Mijn eigen 'Bubble'

Het is half 3 in de middag. Het huis is glad. De was hangt te drogen in het zwembad, de boodschappen zijn gedaan en het huisvuil is al weg gebracht. De tafel is glad, geen troep her en der en mijn playlist is ergens halverwege waarop Lisa Gerrard de boventoon voert; mijn 'bubble'.

Een Ierse vriendin noemde dit zo tijdens haar bijna-preek vorig jaar zomer, toen Lief net te kennen had gegeven dat hij naar huis wilde komen. Bij mij wilde zijn, terwijl hij nog ten noorden van de Poolcirkel de rol van reiziger speelde. Eline, zelf op weg naar een scheiding, begreep maar al te goed waar ik zat, maar kon zich geen voorstelling maken van hoe ik de draad met Marc toch weer op wilde pakken. Ze zag mijn bubble, deze cottage ingericht, verwarmd en levend door alleen mijn adem en energie. Ze had gelijk dat mijn bubble uit elkaar zou spatten als hij weer thuis zou zijn. Zijn spullen overal, niet 1 wasje maar twee per week. Niet mijn playlist maar doorgaans de zijne. Een vaste wat strakke dagstructuur waar hij nu eenmaal goed op gedijt. Niet zo'n ramp voor mij. Ik ben nu eenmaal de flexibele van de twee, wat geenszins wil zeggen dat ik te inschikkelijk ben en te veel offers breng. Maar ik voel me er geen minder mens door als ik concessies doe, ik ken mijn pappeheimis. En dat wil zeggen dat ik er zeker van ben dat Lief eens in de zoveel tijd even 'vluchten' moet en ik mijn bubble terug kan nemen. Voornamelijk om zichzelf de ruimte geven. Van mij krijgt hij genoeg wat dit betreft. Maar soms lijkt zijn eigen 'breathing bubble' zijn eigen gif te zijn waartegen ik genoeg anti-stoffen heb opgebouwd de afgelopen jaren en hij hulpeloos aan ten onder gaat als hij niet op tijd even frisse andere lucht tot zich neemt.

Mijn bubble is al groeiende zodra ik hem nog enthousiast uitzwaai en Castel hem een honderd meter uitgeleide doet op het bospad door achter de auto aan te kwispel-draven. Thuis gaat inderdaad direct mijn keuze van muziek aan, en hard, eventjes. Hak-op-de-tak ruim ik op, maak ik schoon, neem ik pauze, werk ik, schrijf, doe niks en een tukkie en maak me nog slaapdronken op om voor de voorspelde sneeuw hoog op de helling wat dode jonge kastanje-staken plat te leggen om als aanmaakhout in gedeeltes naar huis te sjouwen. Energie te over, zoals ik gewend ben sinds vorig jaar maart. Als pas juste zou het over kunnen komen op anderen. Dat hij me amper een dag wil missen hier, maar er zelf wel zomaar wat weken tussenuit piept. En mij 'op laat draaien' om voor het spul te zorgen. Maar ik maak erg graag zelf uit wat juste is, waar ik me prettig bij voel. Dat gebeul op de helling van gisterenmiddag levert namelijk op dat ik een warm huisje heb op het moment dat ik daar behoefte aan heb. Ik ben van niemand afhankelijk, kan doen en laten wat ik wil. Die tijdelijke optimale vrijheid is een vast gegeven met een partner als Marc. En dat kan vrijwel niemand zeggen, want als je toch zo afhankelijk van elkaar bent, en getrouwd, en 24/7 samen, dan is het toch ook altijd-alles-samen? NON, in ons geval dus gelukkig niet. Ik heb meer vingers in mijn levenspap dan menigeen en daar durf ik best een beetje trots op te zijn. Met alle liefde doe ik enige concessies om extra te genieten van het bestaan van mijn bubble die gelijk is aan het bezitten van de wereld. Mijn wereld tot zover mijn ogen reiken kunnen. Het is bevatbaar, want ik leef in een gorges, een kloof met dicht aan de overkant een helling die onbewoond is en dus net zo goed mijn bezit. Vanuit mijn bubble bezien dan. 

Marc heeft een erg leuk werkadres getroffen met collega's uit Spanje, Italië, Engeland, Finland en Frankrijk. Die ene week kunnen er dus ook best twee worden en ik? Ik maak me nog geen illusies. Eén week bubbelen is voldoende voordat de hitte van de zomer hem in juli weer zal doen vertrekken richting kouder Noorden om ergens anders de handen uit de mouwen te steken.