De Ezel

Tijdens de koop van ons huis hebben we goed kennis kunnen maken met de vorige eigenaar. Een echte kletsmajoor, een 'parleur', veel geblaat weinig tot geen wol met een achtergelaten herinnering bij de locals als een man die voornamelijk in de weer was met erg veel zwart geld in een gouden klip, te vaak tevoorschijn gehaald vanuit zijn binnenzak van een gekreukt colbert. 

Hij had ooit een ezeltje lopen hier om het terrein een beetje toegankelijk te houden. De dichtstbijzijnde buur was Robert, die geiten hield, geen elektriciteit of telefoon had en te boek stond als een rasechte ouderwetse l'homme sauvage. Met zijn kinderlijk verstand, zijn flaporen en scheel ziende ogen had hij zo de annalen in kunnen gaan als voorbeeld van hoe inteelt-mensen eruit zien. Hij kwam ook nooit ergens, deed aan niets mee, leefde van en met zijn geiten en had alleen contact met Christian als de praatjesmaker zich af en toe liet zien. Dat ezeltjes sterven als ze alleen leven is wel bekend, maar Christian moet gedacht hebben dat wat geiten voldoende waren en hield er geen rekening mee dat geiten of een Robert niet het eeuwige leven hebben. Door welke omstandigheden dan ook, de parleur zette dit huis te koop en ging er gemakshalve maar vanuit dat geiten en Robert er wel voor zouden zorgen. Even bellen zat er natuurlijk niet in, want Robert had geen telefoon. Even langsgaan en zijn eigen huis een beetje toonbaar houden voor de verkoop ook niet, laat staan voor het dier zorgen dat zich niet twee keer stoot aan dezelfde steen. Wat een ezel nu juist zo slim maakt, maar het af moet leggen tegen het idee dat ezels dom zouden zijn. 

De kletsmajoor verhaalde met de tranen in zijn ogen dat zijn ezeltje gestorven was, maar zei er natuurlijk niet bij dat dat kwam door de eenzaamheid, want wat weten die stadgasten uit Nederland nou?

Vele malen heb ik de eerste bocht van het stalpad gemaaid, de enige echt vlakke plek op ons terrein, rotsig en kurkdroog waardoor er veel kruiden groeien die geuren als je erover loopt om de oude appelboom te bereiken. Ik vond er de ribben, de rugwervels, beenderen van de poten en de onderkaak, maar de schedel ontbrak. Erg vreemd hebben we dat gevonden; alle beenderen vinden, tot hele kleine botjes aan toe, maar geen schedel. Voor de zoveelste keer maai ik de bramen, de bosrank en wat brem weg en mijn oog spot toch die schedel. 

We zullen de complete schedel een mooi plekje geven. Ook al doet het luguber aan, 'Ezel' heeft zijn geschiedenis, geeft een waarschuwing en een les; ook ezels kunnen sterven van eenzaamheid!