Eergisteren, 'the day after', kon ik inderdaad niet op of neer. De zon scheen, maar lekker buiten aan de slag zat er niet in. Spierpijn is niet zo erg, het duurt maar een dag of twee. Ik bedankte Marc ervoor al terug te gaan voor die ene tak en het uit de boom frutteren van het werplijntje. Maandag dan? Vroeg hij me. Nee, ook maandag nog niet. Het stormt en deze winderigheid mag dan lenterig aanvoelen qua temperatuur, eerst moet mijn lijf in orde en wil ik de verdiende poen op zak hebben.
Gisteren was een diverse dag. Ik heb een berg werk voor me liggen waar je u tegen zegt. Ik wil een proefje SEO Content schrijven voor een website die een schrijver nodig heeft, dus zal ik me even ernstig moeten verdiepen in dat 'SEO Content'. Ik laat u raden als u niet weet wat het is. Het zou weer een extra krent in de pap betekenen als ik door dat proefje a 300 woorden aangenomen word voor dit freelance werk. Ook werk ik me even suf voor Cloudparty, we blijken 'groot' te zijn in wat we doen, alleen omdat deze virtuele wereld nog erg klein is. Het loont de moeite een goed fundament te maken voor als Cloudparty een boost krijgt met een x aantal nieuwe gebruikers. De eigenaren van deze webGL based virtuele wereld zijn in het geniep aan iets groots bezig, dit kan alleen maar goed zijn, een nieuwe ontwikkeling die voor alle gebruikers goed is en daar borduren we in stilte op voort. Nu ja, stilte. We krijgen veel positieve aandacht en zodoende mocht ik een artikel schrijven voor op de website van Cloudparty France, een externe weblog die gaat over Cloudparty speciaal voor de Franse gebruiker. Marc ontwerpt zich vierkante ogen en geniet erg van wat hij zich afgelopen jaren met moeite eigen heeft gemaakt; de extreem complexe 3D ontwerp programma's. Petje af, ik wist waar hij begon en zie nu waar hij is, veelbelovend. Nu de opbrengsten nog, maar we schijnen als M&M Creations een lange adem te hebben.
Schrijven voor mijn eigen plezier, boeken op de plank, een cursus, SEO Content als freelancer, bomen verzorgen en acquisitie plegen, soppen van huizen, onderhoud huis, gebouwen en moestuin, beetje huishouden tussendoor, wanneer zal ik eens gaan slapen, als dit lukt. Slapeloosheid slaat toe en we werken en rommelen zo lekker door.
Eén keer poetsen bij de zus van mevrouw Ravelac, het huis op de doorgaande weg dat eerder een karrenspoor lijkt voor de mestkar. Ook weer een gehuchtje van 3 huizen met enorme schuren waar de voordeuren lijken op die van de secadou of een ander bijgebouw. Zulke kleine 'nederzettingen' blijken vaak in het bezit van 1 familie, landerijen erom heen inclusief. Veel, erg veel van zulke gehuchten staan door het jaar heen meer leeg dan dat ze bewoond worden en alleen tijdens de feestdagen en de lange zomers komen de bezitters van dit groene goud uit de grote steden en doen de huizen dienst als verzamelpunt voor de familie. Dat betekent wel dat vlieg en spin, stof en smeltwater hun weg naar binnen weten te vinden. De geur muf is door het oude hout van de betimmering, ook weer bewoond door houtworm, de formica meubels en andere decennia oude snuisterijen die een grijzige glans hebben door het stof. Zus van ijskonijn onthaalt me vriendelijk, geeft me wat sopspullen en een stofzuiger en ik ga aan de slag. Een emmertje waar mijn handen net naast elkaar in passen, een stofzuiger zonder 2e stang wat me bijna met de neus op die vieze laminaatvloer drukt en wat lappen van spierwit katoen dat geen water op wil nemen alsof het een nieuw laken is dat speciaal voor mij in stukken is geknipt. Ik doe het ermee, op die stofzuiger na, want mijn rug wil gezond blijven. De wind beukt zo hard op het huis met zijn stenen dak, loeit door de schoorsteen wat het huis doet kletsen als een oud wijf. Ondanks het macabere gefluit, het steunen en zuchten hoor ik het huis het jubelen van vreugde dat er weer een vuur brandt in de schouw, dat de wanden hier en daar weer wat radiatorwarmte krijgen, de spinnenwebben die het houtwormstof vingen in hoeken en gaten rigoureus worden verwijderd zodat de wind weer leven blaast. De ramen blinken en laten de zon door, laat licht en lucht de oude boerderij ook van binnen leven.
