Goede dagen wisselen zich af met mindere dagen, hoe herkenbaar, zul je misschien denken.
Dinsdag sta ik bijtijds op en heb al vuur gemaakt, koffie gezet en een muziekje aan voordat Marc boven is. Het is weer een koude natte dag met (natte)sneeuw en voordat ik niet meer naar boven kan in verband met wat versleten banden, pak ik de auto voor de boodschapjes en die ene vuilniszak in de week, of twee.
Ik geniet van het langzaam en voorzichtig sturen in de natte sneeuw die boven gewone sneeuw is. Difflock aan en uit, in z'n twee of even in z'n drie, stuur ik de auto langzaam naar het stadje.
Eerst ga ik naar het OT (Office du tourisme) om te informeren naar een kraampje op de kerstmarkt. Ik tref daar een ontzettend leuke meid die me in een half uur zo uitgebreid helpt, dat ik daarna zelfverzekerd buiten sta met een plaats op de markt en absolute duidelijkheid over hoe dat allemaal in z'n werk gaat. Ik krijg namen van winkels waar ik als reclame een decoratie mag achterlaten, ze belt de organisator op en doet voor mij het woord. Een kraampje is gratis, ik krijg alle vrijheid om me bij het frans-chinese thema aan te sluiten of niet en zelfs de nodige informatie om me ook in onze gemeente aan te melden voor een kraampje tijdens de kerstmarkt daar. Ook bevestigd ze me dat een inschrijving als autoentepreneur maanden kan duren en ze genoegen nemen met mijn kopie van de inschrijving als zodanig. Ik doe mijn boodschapjes en extra als voorraad voor de voorspelde sneeuw en rij nog even langs de grutter in ons dorp om 'even' een kraampje te regelen.
Ik geniet van het witte landschap.
Na de middaghap ga ik gewapend met touw, snoei- en takken-schaar naar een naaldbos aan de overkant van de rivier om takken te knippen voor de decoraties. Castel gaat natuurlijk mee, die kan haar lol op in de met veel sporen belopen sneeuw en rent zich een bult door de bossen, terwijl ze een oogje op de auto houdt. Ik heb me goed gekleed en de kwakken sneeuw die van de naaldtakken afvallen doorweken mijn kleppet, maar mij niet. Het is een zware klus; eerst de bosrand doorwaden. Een 40 cm sneeuw bedekt de randen van braam, brem, stenen en takken en ik kan niet zien waar ik loop. Ik bos de takken op en sjouw ze naar de auto. Steeds als ik de wagen verplaats, zie ik Castel uit de bossen komen en kijkt ze naar me of ik haar vergeet of niet. We hebben het leuk samen. Ik rij nog door naar een dorp verderop waar ik wat hulststruiken weet te staan. Tis triest met het aantal besjes dit jaar en volgens de oude buurbaas van H belooft dit een strenge winter te worden. (Dus een hele mooie en geen kwakkelwinter :-)
Tegen de schemering kom ik moe thuis, neem een hete douche en eten we een bammetje.
's Nachts word ik een paar keer wakker, klaarwakker. Ik heb dorst, krijg hoofdpijn, moet weer een plas en jaag ik Pipo van m'n bed, zijn oortje reageert niet op de cortison en het witte teddybeertje stinkt als een bunzing. Cros pest Aai en dat veroorzaakt flink wat kabaal.
De wekker zet ik om 8 uur uit, mijn hoofd wordt geteisterd door een rubberen hamertje, ik wil blijven liggen, maar slapen lukt niet meer.
Zodra ik me aankleed word ik ook nog misselijk??
Na twee slokken koffie in de schouw, zet ik de mok op tafel en probeer m'n mail te lezen, maar de hoofdpijn en misselijkheid jagen me terug m'n bed in. De kou trouwens ook, m'n lief heeft de kachel wel aangestoken, maar het duurt een paar uur voor de huiskamer ook echt wat graadjes warmer is. Wat een malaise. Met kleren aan duik ik m'n bed weer in en de hoofdpijn blijft.
Tussen de middag haalt Marc me eruit voor een bammetje. Verse koffie en een pijnstiller houden me uit bed. Ik werk de rest van de middag aan een opdracht in Secondlife en dat gaat me goed af, zodat ik het vanavond aflever en een heel blije klant heb en nog wat complimenten krijg van anderen over mijn vooruitgang. Ik leg de dobbelstenen klaar voor een ouderwets potje yathzee. Ik ben al vergeten wie er gewonnen heeft, maar samen even een spelletje doen naast de schouw, doet ons altijd goed en geeft energie. We kijken ter uitzondering twee Star-Trek afleveringen met frites en kipnuggets. We maken dus eigenlijk een feestje van deze down-dag. Een flinke pot thee drinken we gulzig leeg en ik blijk weer energie voor tien te hebben.
Wel is mijn ritme weg door het lange slapen van deze ochtend, maar ik zal het wel nodig gehad hebben.
Het is fijn dat mijn lijf en ik dat zelf kunnen bepalen.
Wat zal de dag van morgen brengen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten