslangen en een pvc buis. Eén slang is vorige week vrij gemaakt van een dode kikker. De andere heeft een koppeling en een kraantje en daartussen lekte het ding al sinds het jaar dat we hier wonen. Samen met die pvc-buis verdwijnen ze onder de grond richting beneden, dachten we, waar de stal staat en ook een zwart snoer met stroom de stal ooit had moeten voorzien van licht. Vele malen hebben we al geprobeerd die pvc-buis en die thyleenslang terug te vinden rond de stal. Net als de ezelschedel, de wijnpers, bijzondere mooie snuisterijen, beugels voor een kasje en vele andere spullen die na jaren toch opeens tevoorschijn komen. Dus ga ik terug naar huis, vul een tas met zaagje, takkenschaar, snoeischaar, handschoenen en neem de hak mee. 

Omdat er schuin onder de stal een eik staat en tussen die twee een moerassige vlakke verwilderde kom ligt, vermoedden wij dat iemand daar ooit wat heeft gemaakt. De enorme eik heeft ooit afstand moeten doen van 3 van zijn stammen, een gedrocht is het nog, en onder de dichtgegroeide littekens van de eik is het altijd nat en vol varens en mossen. Zou daar dan die thyleenslang liggen? Dus start ik daar met graven en leg een luttele 2 meter vrij totdat ik het zuivere water onder uit een diep begraven steen zie stromen. Ik twijfel, ga ik door? Loodzwaar werk en ik kan moeilijk door de wortels van deze gigant graven. Nog 1 steen wil ik weghalen en 'knap' zegt er een spier onder in mijn rug. Teken aan de wand, laat je lijf het zeggen, tis wel weer genoeg voor vandaag. Jammer. Boven gekomen besef ik me dat ik ook de kraan van die slang boven bij de goot open kan draaien, terug naar beneden kan lopen om te zien of er daar meer water stroomt. De druk op die kraan is vrij groot, wie weet. 

Zo gezegd, zo gedaan, een kraan opendraaien en weer naar beneden lopen gaat nog wel. Tussen stal en kom, vlak naast het pad. is het altijd al een bramenbende geweest, daar ligt een pvc-buis, los diep in de bramen verstopt. Daar hoor ik hetzelfde nevelen van water wat de koppeling boven ook doet. Slang gevonden. Eind van de middag, eigenwijs als ik ben, ga ik toch aan het knippen om die slang vrij te krijgen. De losse pvc-buis kan ik eruit trekken en blijkt een broertje te hebben dat vast ligt in de grond. Ook die is getraceerd, de uitloper van diezelfde buis die boven in de aarde verdwijnt. De slang heeft een kraantje en zit met een lus om die vaste pvc-buis gedraaid, heeft een kink en lekt en verderop verdwijnt hij weer in de aarde, de diepte van de kom in. Voor later dus, ook weer een klus om echt samen te doen. Mijn rug staat het niet toe, die spier heeft zijn zegje duidelijk gedaan.

Vanaf het einde van de ochtend loop ik pijnlijk te dralen. De pijn is verklaarbaar, dat dralen niet. Het is alsof ik te lang op vakantie ben geweest en zenuwachtig mijn spullen moet pakken voor de reis naar huis, ik lijk mijn nest te ruiken. Ik zit al op mijn nest, en erin. Fysiek kan ik niets meer doen, zitten, lopen, staan en liggen, bukken vooral of opstaan doet veel pijn. Ik hoor u zeggen 'neem een paracetamolletje, smeer midalgan of zoiets vaags en doe lekker niks'. Maar Lief kan thuiskomen. Ik ga dan dralen, wachten. Wat kan ik nog wel doen, heb ik daar dan zin in? In draal-modus kan ik mijn draai niet vinden. Mijn bubble voelt de bui hangen zich te moeten delen en samengaan met die van de ander, onvermijdelijk. Toch een soort examenvrees dus; onvermijdelijk maar wel een stap om verder te komen. Want zonder Marc houdt het hier op een gegeven moment voor mij op. De samenklusjes en alles dat alleen hij kan zouden blijven liggen. Het is niet leuk om altijd voor jezelf te moeten koken en zo twee tot drie dagen hetzelfde te eten. Voor de hond is het saai en de katten leren misbruik maken van mijn toegeeflijkheid, mijn liefde voor die draken op zachte pootjes.

Al dralend even naar de brievenbus dan? Maandag, is vast niks. Maar yeshhh, een pakketje. Van een meid die ik via via heb leren kennen, woont ook hier ergens in dit grote land en kent weer iemand die ons kent vanuit Nederland, ons kent ons en de wereld is best klein. Beloofde gemberthee, lief! Potje appel-vijgen jam, smullen, zoethout ook voor thee, ik ben er gek op, zo lekker en een pakje stroopwafels. Maakt ze M&M beide heel blij mee.

Om even niet te dralen, om mezelf vast te pinnen op de bank, wat iets minder pijnlijk is, zet ik een flutfilm op. De laatste op het systeem die ik nog niet gezien heb, voor het opvullen van tijd die nu eenmaal de tijd neemt om tijd te zijn. De beeldkwaliteit is ronduit slecht, het thema is afgezaagd, de verfilming van het thema zo niet nog slechter, het hollywood-gehalte torenhoog, maar ik zit en ben gestopt met dralen, eet een hap macaroni en vind alles even best. Lief belt dat hij morgen thuiskomt -vandaag dus- en zo kan ook ik dat dralen afronden, het is best vermoeiend mag u weten.

Om de tijd te vullen kijk ik vaak een uurtje wimp-filmpjes. Ik stuitte op een Franse bakker, een hele enthousiaste, een topper in zijn vak. M&M kunnen wel inpakken na het zien van Vincent Talleu!