Het werk als schoonmaakster levert net zo weinig op als het verven van een voordeur, maar het blijft een leuk systeem om zo bij de mensen thuis te komen, contact te maken, beetje Frans te kletsen en mezelf te laten zien. Het kleine ventje dat ik hoor spelen kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en zeurt bij maman om even om het hoekje naar mij te mogen kijken. Grote bruine ogen van de 4 jarige staren me aan, dat is ze dus die vrouw die de stofzuiger hanteert. Later tijdens een glas citroenlimonade op de lange bank aan de eettafel, Fransen blijven gek op grove grenen meubelen, komt het manneke los. Ik steek stiekem mijn tong naar hem uit, leer hem iets dat not-done is in de etiquette. Wat me later toch echt dwingt een licht excuus te maken bij zijn moeder, want hij doet het na, maar vergeet dat je deze geste stiekem moet doen.
Na het gesop terug naar het stadje, om me te laten betalen voor de spierpijn en het stel gerust te stellen dat we terug komen voor die tak, er nog een twee extra weg zagen uit de top voor de vorm te perfectioneren. Wat een getrut, dat betaald krijgen. Maar ik laat me niet van de wijs brengen als ze om een factuur vraagt. Die had ze kunnen krijgen, en alsnog, maar ze was zo gebrand op het contant betalen dat ik nou niet het idee kreeg dat er een factuur gemaakt hoefde te worden. Ik moet stiekem lachen om mezelf, want ik blijf stoicijns vriendelijk kijken, blijf eerlijk doch beleefd, geef mijn glimlach ten beste en in de euro's deels contant het andere deel als een cheque die ze uitschrijft voor volgende week, wat hem dan pas inbaar maakt. Ik vind alles best en ben erg blij dat ik nu een jaarkaart voor het centrum kan kopen. Daar rijd ik gelijk naar toe nadat ik de poort heb gesloten van Zonnebril & Sul. Voor sommige zaken schijn ik een lange adem nodig te hebben. Zonder resultaat op korte termijn, maar met het vooruitzicht op beter.
Na 4 maanden mijn 2e familie gemist te moeten hebben is het weer een warm welkom. Het abonnement is net wat tientjes duurder als het bedrag dat Zonnebril me gaf, maar 'meid, ga lekker een sauna'tje pakken' en we zien je wel weer eens verschijnen voor je jaarkaart, relaxxx.
Na 4 maanden kou, sneeuw en modder, is een sauna binnen stappen, hoe klein ook, iets hemels. Iets ongekend aangenaams, za-lig! En met gemak blijf ik er de volle 15 minuten in zitten, totdat drie pubers gekleed in wat lijkt op onderbroeken stennis schoppen en Emily als badjuf optreedt en met ferme stem de knullen het zwembad probeert uit te sturen. Ze is jong en een 'meisje' en haar autoriteit schijnt even te kort te schieten. Ze is de dochter van de burgemeester van onze gemeente en ik durf haar een vriendin te noemen. Een sprankelende maar niet nog ongeschonden persoonlijkheid die me beter kent dan menigeen en zo jong nog al door mensen heen kan kijken. Dit ondanks dat ze in dit wat onderontwikkelde gebied geboren en getogen is, verkoos hier te blijven en niet weg te gaan op zoek naar jong leven en groter geld dan wat seizoenswerk als badjuf oplevert. Doorzettingsvermogen, overredingskracht en professionaliteit geven de doorslag; de knullen met grote bekken die bommetjes maken vlak naast rond dobberende kleuters met zwembandjes druipen af. Ik complimenteer haar, want ik zou hier dus echt niet tegen kunnen en me te klein voelen voor het kleine zwembad.
Ik voelde me ronduit slecht heel de dag, kouwelijk, bibberig en alert op flauw vallen, maar die sauna en de paar baantjes die ik trek in het amoebe vormige zwembad van maar 15 meter zijn de opkikker van het jaar. Vandaar dat ik tot in de kleine uurtjes werk aan een artikel in het Frans op die weblog en me in kan zetten voor de PR van M&M Creations. De lange adem, daar kun je op leven.
Eén keer poetsen bij de zus van mevrouw Ravelac, het huis op de doorgaande weg dat eerder een karrenspoor lijkt voor de mestkar. Ook weer een gehuchtje van 3 huizen met enorme schuren waar de voordeuren lijken op die van de secadou of een ander bijgebouw. Zulke kleine 'nederzettingen' blijken vaak in het bezit van 1 familie, landerijen erom heen inclusief. Veel, erg veel van zulke gehuchten staan door het jaar heen meer leeg dan dat ze bewoond worden en alleen tijdens de feestdagen en de lange zomers komen de bezitters van dit groene goud uit de grote steden en doen de huizen dienst als verzamelpunt voor de familie. Dat betekent wel dat vlieg en spin, stof en smeltwater hun weg naar binnen weten te vinden. De geur muf is door het oude hout van de betimmering, ook weer bewoond door houtworm, de formica meubels en andere decennia oude snuisterijen die een grijzige glans hebben door het stof. Zus van ijskonijn onthaalt me vriendelijk, geeft me wat sopspullen en een stofzuiger en ik ga aan de slag. Een emmertje waar mijn handen net naast elkaar in passen, een stofzuiger zonder 2e stang wat me bijna met de neus op die vieze laminaatvloer drukt en wat lappen van spierwit katoen dat geen water op wil nemen alsof het een nieuw laken is dat speciaal voor mij in stukken is geknipt. Ik doe het ermee, op die stofzuiger na, want mijn rug wil gezond blijven. De wind beukt zo hard op het huis met zijn stenen dak, loeit door de schoorsteen wat het huis doet kletsen als een oud wijf. Ondanks het macabere gefluit, het steunen en zuchten hoor ik het huis het jubelen van vreugde dat er weer een vuur brandt in de schouw, dat de wanden hier en daar weer wat radiatorwarmte krijgen, de spinnenwebben die het houtwormstof vingen in hoeken en gaten rigoureus worden verwijderd zodat de wind weer leven blaast. De ramen blinken en laten de zon door, laat licht en lucht de oude boerderij ook van binnen leven.
