Deze middag moet ik weer naar boven om een brief aangetekend te versturen naar een laks sujet 'en Hollande', met handtekening retour kost dat hier 5 euro, wat een feest! Nogmaals een poging wagen het reformwinkeltje open te treffen voor het plaatsen van twee 'décorations mignon' in de etalage en natuurlijk de dagelijkse brievenbus-check. (leeg.....)
Ik ga te laat koken, maar dan heb je als ik lekker aan het knutselen ben. En juist als ik de broccoli van eigen land in de pan wil doen gaat de telefoon. Meestal ben ik op zo'n moment onbereikbaar, maar als ik Marc 'bonjour' hoor zeggen met een paar seconden stilte, weet ik al dat het voor mij is. De president van de Association Nature & Culture (http://91.121.41.10/natureculture/wiki/index.php/Accueil), die ik gisteravond een verlate reactie emailde op zijn welkomstmail als zijnde buitenlandse zelfstandig ondernemer die regionaal actief is en wil participeren met een activiteit van zijn organisatie. Met een roosje tussen de tanden -broccoli- neem ik toch de telefoon maar over.
Hij wil langskomen op mijn bedrijf vanmiddag en of ik thuis ben.... Ehm, jeetje!!
Ik leg hem uit hoe hij ons kan vinden en halverwege roept hij al verschrikt uit dat we wel erg geisoleerd wonen. Ik krijg zo snel niet uitgelegd dat ik geen winkeltje of galerie heb, geen werkplaats of kantoor en dat het niet iets is om zomaar even te laten zien. Hij weet wat mijn officiële beroep is, maar er blijft onduidelijkheid.
Omdat hij aan het einde van de middag langs wil komen, moet ik me haasten met het eten, afwas, opfrissen en naar boven voor die brief en decoraties.
Maar als ik de deur van het reformzaakje open zie ik het al aan hun reactie; een meneer en Ursula (de eigenaresse van het mooie nieuwe winkeltje) kijken me al pratend veelbetekend aan, de president zelf! Een gewone vlotte man, niet van hier, dat merk je zo aan zijn manier van doen. Zij trouwens ook niet, Parijzenaren. En dat schept blijkbaar een band die gepaard gaat met eindeloze gesprekken die ik net niet volgen kan. Dus maken hij en ik daar kennis en praten over de kerstmarkt in het stadje de 21ste. Wat blijkt; 'ik ben een probleem'. (Franse humor!! Heus)
De andere exposerende kunstenaars hebben enkele dingen die ze kunnen exposeren in de Spar-super, die erg krap is, ook met kleine winkelwagentjes zonder toeters en kerstbellen. Er is verder een route uitgezet langs deelnemende winkeliers, 4 van de gevraagde 20 :-( .
Er is in de Spar geen ruimte voor een grote tafel en een stellage voor guirlandes en kransen. Dus als het regent of sneeuwt, is er geen plek voor M&M Creations's decoraties. Er worden ideëen uitgewisseld en ik sta me nog kleiner te voelen als dat al het geval was. Ik kan wel lachen om de humor, want ik hoor en voel hoe ze beiden hun uiterste best staan te doen een betere locatie te vinden, want die kleine supermarkt is echt niet ideaal voor een kerstmarkt van dit formaat. Het blijkt ook zeker geen kerstmarkt te worden zoals we die kennen uit Nederland, Engeland of Duitsland en met het Frans-Chinese thema zal het een zeer apart gebeuren worden.
Tot Ursula ons naar het bejaardentehuis stuurt, die ook de verhuur van de Salle de polyvalente regelt. De president en ik verlaten al kletsend het reformhuis en lopen naar de receptie van het bejaardentehuis waar een jonge vrouw ons, meer hem, tewoord staat en toezegt dat het zaaltje vrij is aanstaande dinsdag. Staaltje korte termijnplanning met de franse slag zal ik maar zeggen. De huur voor een hele dag wordt nagekeken, wel eenentwintig euro! We vertrekken binnendoor naar het zaaltje en komen binnen in een witte ruimte met een antroposofische indeling waar licht gekleurde plastic stoelen staan als in een theater. Het is er warm en licht en ik kan mijn geluk niet op. Ter plekke besluit de president dat hij veel van de geplande en geregelde activiteiten ook maar in dit zaaltje plaats laat hebben. Grote kans dat ik alle spullen er een hele dag kan laten staan in plaats van een ochtendje zoals in onze gemeente aanstaande zaterdag. De huur betaalt hij zodra hij morgen de bevestiging krijgt voor het reserveren van de ruimte. Al moe en wat op een schopstoel, ik zou maar een uurtje wegblijven, trekt hij me nog mee naar de 4 winkeliers die meewerken op de route van dit festijntje en bewondert hij de grote guirlande. Onderwijl zoekt hij zijn vriendin die naar de kapper was, maar die inmiddels al vertrokken is. Net als we naar de parkeerplaats lopen komen we haar tegen en duiken we het café in voor een koffie. Dus dat uurtje werden er ruim 3, mijn hoofd tolt van alle franse info en de kennismaking met weer een tiental mensen -met namen te onthouden, arme ik- en ik wurm me los van de prettige sfeer in het etablisement om naar huis te gaan in de snijdende kou van een aankomende schemer.
Op de terugweg worden alle gedachten en indrukken weggevaagd door een adembenemend schouwspel van een zonsondergang en een wolkenpartij ervoor als ik over het plateau richting onze gorges rijd.
Vanavond doe ik dus even weinig. Ik stuur meneer de president die inmiddels gewoon Michaël is geworden, nog wel een mail met foto's van wat decoraties, zodat hij een idee heeft wat ik maak en ga zo een film kijken.
Rust.... Een sleeptouw aangereikt krijgen is heel fijn, maar als ik hem los kan maken is dat een grotere verademing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten