winter & feest

Op kerstavond probeer ik lekkere hapjes te maken waarvan de helft mislukt en in de prullenbak belanden. Maar eten doen we toch, de tonijnmousse (vis uit een blikje) is wel gelukt en smaakt op gewoon stokbrood ook wel. We voeren een lang gesprek samen tot tegen de nacht aan. De aandacht voor elkaar is er en ondanks de zware inhoud genieten we van het samen er voor elkaar zijn. Het wordt echt laat.
Eerste Kerstdag is hier als een stille zaterdag die gewoon wordt beleeft, men gaat gewoon jagen en opa doet z'n rondje op de quad. Deze officieuse boswachter doet dit al zovele jaren, dus waarom vandaag niet??
Ik rommel lekker in huis, pers sinaasappeltjes uit wat ik anders nooit koop en doe en snij citroenen in plakjes om ze te drogen voor decoratieve doeleinden volgend jaar. Marc steekt de kachel al aan. We eten een lekkere pastamaaltijd, niets bijzonders dus. 's Middags gaan we zoals gepland naaldboompjes uit een gorges iets verderop spitten. We willen graag een groenere 4-seizoenen afscheiding maken, maar a 500 meter is met een schutting niet te doen. We ontdekten van de zomer dit bospad dat in de bermen vol staat met jonge naaldboompjes en niemand zal ze missen. Men maait ze daar een kopje kleiner, wat hele stevige boompjes opleverd, zo onverwoestbaar als ze lijken. Verpoten is een ander verhaal, dus is dit wederom een experiment, waarvan er al velen zijn mislukt.
Castel mag mee, ook zij is helemaal gelukkig. Ik neem een restje ardense notenlikeur mee, twee glaasjes, een koekje en een chocolaadje en mandarijnen. De zon schijnt af en toe wat door de sluierbewolking heen en het landschap op de plateaus is nog wel wit van de hagelachtige sneeuw van de dag ervoor.
Het blijkt dat de kleinere boompjes uit de grond te jutteren zijn en zo ligt de bak van de auto al snel vol met een boompje of 40. Die moeten komende weken allemaal de grond in en of ze aanslaan is nog maar de vraag, dus stoppen we met verzamelen en genieten op een uitstekende rots van een borrel en een lekkernij. We genieten van het uitzicht de nauwe beboste kloof in en Castel heeft bijna een fazant te pakken die op nog geen 4 meter van onze plek af zich verschuilde in de struiken. De varieteit van naaldbomen is groot, met hier en daar een grote eik of een kastanje levert dit een heel mooi plaatje op. Verder is het muisstil.
Thuis is het al lekker warm, toch zetten we eerst 7 boompjes op de stijle helling langs de oprit. We hebben daar flink gezaagd, opschot en troep weggehaald, bramen kort afgeknipt en het is heel erg kaal rond het hek.

Het is 's avonds zo koud dat we ons verschansen op een matras tussen het schouwvuur en de werkhoek waar we een bioscoop maken door mijn computerscherm om te draaien. Weer met nu gemakkelijke hapjes uit pak en zak, wordt het erg laat. Wel warm dit keer. Marc heeft uitgevogeld hoe we de kachel het beter kunnen laten doen. De luchtinlaatklep hangt aan een kettinkje, door dit te verstellen blijft het klepje langer open of gaat juist wat sneller dicht. Ander hout vraagt om een andere instelling, maar het scheelt enorm veel.
We kregen van P&W een berg met kerstspulletjes voor de decoraties. Terwijl ik het van de week uitpakte moest ik enorm lachen om een wel heel lelijke ding; een zwarte plastic bol van zo'n 10cm met 100 lampjes erin. Ik steek in de schuur even de stekker erin en vind het ding nog lelijker, maar toch geeft het veel licht, dus gaat het mee naar binnen. Omdat de luiken dicht zijn tegen de kou (zomers tegen de hitte) zitten we altijd in een donker huis en boven het stenen aanrechtje mag wel wat extra licht. Dus hamer ik een krammetje in de balken die de muur erboven ondersteunen en steek dan nog eens de stekker in het contact. Geweldig effect, het zwart en het plastic zijn niet te zien en de hele hoek wordt vriendelijk verlicht. Wij denken dus ook veel aan P&W!

Door de stille rust die we ervaren, beseffen we dat er veel tegenzit. Marc zijn toekomstbeeld van hier is in duigen door de financiele tegenslagen die nooit meer recht te trekken zijn. Alles wat hij heeft gerepareerd of geconstrueerd hier, gaat weer stuk of 'doet het niet', zoals de zwembadoverkapping die twee keer instortte. Nu dus wel erg goed gereconstrueert, maar het heeft hem maanden gekost wat de droge houtvoorraad echt niet deed groeien. Maanden zit hij op het keukendak om daar een groot stuk te repareren. Het lijkt in orde, maar nu ligt er weer een dweil in de keuken om het smelt- en regenwater te absorberen. Ook de lekkage boven de trap naast mijn kamer is niet gedicht. Het op het dak klimmen met tuig in de kou en de sneeuw om lauze terug te plaatsen en te vervangen mocht niet baten. Tochtgaten dichten lijkt weinig uit te halen. Het gedwongen geld verdienen voor de vaste lasten gaat tegen ons gevoel in terug te willen naar een doe-het-zelf-basis en zo wordt de lijst om teneergeslagen van te zijn steeds langer.
Ik blijk meer flexibel dan gedacht en doe wat nodig is en wat ik kan. Marc is dit niet en blijft vechten voor zijn idee van back-to-basic. Soms wringt dat tussen ons, terwijl hij ook wel inziet dat het niet anders kan.
Iets tegen je hart in doen loopt altijd verkeerd af, ertegen vechten werkt ook niet prettig. Ik houd de moed erin, dat zit nu eenmaal in mijn natuur en hier, op deze prachtige plek, blijkt dat makkelijk gezegd èn gedaan.