Het werk als schoonmaakster levert net zo weinig op als het verven van een voordeur, maar het blijft een leuk systeem om zo bij de mensen thuis te komen, contact te maken, beetje Frans te kletsen en mezelf te laten zien. Het kleine ventje dat ik hoor spelen kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en zeurt bij maman om even om het hoekje naar mij te mogen kijken. Grote bruine ogen van de 4 jarige staren me aan, dat is ze dus die vrouw die de stofzuiger hanteert. Later tijdens een glas citroenlimonade op de lange bank aan de eettafel, Fransen blijven gek op grove grenen meubelen, komt het manneke los. Ik steek stiekem mijn tong naar hem uit, leer hem iets dat not-done is in de etiquette. Wat me later toch echt dwingt een licht excuus te maken bij zijn moeder, want hij doet het na, maar vergeet dat je deze geste stiekem moet doen.
Na het gesop terug naar het stadje, om me te laten betalen voor de spierpijn en het stel gerust te stellen dat we terug komen voor die tak, er nog een twee extra weg zagen uit de top voor de vorm te perfectioneren. Wat een getrut, dat betaald krijgen. Maar ik laat me niet van de wijs brengen als ze om een factuur vraagt. Die had ze kunnen krijgen, en alsnog, maar ze was zo gebrand op het contant betalen dat ik nou niet het idee kreeg dat er een factuur gemaakt hoefde te worden. Ik moet stiekem lachen om mezelf, want ik blijf stoicijns vriendelijk kijken, blijf eerlijk doch beleefd, geef mijn glimlach ten beste en in de euro's deels contant het andere deel als een cheque die ze uitschrijft voor volgende week, wat hem dan pas inbaar maakt. Ik vind alles best en ben erg blij dat ik nu een jaarkaart voor het centrum kan kopen. Daar rijd ik gelijk naar toe nadat ik de poort heb gesloten van Zonnebril & Sul. Voor sommige zaken schijn ik een lange adem nodig te hebben. Zonder resultaat op korte termijn, maar met het vooruitzicht op beter.
Na 4 maanden mijn 2e familie gemist te moeten hebben is het weer een warm welkom. Het abonnement is net wat tientjes duurder als het bedrag dat Zonnebril me gaf, maar 'meid, ga lekker een sauna'tje pakken' en we zien je wel weer eens verschijnen voor je jaarkaart, relaxxx.
Na 4 maanden kou, sneeuw en modder, is een sauna binnen stappen, hoe klein ook, iets hemels. Iets ongekend aangenaams, za-lig! En met gemak blijf ik er de volle 15 minuten in zitten, totdat drie pubers gekleed in wat lijkt op onderbroeken stennis schoppen en Emily als badjuf optreedt en met ferme stem de knullen het zwembad probeert uit te sturen. Ze is jong en een 'meisje' en haar autoriteit schijnt even te kort te schieten. Ze is de dochter van de burgemeester van onze gemeente en ik durf haar een vriendin te noemen. Een sprankelende maar niet nog ongeschonden persoonlijkheid die me beter kent dan menigeen en zo jong nog al door mensen heen kan kijken. Dit ondanks dat ze in dit wat onderontwikkelde gebied geboren en getogen is, verkoos hier te blijven en niet weg te gaan op zoek naar jong leven en groter geld dan wat seizoenswerk als badjuf oplevert. Doorzettingsvermogen, overredingskracht en professionaliteit geven de doorslag; de knullen met grote bekken die bommetjes maken vlak naast rond dobberende kleuters met zwembandjes druipen af. Ik complimenteer haar, want ik zou hier dus echt niet tegen kunnen en me te klein voelen voor het kleine zwembad.
Ik voelde me ronduit slecht heel de dag, kouwelijk, bibberig en alert op flauw vallen, maar die sauna en de paar baantjes die ik trek in het amoebe vormige zwembad van maar 15 meter zijn de opkikker van het jaar. Vandaar dat ik tot in de kleine uurtjes werk aan een artikel in het Frans op die weblog en me in kan zetten voor de PR van M&M Creations. De lange adem, daar kun je op leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten