Geduld

Ik heb er heel veel van; geduld. Ik kan ook prima wachten, op de trein, op betere tijden, op de dag van morgen of in de rij voor de kassa. Als ik les geef in Secondlife, voor m'n lief die dat nu juist absoluut niet heeft, tot de aardappels gaar zijn, op het juiste moment of tot ik eindelijk in slaap val.
Maar het wachten op een doosje met lintjes was een ware uitdaging. 22 November heb ik ze besteld, de 23ste zijn ze verstuurd en nog geen teken van een zending waar ik Phillipe de postbode een zoen voor zou geven als hij het terrein op komt met een smile, want hij weet hoe ik ernaar smacht; breed lint!
Begin van de avond moet Marc er nog even uit en hij komt even bij me kijken in de schuur. Een dikke knuffel valt me ten deel en de uitgesproken trots dat ik dit toch allemaal maar regel, doe en maak -en zo mooi... ik smelt!- zonder in de stress te schieten, wat ik normaliter wel doe. (Misschien helpt mijn aangepaste B6/magnesium-eten?). Hij moet platen buigen bij Bernard voor op de nok van de zwembadconstructie voor het wederom gaat sneeuwen en de gehaakte ladder om de paar lauzen terug te leggen. Ik sta de laatste hand te leggen aan een grote krans met lichtjes die ik naturel heb opgemaakt met het langste lint dat ik hier krijgen kan en wat flodderig en te wijd uiteen om de krans gewikkeld is om het te halen met 2.70m. Hij is wel heel naturel, maar dat maakt hem eigenlijk ook best stijlvol. Ook freubel ik nog een kitch-kersttafereeltje in elkaar op een gewelft stuk hout. Toch is het een leuk ding geworden! Maar het wordt nu echt te koud in de schuur en ik trek het echt niet meer als hij het terrein verlaat.
Ik gooi de kachel vol, vul de kruiwagen met blokken voor in de schouw en warm me op met een wijntje en wacht geduldig op Marc.
LINTEN!!!!!!! En dat komt als een geschenk in plaats van een bestelling, ook niet 'als uit de hemel', maar uit het land dat Nederland en ons nieuwe thuisland verbindt. En ik heb zeker mijn vooroordelen, over Nederlanders, Duitsers, Italianen, Britten, vooral ook over Fransen. Het moet eruit; ik heb nog nooit ook maar één vervelende ervaring gehad met Belgen, Vlamen en Walloniërs. Ik ken er een aantal, de één van dichtbij, de volgende virtueel of vluchtig. Veel bijzondere vlaamse films zijn in mijn herinnering blijven hangen en niets is minder waar; vandaag heis ik de Belgische vlag, chapeau!!
De linten zijn zo mooi, dat het haast zonde is ze te gebruiken, maar sommige decoraties zijn haast weer zonde om aan onbekenden te verkopen, dus dat scheelt.
Met geduld wacht ik op morgen na het doen van de maandboodschappen. Geduld loont; ik kan dit weekend en dinsdag de grotere dingen met een gerust hart ophangen. Ook krijg ik nog een telefoontje van de president dat ik maandag al terecht kan om alles neer te zetten, zodat ik dat niet 's ochtends heel vroeg hoef te doen.
Zaterdag in ons dorp dus een soort generale ..... Spannend.